Amy Winehouse urodziła się w szpitalu Chase Farm, w północnym Londynie, w żydowskiej rodzinie. Jej ojciec, Mitchell "Mitch" Winehouse, był montażystą paneli okiennych, a później kierowcą taksówki, zaś jej matka Janis Winehouse (z domu Seaton), była farmaceutką. Przodkowie Winehouse byli rosyjskimi i polskimi Żydami, którzy wyemigrowali do Londynu. Amy miała starszego brata Alexa (ur. w 1979). Rodzina mieszkała w dzielnicy Southgate w Londynie, gdzie Amy uczęszczała do szkoły podstawowej Osidge oraz przez pewien czas również do niedzielnej szkółki żydowskiej Rolling Stone Music

Początki.
Po tym jak Amy zaczęła grać na gitarze swojego brata Alexa, ojciec kupił jej własną, gdy miała 14 lat. Amy zaczęła sama komponować rok później. W wieku 16 lat zaczęła pracować okazyjnie jako dziennikarka działu rozrywki dla ''World Entertainment News Network'' oraz śpiewać z lokalną grupą o nazwie ''Bolsha Band''. W lipcu 2000 została "wyróżnioną wokalistką" w ''National Youth Jazz Orchestra,'' gdzie śpiewała piosenki inspirowane twórczością Sarah Vaughan i Dinah Washington.

Dobry przyjaciel Amy, śpiewak soulowy Tyler James, wysłał jej taśmę demo do pracownika działu artystycznego jednej z wytwórni płytowych. Dzięki temu Winehouse podpisała w 2002 r. umowę z firmą Simona Fullera i zaczęła otrzymywać gażę w wysokości 250 funtów na poczet przyszłych dochodów. Firma rozwijała jej talent i pozwalała śpiewać w ''Cobden Club'' standardy jazzowe, ale utrzymywała jej pełne zdolności wokalne w tajemnicy. Jej przyszły agent z Island Records Darcus Beese usłyszał o niej przez przypadek, gdy menedżer zespołu ''The Lewinson Brothers'' zaprezentował mu kilka nagrań jego klientów, w których Amy była główną wokalistką. Gdy spytał kto jest tą wokalistką, odpowiedziano mu, że to tajemnica. Darcus Beese poszukiwał odpowiedzi na to pytanie przez kilka miesięcy, chcąc podpisać z Amy umowę. Winehouse w tym czasie nagrała jednak już kilka utworów i podpisała umowę z wytwórnią EMI. W trakcie tych nagrań nawiązała współpracę z Salaamem Remi, jej późniejszym głównym producentemBouwman, Kimbel (23 February 2004). . Gdy Beese dowiedział się w końcu kim ona jest, przedstawił ją swojemu szefowi Nickowi Gatfieldowi, który podjął liczne wysiłki aby ją przejąć od wytwórni EMI i potem Virgin, bo był przekonany, że jest rynkowe zapotrzebowanie na naturalny, nietypowy, autentyczny damski talent wokalny nie będący sztucznym produktem telewizyjnych reality shows.

2003-04: ''Frank''.

Debiutancki album Winehouse, zatytułowany ''Frank'', został wydany 20 października 2003. Jego producentem był Salaam Remi. Większość utworów na płycie inspirowana jest muzyką jazzową. Piosenki zostały napisane przez Amy; jedynie dwa covery nie posiadają wkładu własnego artystki. Album został ciepło przyjęty przez krytyków muzycznych. Znawcy muzyki jazzowej podkreślają, że głos Winehouse można było porównywać do śpiewaczek, takich jak Sarah Vaughan czy Nina Simone.

W 2004 Winehouse została nominowana do ''BRIT Awards'' w kategorii Najlepsza solowa artystka. W tym samym czasie jej debiutancki album uzyskał w jej rodzinnym kraju status platynowego, a ona sama otrzymała nagrodę najlepszego twórcy tekstów muzycznych ''Ivor Novello Awards'' za utwór ''Stronger Than Me'' (wyprodukowany przez Salaama Remiego). Płyta została nominowana do nagrody ''Mercury Music Prize 2004''. W tym samym roku Winehouse pojawiła się na takich festiwalach jak Glastonbury Festival, czy V Festival. Po wydaniu albumu, Winehouse skomentowała, że była współtwórczynią albumu jedynie w 80%, ponieważ Island Records umieściło w niej kilka piosenek i miksów ignorując jej opinie. Na bazie albumu wydano też trzy single: "''Take the Box''", "''In My Bed/You Sent Me Flying''" i "''Pumps/Help Yourself.''"

2006-07 ''Back to Black'' i międzynarodowe tournée.

W odróżnieniu do jej poprzedniego albumu, który był inspirowany standardami jazzowymi, uwaga Winehouse skierowała się ku żeńskim zespołom lat '50 i '60 XX w. Zatrudniła dawny zespół Sharon Jones, "''Dap-Kings''", w roli akompaniamentu w studio i na koncertach. W maju 2006, nagrania demo Winehouse, "''You Know I'm No Good''" i "''Rehab''", pojawiły się w nowojorskim programie Marka Ronsona, nadawanym w radio ''East Village''. Album ''Back to Black'', na który składa się 11 utworów, został nagrany w 5 miesięcy, wspólnie przez Salaama Remi i Ronsona. Przed wydaniem płyty przygotowano nowy layout oficjalnej strony internetowej Winehouse i rozpoczęto intensywną promocję. Płyta weszła do sprzedaży 30 października 2006 w Wielkiej Brytanii. Przez 2 tygodnie stycznia 2007 znajdowała się na szczycie UK Albums Chart i utrzymywała na niej przez kilka kolejnych tygodni aż do końca lutego. W Stanach Zjednoczonych, doszła do siódmej pozycji na liście Billboard 200. Z liczbą 1,85 miliona zakupionych egzemplarzy, płyta stała się najlepiej sprzedającym się albumem w 2007 r. w Wielkiej Brytanii.

Album zrodził szereg hitowych singli. Pierwszym z nich był wyprodukowany przez Ronsona "''Rehab''". Tygodnik Time nadał "''Rehab''" tytuł piosenki roku 2007 i zajmowała ona przez kilka miesięcy pozycję w pierwszej dziesiątce najważniejszych list muzycznych w USA i Wielkiej Brytanii. Drugi singiel, który promował ''Back to Black'' w USA, "''You Know I'm No Good''", został wypuszczony w styczniu 2007 razem z remiksem z wokalami Ghostface Killah. Doszedł on do pozycji 18 na liście najlepszych singli w Wielkiej Brytanii. Tytułowe nagranie, piosenka "''Back to Black''" zostało wydane w formie singla w kwietniu 2007 w Wielkiej Brytanii i osiągnęło tylko pozycję 25, ale miał lepsze wyniki w reszcie Europy. Dwa kolejne single, "''Tears Dry on Their Own''" i "''Love Is a Losing Game''" nie osiągnęły już takiego sukcesu.

Edycja "deluxe" ''Back to Black'' została wydana 5 listopada 2007 w Wielkiej Brytanii. Na bonusowy dysk "B-sides" składały się rzadkie nagrania na żywo, a także piosenka "''Valerie''". Debiutanckie DVD "''I Told You I Was Trouble: Live in London''" wyszło 5 tego samego dnia co edycja "deluxe" w Wielkiej Brytanii i 13 listopada w Stanach Zjednoczonych. Zawierało ono zapisy występów na żywo z londyńskiego klubu ''Shepherd's Bush Empire'' i 50-minutowy dokument podsumowujący dotychczasową kariery piosenkarki. 20 listopada 2007 został wydany w Stanach Zjednoczonych album "''Frank''", który spotkał się z życzliwymi recenzjami. Album zadebiutował na 61 miejscu listy ''Billboard 200 chart''.

Poza pracą nad własnym albumem, Winehouse współpracowała z innymi artystami. Winehouse była wokalistką piosenki "''Valerie''" na solowym albumie Ronsona "''Version''". Piosenka dotarła do drugiego miejsca w Wielkiej Brytanii, zaraz po jej wydaniu w formie singla w listopadzie. "''Valerie''" była nominowana w trakcie Brit Award 2008 do nagrody za "Najlepszy Brytyjski Singiel". Jej nagranie z byłym członkiem zespołu Sugababe, Mutya Bueną "''B Boy Baby''," zostało wydane 17 grudnia 2007. Pełniło rolę czwartego singla debiutanckiego albumu Bueny "''Real Girl''". Winehouse planowała też wspólne nagranie z Missy Elliott do ich albumu ''"Block Party''".

We wrześniu i październiku 2006 Winehouse, w ramach promocji albumu ''Back to Black'' śpiewała na licznych koncertach, w tym na transmitowanym w telewizji koncercie dobroczynnym ''Little Noise Sessions'' w Union Chapel, w dzielnicy Islington, w Londynie. 31 grudnia 2006 Winehouse pojawiła się w transmitowanym na żywo w BBC programie ''Annual Hootenanny'', Jools Hollanda, gdzie zaśpiewała cover "''I Heard It Through the Grapevine''" Marvina Gaye'a z Paulem Wellerem i Orkiestrą Holland's Rhythm and Blues. Począwszy do lutego 2007 odbyła własne tournée składające się z 14 koncertów. Na własną prośbę Bruce Willis zapowiedział ją przed jej występem na 2007 MTV Movie Awards w Universal City, w Kalifornii. Przed ceremonią rozdania nagród w Las Vegas, zdenerwowała organizatorów, wybierając się na wycieczkę tuż przed tą imprezą. W lato 2007 występowała na kilku festiwalach, w tym: Isle of Wight Festival i Glastonbury Festival w Anglii, Lollapalooza w Chicago, Belgijskim Rock Werchter i Virgin Music Festival w Baltimore.

Pod koniec 2007 nastąpił pierwszy, publicznie znany kryzys w karierze Winehouse. W listopadzie 2007, dopiero co rozpoczynająca się 17-dniowa trasa koncertowa została zakłócona przez wygwizdanie Amy i jej zejście ze sceny National Indoor Arena w Birmingham. Krytyk z gazety Birmingham Mail napisał: ''"była to jedna z najsmutniejszych nocy w moim życiu ... Widziałem, że utalentowana artystka zredukwała się do zera, potykając się na scenie i niewybaczalnie przeklinając na publiczność.''" Kolejne koncerty kończyły się podobnie, na przykład, fani na jej koncercie w Hammersmith Apollo w Londynie, mówili, że "''wyglądała na całkowicie odurzoną''". 27 listopada 2007, artystka odwołała swoje koncerty do końca roku usprawiedliwiając się zaleceniem lekarza, aby całkowicie odpocząć. Oświadczenie wydane przez Live Nation, firmę organizującą jej koncerty, usprawiedliwiało tę decyzję "''wysiłkiem związanym z koncertowaniem i intensywnym napięciem emocjonalnym, którym Amy była poddana w ostatnich tygodniach''".

2008: Szczyt kariery.

13 stycznia 2008 album ''Back to Black'' zajmował pierwsze miejsce na listach w całej Europie przez trzy kolejne tygodnie. Po kilkumiesięcznej przerwie w koncertowaniu, 20 lutego 2008, Winehouse wykonała "''Valerie''" z Markiem Ronsonem, a następnie zaśpiewała ''Love Is a Losing Game'' w trakcie gali 2008 Brit Awards. Prosiła słuchaczy, aby "''zrobić trochę hałasu dla jej Blake'a''", w związku z aresztowaniem jej męża.

W lutym 2008, Winehouse otrzymała nagrody Grammy w następujących kategoriach: Najlepsza wokalistka popowa roku, Nagranie roku, Piosenka roku (za singiel "''Rehab''") oraz Najlepszy album wokalny. Ponadto, ''Black to Black'' otrzymał nominację do nagrody Album roku. Jej współpraca z Ronsonem została nagrodzona w kategorii Producenta roku w kategorii muzyki nie-klasycznej. Piosenkarka otrzymała też nagrodę Grammy dla Najlepszego nowego artysty. Dzięki takiej liczbie nagród Grammy w jednym roku trafiła do Księgi Światowych Rekordów Guinessa. Ze względu na to, że nie otrzymała wizy do USA na czas, przez co nie pojawiła się osobiście na gali, była zmuszona wykonać dwie piosenki - "''You Know I'm No Good''" i "''Rehab''" - ze studia w Londynie, za pośrednictwem łącza satelitarnego.

Po ceremonii rozdania nagród Grammy, sprzedaż albumu ''Back to Black'' jeszcze wzrosła i skoczyła na drugą z siódmej pozycję na liście ''US Billboard 200'' Extended Play Los Angeles Times

Amy Winehouse zmarła w nocy lub nad ranem 23 lipca 2011 w swoim domu w dzielnicy Camden, w północnym Londynie. Jej ochroniarz widział ją ostatni raz żywą o 2 w nocy, gdy śmiała się, słuchała muzyki i oglądała telewizję. O 10 rano próbował ją obudzić, ale brak reakcji nie wywołał jego zdziwienia, gdyż miała zwyczaj spać długo. Ok 15.00 wszedł do jej sypialni ponownie i dopiero wtedy stwierdził, że nie ma pulsu oraz nie oddycha, po czym wezwał pomoc. O 15.45 przed dom Amy przyjechały dwie karetki pogotowia i lekarze stwierdzili jej zgon, potwierdzony następnie przez policję. Na miejscu policja zabezpieczyła do dalszych analiz opróżnione dwie mniejsze i jedną większą butelki wódki. Z raportu koronera, Suzanne Greenaway, z 26 października 2011 wynikało, że Amy Winehouse miała w chwili śmierci 4,16 promila alkoholu we krwi, na podstawie czego, oraz przeprowadzonej autopsji uznano, że przyczyną śmierci był wstrząs wywołany zatruciem alkoholowym po okresie abstynencji.

Pogrzeb piosenkarki odbył się 26 lipca 2011 na cmentarzu Edgwarebury Lane w północnym Londynie. Uczestniczyła w nim tylko najbliższa rodzina i przyjaciele, w tym Janis i Mitch Winehouse, Kelly Osbourne, Mark Ronson i Reg Traviss oraz prowadzący ceremonię w duchu judaizmu, rabin Frank Hellner. Ojciec Amy wygłosił mowę pogrzebową, po której wspólnie odśpiewano utwór "So Far Away" Carole King. Następnie jej ciało skremowano w londyńskim ''Golders Green Crematorium'', a rodzina ogłosiła zamiar odbycia dwudniowej sziwy.

Amy Winehouse nie zostawiła testamentu, w związku z czym jej rodzice odziedziczyli cały jej majątek. Część tego majątku została przekazana na rzecz założonej przez nich Amy Winehouse Foundation.

Firma fonograficzna obsługująca Winehouse, Universal Republic, opublikowała oświadczenie, w którym stwierdziła: "''Jesteśmy głęboko zasmucenie nagłą stratą tak utalentowanej artystki i wykonawczyni''". Wielu muzyków uczciło śmierć Winehouse w trakcie swoich koncertów i nagrań w formie bądź to chwil ciszy, bądź zagrania coverów utworów Amy. Byli to m.in: U2, M.I.A., Lady Gaga, Marianne Faithfull, Bruno Mars, Nicki Minaj, Keisha Buchanan, Rihanna, George Michael, Adele, Kelly Clarkson i Courtney Love. Zespół punkowy Green Day napisał na jej cześć piosenkę "''Amy''". Patti Smith, w swoim albumie ''Banga'' z 2012 r. umieściła utwór "''This is the Girl''" napisany w hołdzie Winehouse. Mark Ronson zadedykował jej swój album ''Uptown Special'', na okładce którego napisał "''Zawsze myślę o tobie i inspiruje się tobą.''"

17 grudnia 2012 na wniosek rodziny, w związku z wątpliwościami co do faktycznych przyczyn jej zgonu, ponownie przebadano próbki tkanek Winehouse pobranych w ramach autopsji po jej śmierci. 8 stycznia 2013, władze ponownie potwierdziły, że przyczyną śmierci Amy było niezamierzone zatrucie alkoholowe.

Amy Winehouse dysponowała charakterystycznym, rzadko spotykanym w Europie głosem klasyfikowanym jako kontralt, sięgającym w górnych rejestrach do granic mezzosopranu, w sumie trzy oktawy od dźwięku c do d³ oraz jeden półton d⁶-e_b⁶. Tego rodzaju głos, spotykany u afroamerykańskich wokalistek soulowych, szczególnie predestynował Amy do wykonywania tego rodzaju muzyki. Prawdopodobnie w związku z częściową niewydolnością płuc, wypracowała sobie w późniejszych etapach kariery charakterystyczną technikę śpiewania przez większość czasu niskim, naturalnym, cichym głosem i krótkich fragmentów przechodzenia w śpiew pełnym głosem w partiach wymagających wysokich tonów, w których zlewała dźwięki, "atakując" je z góry i następnie szybko obniżając skalę.

Jakkolwiek wytworzyła ona swój własny, niepowtarzalny styl, większość jej utworów jest wyraźnie inspirowana soulem i jazzem z lat 50 i 60' XX w., co nadało jej twórczości walory powrotu do korzeni współczesnej muzyki pop. Wśród jej głównych inspiracji wymieniani są tacy artyści jak Otis Redding, Mahalia Jackson, Aretha Franklin, Sarah Vaughan, Dinah Washington ale także Salt-n-Pepa, The Shangri-Las oraz The Ronettes.

Krytyk muzyczny, Garry Mulholland z BBC nazwał Winehouse "''najwybitniejszym talentem wokalnym jej pokolenia''". Wg Cyrila Cordora z AllMusic "''zarówno fani, jak i krytycy docenili jej surowy wdzięk, zuchwałe poczucie humoru i wyraziście soulowy i jazzowy wokal''" Biography & History AllMusic

W 2008 r. szacowano, że Amy Winehouse zgromadziła majątek o wysokości ok. 10 milionów GBP, co dało jej 10. miejsce na liście najzamożniejszych muzyków wszech czasów w kategorii poniżej 30 roku życia. Rok później jej fortuna była szacowana już tylko na 5 milionów GBP. Jej finansami zarządzali Mitch i Janis Winehouse. Źródła podają, że zarobiła ona około 1 miliona funtów śpiewając na dwóch prywatnych imprezach w czasie Paris Fashion Week, a także podobną sumę otrzymała za występ w jednej z moskiewskich galerii sztuki od rosyjskiego oligarchy Romana Abramowicza.

W styczniu 2009 Winehouse ogłosiła, że uruchamia własną wytwórnię płytową o nazwie Lioness Records. Pierwszą artystką, która nagrała płytę w tej wytwórni, była podówczas 13-letnia córka chrzestna Amy, Dionne Bromfield. Jej album, na który składały się covery kilkunastu piosenek soulowych, został wydany 12 października 2009. Winehouse pomogła w nagraniu, śpiewając w chórkach kilku piosenek. Ponadto, śpiewała też w chórku, w czasie występu Bromfield w programie telewizyjnym ''Strictly Come Dancing'' wyemitowanym 10 października.

W 2009 r. Winehouse założyła spółkę joint venture z wytwórnią EMI, celem wypuszczenie serii ozdobnego papieru pakowego i kartek z życzeniami, zawierającymi fragmenty tekstów jej piosenek z albumu ''Back to Black''.

Winehouse współpracowała przy projektowaniu kolekcji składającej się z 17 kreacji razem z domem mody Fred Perry. Kolekcja została udostępniona do sprzedaży w październiku 2010. Według słów dyrektora marketingu domu Fred Perry, Amy aktywnie współtworzyła tę kolekcję decydując o jej stylu, doborze tkanin, kolorów i dodatków. Kolekcja była utrzymana w stylu "vintage", na który składały się spodnie w stylu Capri, kurtki do gry w kręgle, płaszcze typu trencz, wąskie spódniczki, swetry w romby i wzorzyste, czarno-różowe sukienki. Za zgodą jej rodziny pojawiły się w sprzedaży w 2012 r, jeszcze dwie kolekcje Amy, które miała zdążyć zaprojektować przed swoją śmiercią.

Amy Winehouse była, unikając rozgłosu, donatorką znaczących kwot, czasu i muzyki dla kilkudziesięciu organizacji charytatywnych, zwłaszcza tych pomagających dzieciom. M.in. wsparła Adopt-A-Minefield, Anti-Slavery International, Breast Cancer Campaign, CARE, Children of the Andes, Children's Medical Research Institute, Christian Children's Fund, City at Peace, UK charity telethon Comic Relief, London's Great Ormond Street Hospital, Greenpeace, Healthlink Worldwide, Hear the World, Heifer International, Holy Apostles Soup Kitchen, Czerwony Krzyż, LIFEbeat, Lifeline and Rape Crisis PMB, Opportunity International, Oxfam, Rights and Humanity, Save the Children, Save the Music Foundation, St. Jude Children's Research Hospital, Teenage Cancer Trust, Christina Noble Children's Foundation, Little Dreams Foundation, Lotus Outreach, Nelson Mandela Children's Fund, UNHCR, UNICEF, V-Day, WaterAid i World Neighbors.

W ramach kampanii walki z rakiem piersi, Winehouse udostępniła nieodpłatnie swoje nagie zdjęcie, które ukazało się w czasopiśmie ''Easy Living,'' w kwietniu 2008.

W 2009, pojawiła się na składance CD pt. "Classics" z takimi muzykami jak The Rolling Stones i The Killers ale również muzykami pochodzącymi z Kuby, którą wydano celem zwrócenia uwagi na problem ocieplenia klimatu. Winehouse wypożyczyła nieodpłatnie British Music Experience, nowemu muzeum poświęconemu historii brytyjskiej muzyki pop, sukienkę w stylu vintage, która była używana na planie jej wideo "''Tears Dry on Their Own''" oraz przy nagrywaniu materiału do DVD. Muzeum zlokalizowane w O2 Arena w Londynie, zostało otwarte 9 marca 2009.

W marcu 2011, Winehouse podarowała ubrania warte ponad 200000 GBP lokalnemu sklepowi charytatywnemu w Londynie. W 2012, już po jej śmierci, ujawniono, że zafundowała leczenie Julianowi Jeanowi DeBaptise w Saint Lucia, w 2009, które uratowało mu życie.

Winehouse włączyła się w kampanię na rzecz zatrzymania budowy kwartału mieszkaniowego w pobliżu George Tavern, znanego klubu muzycznego na londyńskim East Endzie. Zwolennicy kampanii obawiali się, że inwestycja mieszkaniowa zniszczy krajobraz miejski widoczny na tyłach klubu, którego wykorzystanie jako plan filmowy i zdjęciowy stanowi główne źródło dochodów George Tavern.

Wpływ na rozwój muzyki.
Brytyjska piosenkarka Adele stwierdziła, że jej wspólne tournée z Duffy'm po Stanach Zjednoczonych zostało lepiej przyjęte dzięki wcześniejszemu sukcesowi Winehouse. Lady Gaga przyznała, że Winehouse utorowała jej drogę awansowania na szczyty list przebojów, wyjaśniając, że popularność Winehouse ułatwiła niekonwencjonalnym kobietom odnoszenie sukcesu w głównym nurcie muzyki pop. Raphael Saadiq, Anthony Hamilton i John Legend powiedzieli: "''Amy Winehouse została wykreowana przez ludzi, którzy chcieli dokonać przewrotu marketingowego, ale pozytywną stroną tego jest, że publiczność ponownie zetknęła się z tego rodzaju muzyką, co odegrało wprowadzającą rolę dla innych i odrodziło gatunek przez przezwyciężenie kwestii stylu vintage''."

Inni artyści, którzy odwoływali się do twórczości Winehouse i twierdzili, że otworzyła lub ułatwiła im drogę do kariery to: Bruno Mars, Tove Lo, Ellie Goulding, Jessie J, Emeli Sandé, Victoria Justice, Paloma Faith, Lana Del Rey, Sam Smith, Florence Welch, Halsey, Alessia Cara, Daya i Estelle.

Po wydaniu ''Back to Black'', firmy fonograficzne poszukiwały artystek z podobnym brzmieniem i odwagą do eksperymentowania. Na drugą falę artystów o podobnym do Winehouse brzmieniu składa się Adele i Duffy. Trzecia fala to V V Brown, Florence and the Machine, La Roux i Little Boots.

W marcu 2001 ''New York Daily News,'' opublikowało artykuł przypisujący sukcesowi Winehouse i jej zniknięciu pojawienie się fali brytyjskich wokalistek w Stanach Zjednoczonych. Edytor muzyczny czasopisma ''Spin'', Charles Aaron stwierdził "''Amy Winehouse była Nirvaną dla tych wszystkich kobiet''". "''U wszystkich z nich można wykryć jej wpływy w zakresie zachowania scenicznego, stylu muzycznego i mody''". Według Keitha Caulfielda, menadżera ''Billboardu,'' dzięki Amy i jej nieobecności, rynek był w stanie zaadsorbować takich artystów jak Adele, Estelle i Duffy, a następnie po ich sukcesie otwarła się droga dla Elizy Doolittle, Rumera i Ellie Goulding.

Fundacja Amy Winehouse.
Po śmierci piosenkarki w wyniku zatrucia alkoholowego w lipcu 2011, jej rodzina założyła w jej urodziny, 14 września 2011 Fundację Amy Winehouse. Jej siedziba znajduje się w północnym Londynie, ale ma ona także biuro w Nowym Jorku. Patronami fundacji są Jon Snow, Barbara Windsor i Mark Ronson, a ambasadorami m.in. Keira Chaplin i Mica Paris. Brat Amy, Alex pracuje na cały etat w fundacji po porzuceniu pracy dziennikarza muzycznego.

Fundacja działa na rzecz zapobiegania efektom nadużywania narkotyków i alkoholu przez młodych ludzi a także wspiera wrażliwe i utalentowane młode osoby w osiąganiu przez nie pełnego potencjału. 12 marca 2013 z pomocą Russella Branda, który sam wyszedł z uzależnień, uruchomiono ''Amy Winehouse Foundation Resilience Programme For Schools'' w Wielkiej Brytanii, którego celem jest efektywna edukacja w zakresie uzależnień od narkotyków, alkoholu i radzenia sobie z emocjami.

W sztuce.

''London's Mall Galleries'' otworzyło w maju 2008 r. wystawę, w ramach której wystawiana była rzeźba przedstawiająca Winehouse, pt. "''Excess''". Praca autorstwa Guy Portelli składała się z miniatury piosenkarki leżącej na potłuczonej butelce szampana i kałuży cieczy, która z niej wypłynęła. Ciało artystki pokryte było czymś, co wyglądało jak maleńkie pigułki, a jedna wyciągnięta ręka trzymała szklankę. Na tej samej wystawie pokazano też inną rzeźbę przedstawiającą Amy: "''Celebrity 1"'' autorstwa Charlotte Suckling.

23 lipca 2008, londyńskie muzeum Madame Tussauds odsłoniło woskową figurę przedstawiającą Winehouse. Piosenkarka nie skorzystała z zaproszenia do muzeum z tej okazji, ale na odsłonięcie przybili rodzice Amy.

14 listopada 2008, rzeźba autorstwa Marco Perego, p.t. ''"The Only Good Rock Star Is a Dead Rock Star",'' przedstawiająca Winehouse leżącą w kałuży krwi z jabłkiem i dziurą po kuli w jej głowie, po tym jak hipotetycznie została zastrzelona przez amerykańskiego pisarza Williama S. Burroughs (inspirowana faktem zastrzelenia przez niego swojej żony Joan Vollmer), była wystawiona w ''New York's Half Gallery'' z ceną sprzedaży 100 000 USD. Perego stwierdził o rzeźbie, że "''Gwiazdy rocka są kozłami ofiarnymi społeczeństwa.''"

W 2012 r, Sir Peter Blake umieścił podobiznę Winehouse w najnowszej wersji swojego najsłynniejszego dzieła - okładce płyty The Beatles ''Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band'' by uczcić postacie brytyjskiej kultury, które najbardziej szanuje.

We wrześniu 2013 przygotowano w Muzeum Żydowskim w Londynie wystawę pt. ''Amy Winehouse: A Family Portrait''. Współkuratorami wystawy byli jej brat i ciotka. Składały się na nią osobiste przedmioty Amy, takie jak książki i płyty z muzyką zaopatrzone w opisy przygotowane przez jej brata.

W 31 urodziny Amy Winehouse, 14 września 2014, przed Stables Market w Camden Town, w północnym Londonie, została odsłonięta jej rzeźba z brązu o naturalnych rozmiarach, autorstwa Scotta Eatona. W odsłonięciu uczestniczyli rodzice, przyjaciele i fani Amy. Rzeźbiarz, sam pochodzący z Camden, w rozmowie z ojcem Winehouse stwierdził, że rzeźba ma w zamierzeniu ująć jej "''charakter i siłę, ale także oddać delikatnie jej poczucie niepewności.''" Ojciec Amy, powiedział o rzeźbie: "''Teraz Amy będzie mogła już zawsze nadzorować, kto wchodzi i wychodzi do jej rodzinnego miasteczka... Amy była zakochana w Camden i to jest miejsce, które kojarzy się z nią jej fanom z całego świata.''"

Filmy.
''Saving Amy (2009) i My Daughter Amy (2010)''

Jeszcze za życia Amy w 2009 r. ukazał się krótki film dokumentalny autorstwa Daphne Barak, pt. ''Saving Amy'', który portretował relacje między nią i jej rodzicami. Poszerzona i zaktualizowana wersja tego filmu pt. ''My Daughter Amy,'' była transmitowana kilka razy w brytyjskim Channel 4, w 2010 r.

''The Zen of Benett (2012)''

W filmie ''The Zen of Benett'' (reżyseria: Unjoo Moon) poświęconym głównie osobie Tony Benetta, przedstawiono sceny ze studia nagraniowego w czasie nagrywania przez niego i Amy Winehouse utworu "Body and Soul" a także krótkie wypowiedzi obojga na temat współpracy, życia i muzyki jazzowej.

''Amy (2015)''

Film dokumentalny, ''Amy (2015)'', w reżyserii Asif Kapadia, wszedł do dystrybucji 3 lipca w Wielkiej Brytanii i 10 lipca w reszcie świata. Film próbuje sportretować Winehouse jako ''"wrażliwą żydowską dziewczynę''", która miała wielki talent muzyczny ale niestety stała się ofiarą uzależnień i zaburzeń odżywiana, a ludzie, którzy powinni jej pomóc nie zrobili tego. Premiera filmu miała miejsce w trakcie Festiwalu w Cannes 2015, po której miał on recenzje przedstawiające go jako "tragiczne arcydzieło", "wspaniały", "łamiący serce" i "nie do zapomnienia". Ścieżka dźwiękowa z filmu pojawiła się w sprzedaży 30 października 2015 razem z DVD, które zawierało muzykę z filmu autorstwa Antônio Pinto i oryginalne utwory Winehouse.

Film został uhonorowany kilkoma nagrodami: Academy Award for Best Documentary Feature w ramach Oskarów 2016, nagrodą BAFTA za najlepszy dokument, MTV Movie Award za najlepszy dokument oraz nagrodą BAFTA za najlepszy film brytyjski. Ubocznym efektem sukcesu filmu była pośmiertna nominacja Amy do nagrody dla najlepszej artystki solo na 2016 Brit Awards.

''Amy Winehouse - Back To Black: The Documentary (2018)''

2 listopada 2018 została wydana płyta DVD z filmem dokumentalnym ''Amy Winehouse - Back To Black: The Documentary,'' produkcji Eagle Vision w reżyserii Gil Cang. Na film składają się fragmentu zapisów z sesji nagraniowej do płyty ''Back to Black'', wywiady z producentami tej płyty Ronsonem i Remim, członkami zespołu muzycznego Remiego oraz przyjaciółmi Amy: Nickem Shymansky'm, Juliette Ashby i Dionne Bromfield. DVD zawiera również zapis prywatnego koncertu Amy, który odbył się w 2008 r, w Londynie, w Riverside Studios.

Książki.
W 2010 r, na kanwie filmu ''Saving Amy'', została opublikowana książka pod tym samym tytułem, jej autorką była twórczyni filmu Daphne Barak.

Zarówno ojciec jak i matka Winehouse wydali, każde osobno, wspomnienia o ich córce i przekazali dochody z tych książek na Fundację Amy Winehouse. Ojciec opublikował swoje wspomnienia w 2012 r. pt. ''Amy: My Daughter'', zaś matka w 2014 r. opublikowała książkę ''Loving Amy: A Mother's Story'.''

Partnerzy.
Życiowym partnerem Amy Winehouse był przez większość jej dorosłego życia Blake Fielder-Civil (ur. w 1982), były asystent produkcji video, który zakończył swoją edukację w wieku 16 lat i przeniósł się do Londynu ze swojego rodzinnego Lincolnshire. Amy poznała go w 2005 r w jednym z barów w Camden i nawiązała z nim romans. W 2006, po pierwszym rozstaniu z Blakiem, Winehouse mieszkała przez pewien czas z lokalnym muzykiem Alexem Clare. Swoją relację z Amy opisał on w artykule "''Bondage Crazed Amy Just Can't Beehive in Bed.''" opublikowanym w niedzielnym dodatku do tabloidu The Sun, ''News of the World'' oraz w kilku wywiadach telewizyjnych.

Wg słów samej Amy, jej pierwsze rozstanie z Blakiem miało duży wpływ na teksty piosenek z albumu ''Back to Black'', gdyż odnosiły się one w ten czy inny sposób do różnych etapów ich wzajemnej relacji. Para zeszła się ponownie na początku 2007 r. i wzięła ślub cywilny 18 maja tego roku w Miami Beach na Florydzie.

Od 21 lipca 2008 do 25 lutego 2009 Fielder-Civil został aresztowany a następnie odbywał karę więzienia w Wielkiej Brytanii na podstawie zarzutów o mataczenie w sprawie o napaść na właściciela pubu, która skończyła się złamaniem mu szczęki. Wg prokuratury właścicielowi pubu zaoferowano 200 000 GBP w zamian za wycofanie zeznań, które były podstawą oskarżenia i którą to kwotę miała rzekomo wyłożyć Amy Winehouse. Ojciec Amy jako menedżer jej majątku zaprzeczył jednak, że taka kwota wypłynęła z jej konta.

W styczniu 2009 po tym jak paparazzi przyłapali Amy z początkującym aktorem Joshem Bowmanem w czasie wakacji w Saint Lucia, oświadczyła ona, że jest w nim zakochana, oraz zrywa z Blakiem, gdyż cały ich związek był oparty na wspólnym uzależnieniu od narkotyków, od których udało się jej uwolnić. 12 stycznia 2009 jej rzecznik prasowy oficjalnie potwierdził złożenie przez adwokata Blake'a wniosku rozwodowego, uzasadnionego zdradą Amy i rozpadem ich związku. W marcu tego samego roku ukazał się wywiad z Winehouse, w którym stwierdziła ona, że jednak nie chce zerwania z Blakiem, czeka na jego powrót do domu i że nie da mu rozwodu. Mimo to, ostatecznie, rozwód został zasądzony 16 lipca 2009 i przy braku przeszkód prawnych ze strony Amy, uprawomocnił się 28 sierpnia tego roku. Fielder-Civil nie otrzymał żadnych pieniędzy w ramach podziału majątku.

Ostatnim partnerem życiowym Amy Winehouse był reżyser filmowy Reg Traviss, który pozostawał z nią w związku od 2010 r. aż do jej śmierci. Według wspomnień jej ojca para planowała wziąć ślub i mieć dzieci.

Po śmierci Amy, muzyk Pete Doherty stwierdził w wywiadzie prasowym, że on i Winehouse byli przez pewien czas kochankami, jednak sama Amy zapytana przez dziennikarza w 2008 r. o swoją relację z nim, twierdziła wówczas, że miała ona charakter wyłącznie przyjaźni artystycznej.

Stan zdrowia.
Uzależnienia i problemy psychiczne.
W 2005 r. media po raz pierwszy doniosły o tym, że Amy Winehouse przeszła przez okres intensywnego nadużywania alkoholu i narkotyków i wyraźnie straciła na wadze. Na początku 2006 przed lub w trakcie tworzenia albumu ''Back to Black'' przeszła pierwszą kurację odwykową. Ze wspomnień jej rodziny wynika, że zaraz po śmierci jej babci Cynthii, która miała miejsce w połowie 2006 r, ponownie wpadła w uzależnienie od substancji psychotropowych. W sierpniu 2007, Winehouse odwołała kilkanaście koncertów w Wielkiej Brytanii i Europie powołując się na wyczerpanie i zły stan zdrowia. Następnie była hospitalizowana w związku z przedawkowaniem heroiny, ecstasy, kokainy, ketaminy i alkoholu. W kilku wywiadach przyznała się do problemów z samookaleczeniem się, depresją maniakalną i zaburzeniami w odżywianiu. Po wyjściu ze szpitala Winehouse stwierdziła, że kuracja poskutkowała i sądzi, że ma ten problem rozwiązany.

W grudniu 2007, rzecznik prasowy Winehouse oświadczył, że jest ona pod kontrolą lekarza i radzi sobie ze swoimi problemami psychicznymi tworząc dużo muzyki. Jednak brytyjski tabloid The Sun opublikował wideo na którym Winehouse pali kokainę crack i mówi o braniu ecstasy oraz valium. W reakcji, jej ojciec przejął nad nią opiekę i wymusił aby Island Records odwołało jej kampanię promocyjną w Stanach Zjednoczonych. Pod koniec stycznia 2008 Winehouse rozpoczęła swoją drugą, dwutygodniową kurację odwykową. 26 marca 2008 rzecznik prasowy Winehouse stwierdził, że czuje się już dobrze, jednak pod koniec kwietnia 2008, jej nieprzewidywalne zachowanie, w tym zarzut o napaść, wywołało obawę, że wysiłki związane z leczeniem uzależnienia zakończyły się niepowodzeniem. Jej ojciec i menedżer zmusili ją do przymusowej hospitalizacji odwykowej w oparciu o przepisy brytyjskiej ustawy o zdrowiu psychicznym z 1983 r. Jej zaniedbany wygląd podczas zaplanowanej we wrześniu 2008 imprezy klubowej spowodował pogłoski o nawrocie jej problemów. Fotografowie obecni w klubie raportowali, że widzieli na jej nogach i ramionach świeże ślady po samookaleczeniu.

Wg jej lekarza, Winehouse przestała ostatecznie zażywać nielegalne substancje pod koniec 2008 r Music The Guardian

Brak wpisów w Księdze Wpisów.