Występy w teatrze.
Od wczesnych lat wykazywała zainteresowania aktorskie. W czasie wojny brała udział w zajęciach krakowskiego konspiracyjnego Studia Dramatycznego Iwo Galla (które ukończyła w 1946), gdzie oprócz aktorstwa miała lekcje pantomimy, uczyła się też tańca. Od 1945 r. Studio działało przy Teatrze Starym w Krakowie, ale już w kolejnym roku Iwo Gall wraz z kilkoma uczniami, wśród nich z Krafftówną, wyjechał do Teatru Wybrzeże, funkcjonującego początkowo w Gdyni. Tam też, w listopadzie 1946 r. zadebiutowała rolą Rybaczki w ''Homerze i Orchidei'' Tadeusza Gajcego. Z trójmiejską sceną była związana do 1949 roku, zagrała m.in. Kasię w ''Jak wam się podoba'' Williama Szekspira (1947), Haneczkę w ''Weselu'' Stanisława Wyspiańskiego (1948) i Klarę w ''Pigmalionie'' (1913) Georgea Bernarda Shawa (1949, wszystkie wymienione tytuły w reżyserii Galla). ''- Iwo Gall był moim wielkim nauczycielem i mistrzem. On ukształtował mój sposób patrzenia na teatr, ukształtował moje artystyczne myślenie'' - wspominała aktorka po latach.
W 1949 przeniosła się wraz ze swym mistrzem do Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi, gdzie występowała do 1950 i zagrała m.in. Warię w ''Wiśniowym sadzie'' Antoniego Czechowa. W latach 1950-1953 pracowała we wrocławskich Teatrach Dramatycznych. Wystąpiła m.in. jako Klara w ''Ślubach panieńskich'' Aleksandra Fredry w reż. Marii Wiercińskiej (1951) i Eliza w ''Skąpcu'' Moliera w reż. Maryny Broniewskiej (1951).
Od 1953 r. występowała w teatrach warszawskich. Na początku w Teatrze Nowej Warszawy (1953-1956), gdzie m.in. ponownie u Marii Wiercińskiej zagrała Klarę w ''Ślubach panieńskich'' (1953). W Teatrze Estrada wcieliła się w rolę Pernette Laprade w ''Szczęśliwych dniach'' Claudea-Andre Pugeta w reż. Tadeusza Cyglera (1956), a w Teatrze Komedia zagrała m.in. Jill w ''Jim i Jill'' Greya Clifforda i Newmana Greatrexa w reż. Kazimierza Pawłowskiego (1957).
W latach 1961-1965 była radną Dzielnicowej Rady Narodowej Warszawa Śródmieście. Działała w komisji ds. kultury, sportu i turystyki. Funkcja ta znalazła odbicie w programach Kabaretu Starszych Panów, gdzie Krafftówna odtwarzała postać radnej.
Od 1957 do 1964 roku była aktorką Teatru Dramatycznego w Warszawie. Scena ta odważnie wprowadzała nową dramaturgię, co było możliwe po rozluźnieniu politycznego gorsetu cenzury (zob. odwilż). Po latach socrealizmu zaczęto wystawiać autorów zachodnich, odkrywano też dla polskiego teatru awangardowe dokonania Witkacego i Witolda Gombrowicza, wprowadzano na afisz nowe sztuki Tadeusza Różewicza i Sławomira Mrożka. Już pierwsza kreacja Barbary Krafftówny z tego okresu, rola tytułowa w ''Iwonie, księżniczce Burgunda'' Witolda Gombrowicza w reż. Haliny Mikołajskiej (1957) zwróciła uwagę krytyków. Aktorka zagrała tę nietypową rolę, zbudowaną głównie na mimice, nowocześnie i z temperamentem. ''- To był skok w kosmos. Wyjście z klasycznego teatru, z formy ustalonej przez pokolenia. Ta literatura zmieniła sposób myślenia o teatrze. Grając Gombrowicza, czuliśmy się jak w innym świecie'' - mówiła artystka wiele lat później. Jako Liza w ''Panu Puntili i jego słudze Mattim'' Bertolta Brechta (reż. K. Swinarski, 1958), narratorka zdarzeń scenicznych, była gapowata i nieporadna jak dziecko, ale przy tym zabawna. ''Ta obojętna mina, ten głos podwórzowej śpiewaczki, ta niby-interpretacja podobna do dukania na popisie szkolnym - cóż za świetna zabawa i jakie mądre wybrnięcie z trudnej roli Brechtowskiego ni to świadka, ni to konferansjera, a właściwie opowiadacza zdarzeń'' - nie kryła podziwu Agnieszka Osiecka[[http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/67457.html Elżbieta Baniewicz: ''Krafftówna - żart, ironia i głębsze znaczenie'']. Twórczość nr 2, 2009.]. Kolejne kreacje z tego okresu to tytułowa postać z ''Księżniczki Turandot'' Carlo Gozziego (1959) oraz Słowiczka w ''Ptakach'' Agnieszki Osieckiej i Andrzeja Jareckiego (1960) - oba przedstawienia w reżyserii Konrada Swinarskiego. Gra Krafftówny opierała się na pełnych wdzięku stylizacjach, nierzadko pastiszowych, ale niepozbawionych liryzmu. ''- Jako aktorka zawsze uciekałam od naturalizmu, od dosłowności'' - podkreślała. Innego rodzaju wyzwaniem było zagranie postaci Abigail Williams w ''Procesie w Salem'' na podst. ''Czarownic z Salem'' Arthura Millera w reż. Ludwika René (1959). W 1959 aktorka r. występowała wraz z zespołem Teatru Dramatycznego w paryskim Teatrze Narodów, prezentując ''Parady'' Jana Potockiego, zrealizowane i wystawiane rok wcześniej w Warszawie. Reżyserką sztuki była Ewa Bonacka, a Barbara Krafftówna brawurowo zagrała Zerzabellę, zbierając wiele pochlebnych recenzji.
Lata 1964-1969 przypadają na angaż w Teatrze Narodowym. Stworzyła tu wiele znakomitych kreacji, m.in. kurki (Elżbiety) w ''Kurce wodnej'' (1964) i Wandy Lektorowiczówny w ''Janie Karolu Macieju Wścieklicy'' (1966) Stanisława Ignacego Witkiewicza (oba widowiska w reż. Wandy Laskowskiej). Predyspozycje aktorskie Krafftówny i oryginalny, w pełni już ukształtowany wizerunek sprawiły, że aktorka idealnie odnalazła się w dramaturgii Witkacego. Recenzenci uznali ją za modelową aktorkę dramatów tego autora, podkreślając jako atut ''naturalną nienaturalność''
W 1969 r. krótko występowała w Teatrze Syrena. Lata od 1969 do 1981 przypadają na angaż Krafftówny w warszawskim Teatrze Współczesnym. Widzowie mogli ją podziwiać w rolach Alicji w ''Play Strindberg'' Friedricha Dürrenmatta w reż. Andrzeja Wajdy (1970), gdzie wystąpiła wspólnie z Tadeuszem Łomnickim. Jej Dorota w ''Matce'' Witkacego (1970) oraz Lady Macbett i Lady Duncan w ''Macbett'' Eugnea Ionesco (1972) były rolami przewrotnymi, zabarwionymi groteską (obie sztuki wyreżyserował Erwin Axer). W kolejnych latach zagrała Szarlottę w ''Wiśniowym sadzie'' Antoniego Czechowa w reż. Macieja Prusa (1976) oraz Szambelanową w ''Panu Jowialskim'' Aleksandra Fredry w reż. Jerzego Kreczmara (1977).
Po latach Krafftówna wróciła na krótko do Teatru Dramatycznego. Zagrała wówczas dwie znaczące role: w 1982 r. wcieliła się w rolę Lulu w ''Skizie'' Gabrieli Zapolskiej w reż. Witolda Zatorskiego, a w 1982 r. - Wolumni w ''Koriolanie'' Williama Szekspira w reż. Krzysztofa Kelma. W 1982 r. wyjechała do Stanów Zjednoczonych, na zaproszenie Leonidasa Dudarewa-Ossetyńskiego, przedwojennego polskiego aktora i reżysera mieszkającego na stałe w USA. Wyjazd wiązał się z wcześniejsza propozycją zagrania w witkacowskiej ''Matce'' po angielsku. Aktorka nie znając tego języka, nauczyła się roli fonetycznie i z powodzeniem występowała na amerykańskich scenach. Pobyt za oceanem, planowany początkowo na pół roku, przeciągnął się do kilkunastu lat. Krafftówna zamieszkała początkowo w San Francisco, a później w Los Angeles, nie porzucając aktorstwa. Grała w polonijnym teatrze, wyreżyserowała ''Kram z piosenkami'' Leona Schillera. Przez lata współpracowała z zespołem studenckim Szkoły Teatralnej, Filmowej i Telewizyjnej w Los Angeles, kierowanym przez prof. Michaela Hacketta. W 1997 r. przyjechała do Polski ze spektaklem ''Biesiada u hrabiny Kotłubaj'' Witolda Gombrowicza, wyreżyserowanym przez Hacketta. Rok później zdecydowała się na powrót do Polski.
W 2006 r., z okazji jubileuszu 60-lecia pracy artystycznej, Barbara Krafftówna wystąpiła w napisanym specjalnie dla niej monodramie Remigiusza Grzeli ''Błękitny diabeł'', o ostatnich latach życia Marleny Dietrich. Tekst sztuki oparty jest na rozmowach autora z sekretarką Dietrich. Przedstawienie wspólnie z Krafftówną wyreżyserował Józef Opalski. Prapremiera odbyła się w TeatrzeMuzycznym w Gdyni 24 października 2006 r., a premiera w Teatrze Narodowym w Warszawie 20 listopada 2006 r. Podczas prapremiery aktorka została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W imieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego Order wręczyła jego małżonka, pierwsza dama Maria Kaczyńska.
W 2007 r. Krafftówna zagrała Matkę w ''Peer Gynt. Szkicach z dramatu Henryka Ibsena'', a w 2008 - rolę tytułową w ''Alicji'' Lewisa Carrolla. Oba przedstawienia wyreżyserował Paweł Miśkiewicz w Teatrze Dramatycznym w Warszawie.
Na 80. urodziny artystka wystąpiła w napisanej specjalnie na tę okazję sztuce Remigiusza Grzeli ''Oczy Brigitte Bardot''. Premiera w Teatrze Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego w Warszawie odbyła się 5 grudnia 2008 r. Reżyserem przedstawienia jest Maciej Kowalewski. Na scenie partnerował jubilatce Marian Kociniak. Za rolę w tym spektaklu Krafftówna otrzymała nominację do nagrody im. Norwida.
18 maja 2010 roku w Teatrze Dramatycznym w Warszawie odbył się Jubileusz 65 lecia pracy artystycznej Barbary Krafftówny.
12 stycznia 2016 roku nakładem wydawnictwa Próśzyński i S-ka ukazała się rozmowa Remigiusza Grzeli z Barbarą Krafftówną Krafftówna w krainie czarów.
11 listopada 2019 roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Order otrzymała z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy.
Role teatralne.
* 1946: ''Mickiewiczowskie ballady'', program złożony z utworów poetyckich Adama Mickiewicza (reż. Halina Gallowa, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1946: ''Homer i Orchidea'' Tadeusza Gajcego - Rybaczka (reż. Iwo Gall, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1946: ''W małym domku'' Tadeusza Rittnera - Kasia (reż. Iwo Gall, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1946: ''Z piosenką przez wieś'', program muzyczno-taneczny (reż. Barbara Gołębska, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1947: ''Jak wam się podoba'' Williama Szekspira - Kasia (reż. Iwo Gall, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1947: ''Temperamenty'' Antoniego Cwojdzińskiego - Stefcia (reż. Iwo Gall, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1948: ''Król włóczęgów'' Justina Huntleya McCarthyego - Maria (reż. Iwo Gall, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1948: ''Trzech synów i córka'' Rogera Ferdinanda - Krystyna (reż. Iwo Gall, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1948: ''Wesele'' Stanisława Wyspiańskiego - Haneczka (reż. Iwo Gall, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1948: ''Wiśniowy sad'' Antoniego Czechowa - Basia (reż. Iwo Gall, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1949: ''Tu mówi Tajmyr'' Konstantina Isajewa i Adama Galicza (reż. Halina Gallowa, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1949: ''Pigmalion'' Georgea Bernarda Shawa - Klara (reż. Iwo Gall, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1949: ''Ja kocham cały naród'', program poetycki z okazji 150 rocznicy urodzin Adama Mickiewicza (scenariusz Kazimierz Barnaś, reż. Halina Gallowa, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1949: ''Przeplataj słowem serca ludzi'', program poetycki z okazji 150 rocznicy urodzin Aleksandra Puszkina (scenariusz Kazimierz Barnaś, reż. Halina Gallowa, Teatr Wybrzeże w Gdyni)
* 1949: ''Wiśniowy sad'' Antoniego Czechowa - Waria (reż. Iwo Gall, Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi)
* 1951: ''Śluby panieńskie'' Aleksandra Fredry - Klara (reż. Maria Wiercińska, Teatry Dramatyczne we Wrocławiu - Teatr Kameralny)
* 1951: ''Jak wam się podoba'' Williama Szekspira - Audrey (reż. Edmund Wierciński, Teatry Dramatyczne we Wrocławiu - Teatr Polski)
* 1951: ''Skąpiec'' Moliera - Eliza (reż. Maryna Broniewska, Teatry Dramatyczne we Wrocławiu - Teatr Kameralny)
* 1951: ''Małżeństwo Kreczyńskiego'' Aleksandra Suchowo-Kobylina - Ludka (reż. Edmund Wierciński, Teatry Dramatyczne we Wrocławiu - Teatr Polski)
* 1952: ''Magazyn mód'' Iwana Kryłowa - Masza (reż. Stanisław Bugajski, Teatry Dramatyczne we Wrocławiu - Teatr Kameralny)
* 1953: ''Tor przeszkód'' Ewy Szumańskiej i Stefana Łosia - Baśka (reż. Stanisław Bugajski, Teatr Nowej Warszawy)
* 1953: ''Śluby panieńskie'' Aleksandra Fredry - Klara (reż. Maria Wiercińska, Teatr Nowej Warszawy)
* 1953: ''Magazyn Małgorzaty Charette'' Hanny Januszewskiej - Franciszka (reż. Natalia Szydłowska, Teatr Nowej Warszawy)
* 1955: ''Studencka miłość'' Włodzimierza Dychawicznego - Nastusia (reż. Stanisław Bugajski, Teatr Nowej Warszawy)
* 1956: ''Szczęśliwe dni'' Claudea-Andre Pugeta - Pernette Laprade (reż. Tadeusz Cygler, Teatr Estrada w Warszawie)
* 1957: ''Jim i Jill'' Greya Clifforda i Newmana Greatrexa - Jill (reż. Kazimierz Pawłowski, Teatr Komedia)
* 1957: ''Iwona, księżniczka Burgunda'' Witolda Gombrowicza - Iwona (reż. Halina Mikołajska, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1958: ''Pan Puntila i jego sługa Matti'' Bertolta Brechta - Liza (reż. Konrad Swinarski, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1958: ''Parady'' Jana Potockiego - Zerzabella (reż. Ewa Bonacka, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1959: ''Księżniczka Turandot'' Carlo Gozziego - Księżniczka Turandot (reż. Konrad Swinarski, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1959: ''Proces w Salem'' na podst. ''Czarownic z Salem'' Arthura Millera - Abigail Williams (reż. Ludwik René, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1959: ''W małym dworku'' Stanisława Ignacego Witkiewicza - Zosia (reż. Wanda Laskowska, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1960: ''Ptaki'' Agnieszki Osieckiej i Andrzeja Jareckiego - Słowiczka (reż. Konrad Swinarski, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1960: ''Uczta morderców'' Andrzeja Wydrzyńskiego - Hanka (reż. Wanda Laskowska, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1961: ''Indyk'' Sławomira Mrożka - Laura (reż. Zbigniew Bogdański, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1963: ''Dziewiąty sprawiedliwy'' Jerzego Jurandota - Jeracha (reż. Ludwik René, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1964: ''Letnicy '' Maksyma Gorkiego - Olga (reż. Ludwik René, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1964: ''Kurka wodna'' - Elżbieta Frake-Prawacka(kurka) (reż. Wanda Laskowska, Teatr Narodowy w Warszawie)
* 1965: ''Żywot Józefa'' Mikołaja Reja - Achiza (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Narodowy w Warszawie)
* 1966: ''Jan Karol Maciej Wścieklica'' Stanisława Ignacego Witkiewicza - Wanda Lektorowiczówna (reż. Wanda Laskowska, Teatr Narodowy w Warszawie)
* 1966: ''Poczta się myli'' Stanisława Tyma - Danuta Wiśniewska (reż. Izabella Cywińska, Studencki Teatr Satyryków w Warszawie)
* 1968: ''Ciężkie czasy'' Michała Bałuckiego - Natalka (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Narodowy w Warszawie)
* 1968: ''Sen nocy letniej'' Williama Szekspira - Tytania (reż. Wanda Laskowska, Teatr Narodowy w Warszawie)
* 1969: ''Róbmy coś'' Zdzisława Gozdawy i Wacława Stępnia (reż. Stanisława Stanisławska-Majdrowicz, Teatr Syrena w Warszawie)
* 1969: ''Lord z walizki'', na podstawie utworów Oskara Wildea - Cecylia Cardew (reż. Zdzisław Tobiasz, Teatr Syrena w Warszawie)
* 1970: ''Play Strindberg'' Friedricha Dürrenmatta - Alicja (reż. Andrzej Wajda, Teatr Współczesny w Warszawie)
* 1970: ''Matka'' Stanisława Ignacego Witkiewicza - Dorota (reż. Erwin Axer, Teatr Współczesny w Warszawie)
* 1972: ''Macbett'' Eugnea Ionesco - Lady Macbett, Lady Duncan, Wiedźma (reż. Erwin Axer, Teatr Współczesny w Warszawie)
* 1972: ''Król Jeleń'' Carlo Gozziego - Smeraldina (reż. Giovanni Pampiglione, Teatr Współczesny w Warszawie)
* 1975: ''Garbus'' Sławomira Mrożka - Onka (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Nowy w Łodzi)
* 1976: ''Wiśniowy sad'' Antoniego Czechowa - Szarlotta (reż. Maciej Prus, Teatr Współczesny w Warszawie)
* 1977: ''Pan Jowialski'' Aleksandra Fredry (reż. Jerzy Kreczmar, Teatr Współczesny w Warszawie)
* 1979: ''Remi-Dżin'' Donalda L. Coburna - Fonsja Dorsey (reż. Karl-Heinz Stroux, Teatr Współczesny w Warszawie)
* 1981: ''Skiz'' Gabrieli Zapolskiej - Lulu (reż. Witold Zatorski, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1982: ''Koriolan'' Williama Szekspira - Wolumnia (reż. Krzysztof Kelm, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 1983: ''Matka'' Stanisława Ignacego Witkiewicza - Matka (reż. Leonidas Dudarew-Ossetyński, teatr w Los Angeles)
* 1997: ''Biesiada u hrabiny Kotłubaj'', na podstawie opowiadania Witolda Gombrowicza - Hrabina Kotłubaj (reż. Michael Hackett; Szkoła Teatralna, Filmowa i Telewizyjna UCLA w Los Angeles)
* 2004: ''Medytacje o dziewictwie'', na podstawie prozy Witolda Gombrowicza - Alicja (reż. Michael Hackett; Szkoła Teatralna,Filmowa i Telewizyjna w Los Angeles)
* 2006: ''Błękitny diabeł'' Remigiusza Grzeli - monodram (reż. Józef Opalski, przedstawienie impresaryjne; prapremiera w Teatrze Muzycznym w Gdyni)
* 2007: ''Peer Gynt. Szkice z dramatu Henryka Ibsena'' - Matka (reż. Paweł Miśkiewicz, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 2008: ''Alicja'', na podstawie powieści ''Alicja w Krainie Czarów'' Lewisa Carrolla - Alicja (reż. Paweł Miśkiewicz, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
* 2008: ''Oczy Brigitte Bardot'' Remigiusza Grzeli - Anastazja (reż. Maciej Kowalewski, Teatr Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego w Warszawie)
* 2012: ''Trzeba zabić starszą panią'' Grahama Linehana - pani Wilberforce (reż. Cezary Żak, Och-Teatr w Warszawie)
* 2014: ''Jesienne manewry'' Petera Cokea - Elizabeth Hatfield (reż. Krzysztof Szuster, Teatr Syrena)
Role w Teatrze Telewizji.
* 1958: ''Nowy Don Kichot'' Aleksandra Fredry - Małgorzata (reż. Maryna Broniewska)
* 1958: ''Opera za trzy grosze'' Bertolta Brechta - Lucy (reż. Konrad Swinarski)
* 1959: ''Pigmalion'' (1913) Georgea Bernarda Shawa, jako Klara (reż. Maryna Broniewska)
* 1961: ''Przesada'' Agnieszki Osieckiej - Bliźniaczka Beatka (reż. Konrad Swinarski)
* 1961: ''Mistrz Piotr Pathelin'', według anonimowego francuskiego utworu średniowiecznego (reż. Ewa Bonacka)
* 1961: ''Arlekinada'' Terencea Rattigana - Fishlock (reż. Andrzej Munk)
* 1962: ''Anty-szopka sylwestrowa'', spektakl złożony z różnych utworów (reż. Konrad Swinarski)
* 1962: ''Szklanka wody'' Eugnea Scribea (reż. Józef Słotwiński)
* 1964: ''Mąż i żona'' Aleksandra Fredry - Justysia (reż. Maryna Broniewska)
* 1965: ''Freuda teoria snów'' Antoniego Cwojdzińskiego - Ona (reż. Jacek Szczęk)
* 1965: ''Amfitryon'' Franciszka Zabłockiego - Kleantis (reż. Ewa Bonacka)
* 1967: ''Nominacja'' Aleksandra Wołodina - Ania (reż. Jan Bratkowski)
* 1967: ''Żołnierz królowej Madagaskaru'' Stanisława Dobrzańskiego i Juliana Tuwima - Kamilla (reż. Wanda Laskowska)
* 1968: ''Santa Claus'' Janusza Majewskiego - Żona (reż. Janusz Majewski)
* 1968: ''Próba generalna'' Andrzeja Mularczyka - Córka (reż. Sylwester Chęciński)
* 1968: ''Nie ma takiego problemu'' Stanisława Tyma - Ona (reż. Izabella Cywińska)
* 1969: ''Mieszczanin szlachcicem'' Moliera - Pani Jourdain (reż. Jerzy Gruza)
* 1971: ''Wizyta starszej pani'' Friedricha Dürrenmatta - Klara Zachanassian (reż. Jerzy Gruza)
* 1972: ''Dwa teatry'' Jerzego Szaniawskiego - Laura (reż. Kazimierz Braun)
* 1972: ''Fatalna kobieta'' Patricka Quentin - Charlotta Mullen (reż. Anna Minkiewicz)
* 1972: ''Kochanek'' Harolda Pintera - Ona (reż. Zygmunt Hübner)
* 1974: ''Dom kobiet'' Zofii Nałkowskiej - Róża (reż. Jan Kulczyński)
* 1976: ''Czterdzieści karatów'' Pierrea Barilleta i Jean-Pierrea Gredyego - Liza (reż. Barbara Sałacka)
* 1979: ''Mieszkanie do wynajęcia'' Pierrea Barilleta i Jean-Pierrea Gredyego - Betty (reż. Tadeusz Aleksandrowicz)
* 1980: ''Śmierć komiwojażera'' Arthura Millera - Linda (reż. Kazimierz Karabasz)
* 1981: ''Paragraf 4'', na podstawie powieści ''Paragraf 22'' Josepha Hellera - Pielęgniarka (scenariusz i reżyseria Marek Piwowski)
* 1993: ''Pat'' Pavla Kohouta - Żona (reż. Robert Gliński)
* 1993: ''Sztuka przekładu'' Ronalda Harwooda - Sophie, Lady Ogilvie-Smith (reż. Laco Adamik)
* 1994: ''Ogrodnik i jego chlebodawcy'', według baśni Hansa Christiana Andersena (reż. Krystyna Krupska-Wysocka)
* 1994-1995: ''Szczęście na telefon'' Cezarego Harasimowicza - Pani Detektyw (reż. Janusz Dymek)
* 1995: ''Co się właściwie stało Betty Lemon?'' Arnolda Weskera - monodram (reż. Tomasz Wiszniewski)
* 1996: ''Agnieszka - skrawek nieba'' Natalii Gałczyńskiej - Babcia, Wróżka (reż. Krystyna Krupska-Wysocka)
* 1997: ''Babcia na jabłoni'' Miry Lobe - Babcia (reż. Wojciech Nowak)
* 2017: ''Biesiada u hrabiny Kotłubaj'' Witolda Gombrowicza - Markiza (reż. Robert Gliński)
Kariera filmowa.
Barbara Krafftówna zagrała w kilkudziesięciu filmach. Zdaniem wielu krytyków najwybitniejszą jej kreacją, a zarazem jedną z najdoskonalszych kreacji kobiecych w polskim kinie, była rola Felicji w filmie ''Jak być kochaną'' (1962) w reżyserii Wojciecha Jerzego Hasa; zagrała w nim kobietę, która poświęca wszystko dla miłości i ostatecznie ponosi życiową klęskę. Felicja ukrywa w swoim krakowskim mieszkaniu poszukiwanego przez gestapo ukochanego (Zbigniew Cybulski) i dla zapewnienia mu bezpieczeństwa decyduje się na pracę dla okupantów. Jej ofiara jest daremna, mężczyzna okazuje się człowiekiem słabym i niedojrzałym. Zagranie bohaterki tragicznej było dowodem wszechstronności Krafftówny, aktorki dotąd głównie charakterystyczno-komediowej. Za rolę w obrazie Hasa otrzymała nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Francisco w 1962. Była to jedna z trzech nagród dla filmu, jednak jego twórców zabrakło na festiwalu, i statuetki Golden Gate Award dotarły do Polski dopiero po kilku miesiącach. Krafftówna odebrała ją podczas uroczystego pokazu ''Jak być kochaną''.
O dużych możliwościach aktorskich przekonywała już wcześniejsza rola Niury w ''Nikt nie woła'' Kazimierza Kutza z 1960 roku. Krafftówna zagrała repatriantkę, która po wojnie trafia wraz z tysiącami innych na Ziemie Odzyskane. Gorzkie doświadczenia wojennej przeszłości są w filmie przywołane jedynie pośrednio, w wypowiedziach Niury, w jej melancholii i braku złudzeń. Rola przekonuje siłą osobowości i bogactwem środków aktorskich. Inne filmowe wyzwania to m.in. kreacje Zosi w ''Złocie'' (1961), Camilli de Tormez w ''Rękopisie znalezionym w Saragossie'' (1964) i Jadwigi w ''Szyfrach'' (1966, wszystkie trzy filmy w reżyserii Wojciecha J. Hasa), a także Stefki w ''Popiele i diamencie'' Andrzeja Wajdy (1958). W obrazie ''Jutro premiera'' Janusza Morgensterna (1962), błyskotliwej farsie o ludziach teatru, Krafftówna zagrała bohaterkę o dwóch obliczach, niczym Kopciuszek zmieniającą się z zahukanej nieatrakcyjnej suflerki Flapci w piękną damę, odtwórczynię głównej roli w sztuce teatralnej.
Grała też w serialach, jako pani Makowiecka w ''Przygodach pana Michała'' (1969) czy Honorata w ''Czterech pancernych i psie'' (1970). W tej drugiej roli była narzeczoną czołgisty Gustlika z Górnego Śląska, piegowatą dziewczyną z warkoczami, odważną i z charakterem. Przygotowując się do występu, nauczyła się mówić gwarą górnośląską, poznawała mentalność i obyczaje Górnoślązaków. Po roku 2000 widzowie mogli ją zobaczyć w nowych polskich serialach telewizyjnych, m.in. ''Na dobre i na złe'', ''M jak miłość'' oraz ''Niania''.
Do końca życia pozostała aktywna zawodowo.
