Jej rodzicami byli Antoni Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. felicjanek przy ul. Janowskiej we Lwowie. Po zajęciu miasta, we wrześniu 1939 przez Armię Czerwoną, uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki) w dawnym gimnazjum żeńskim sióstr Notre Dame przy ul. Ochronek 8. Maturę zdała eksternistycznie w Krakowie.
Pracę zawodową rozpoczęła w 1946 w Echu Krakowa jako redaktor depeszowy. Później krótko pracowała we wrocławskim Słowie Polskim. Od 1948 w Warszawie, gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w Głosie Ludu, a następnie w Expressie Wieczornym (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 w Polskim Radio.
Od 1956 w TVP, gdzie przez 25 lat (do kwietnia 1981) prowadziła program publicystyczno-rozrywkowy ''Tele-Echo'', w latach 1965-1968 była także jedną z trojga osób prowadzących ''Dziennik Telewizyjny''. W latach 1977-1981 była ponadto twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w ''Dzienniku Telewizyjnym''. Po dwuipółrocznej przerwie prowadziła, od października 1983 do września 1991, swój kolejny, autorski program ''Wywiady Ireny Dziedzic''.
W latach 1977-1980 była prowadzącą Festiwal Interwizji w Sopocie. Przez 4 lata (2002-2006) co tydzień można było słuchać jej publicystycznych felietonów ''Punkt widzenia'' w Programie I Polskiego Radia (w audycji: ''Muzyka i aktualności''). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano.
Wystąpiła w dwóch filmach: ''Jutro premiera'' (1962) i ''Polowanie na muchy'' (1969). Grała siebie samą w produkcjach filmowych i telewizyjnych, m.in. ''Wojna domowa'' (1965), ''Kłopotliwy gość'' (1971) i ''Szczur'' (1995). Jest autorką książki ''Teraz ja... 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu'' (1992).
Dziennikarka była żoną (rozwód) inżyniera Janusza Bałabana. Mieszkała w Warszawie. Została pochowana 14 stycznia 2019 na cmentarzu leśnym w Laskach
30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za kłamcę lustracyjnego. W 2011 Sąd Apelacyjny, na jej wniosek, uchylił ten wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia. W październiku 2012 ten sam sąd uznał, że jej oświadczenie lustracyjne było zgodne z prawdą. Sprawę zakończył prawomocnie Sąd Apelacyjny w Warszawie, który 25 marca 2013 oddalił apelację IPN od wyroku I instancji.
