Urodziła się poprzez cięcie cesarskie{ 21 kwietnia 1926 o godz. 2:40 GMT w domu przy 17 Bruton Street w dzielnicy Mayfair w Londynie. Była córką księcia Alberta z Yorku, drugiego syna urzędującego króla Jerzego V, i księżnej Yorku Elżbiety Bowes-Lyon. Świadkiem jej narodzin był minister spraw wewnętrznych William Joynson-Hicks, który kontrolował, by podczas porodu nie podmieniono noworodka na inne. W momencie narodzin Elżbieta zajmowała trzecie miejsce w linii sukcesji, po księciu Walii Edwardzie i swoim ojcu. 29 maja 1926 została ochrzczona wodą z Jordanu w kaplicy Buckingham Palace przez anglikańskiego arcybiskupa Yorku, Cosma Langa. Jej rodzicami chrzestnymi byli: król Jerzy V, królowa Maria, księżniczka królewska Maria Windsor, książę Artur, lord Claude Bowes-Lyon oraz Mary Elphinstone. Elżbieta Aleksandra Maria pierwsze imię otrzymała po matce, drugie po prababce (królowej Aleksandrze), a trzecie po babce (królowej Marii){.W młodości była nazywana przez najbliższych Lilibet, ponieważ nie potrafiła poprawnie wymówić swojego imienia w języku angielskim - Elizabeth}. Była opisywana przez swoich biografów jako spokojne, posłuszne, mało spontaniczne i skłonne do kontrolowania swoich emocji dziecko, od najmłodszych lat była przygotowywana do objęcia funkcji królowej{}. Miała dobre relacje ze swoim dziadkiem i ówczesnym królem, Jerzym V. W 1929 na prośbę króla została ściągnięta do Bognor Regis, aby pomóc mu w powrocie do zdrowia po operacji płuc. Jej matka od najmłodszych lat córki dbała o jej popularność w mediach - gdy Elżbieta miała trzy lata, jej zdjęcie znalazło się na okładce magazynu Times, ponadto wizerunek księżniczki drukowany był na broszurach, ona sama była też bohaterką artykułów prasowych}, oprócz tego zaczęto produkować pamiątki z jej podobizną, a gdy miała cztery lata, w Muzeum Figur Woskowych Madame Toussand umieszczono figurę dziewczynki}. W 1930 urodziła się jej siostra, Małgorzata Windsor.Dzieciństwo spędziła na Piccadilly Road 145, gdzie zamieszkali jej rodzice Wychowywała się z dala od rówieśników, co miało ją uchronić przed przypadkowymi znajomościami{ oraz dziecięcymi chorobami{{odn|Rybarczyk|2022|s=90}}. Ze względu na izolowanie jej od społeczeństwa stała się osobą nieśmiałą. Jedyną bliską jej koleżanką w tym okresie była młodsza od niej o kilka lat Sonia Graham-Hodgson, z którą utrzymywała regularny kontakt aż do śmierci kobiety w 2012. Wychowaniem Elżbiety zajmowała się niania Clara Cooper Knight{} oraz garderobiana Margaret MacDonald, nazywana przez nią Bobo, która później została pokojówką królowej. Edukacją księżniczki zajmowała się guwernantka Marion Crawford.

Kiedy Elżbieta miała 10 lat, w 1936 zmarł jej dziadek, król Jerzy V. Tron objął jej stryj, książę Walii, Edward VIII, który jednak 11 grudnia 1936 abdykował, nie mogąc poślubić dwukrotnie rozwiedzionej Amerykanki Wallis Simpson{{odn|Rybarczyk|2022|s=27}}. Następnym królem został jej ojciec, Jerzy VI{{odn|Rybarczyk|2022|s=27}}, a Elżbieta zajęła pierwsze miejsce w linii sukcesji. Po koronacji ojca zamieszkała w Buckingham Palace{{odn|Rybarczyk|2022|s=87}}. W wieku 13 lat podjęła naukę m.in. konstytucji Wielkiej Brytanii u Henryego Martena, wykładowcy Eton College{{odn|Rybarczyk|2022|s=109-110}}, poza tym uczestniczyli u boku ojca w licznych spotkaniach z wysoko postawionymi politykami i urzędnikami{{odn|Rybarczyk|2022|s=111}}.

Po wybuchu II wojny światowej wraz z siostrą Małgorzatą została umieszczona w zamku w Windsorze w Berkshire{{odn|Rybarczyk|2022|s=134}}. Lord Hailsham zasugerował, aby księżniczki zostały ewakuowane do Kanady, na co matka Elżbiety II, królowa Elżbieta Bowes-Lyon, odparła: ''Dzieci nigdzie nie pojadą beze mnie, ja nie opuszczę króla, a król nie wyjedzie nigdy''{{odn|Rybarczyk|2022|s=133-134}}. 13 października 1940 wówczas 14-letnia Elżbieta na antenie BBC wygłosiła swoje pierwsze publiczne przemówienie, w którym zwróciła się ze słowami otuchy do dzieci Wspólnoty Narodów.

W latach 1941-1944 wraz z siostrą grała w pantomimach w Pałacu Windsor, a dochody z przedstawień były przeznaczane na rzecz żołnierzy. W 1943 po raz pierwszy samodzielnie wystąpiła publicznie. W lutym 1945 wstąpiła do Auxiliary Territorial Service ze stopniem podporucznika. Została przeszkolona na kierowcę i mechanika, uzyskując stopień kapitana. Dzień zwycięstwa w Europie w 1945 świętowała wraz z siostrą, oficerami ochrony i tłumem ludzi na londyńskich ulicach{{odn|Rybarczyk|2022|s=140}}.

{{Brytyjska rodzina królewska}}

W lutym 1947 złożyła swoją pierwszą oficjalną wizytę zagraniczną, celem jej podróży był Związek Południowej Afryki. Wyprawa trwała przez 10 tygodni{{odn|Rybarczyk|2022|s=165}}. W audycji radiowej nadawanej z okazji jej 21. urodzin powiedziała: ''Oświadczam wobec was wszystkich, iż poświęcę całe moje życie, jakiekolwiek będzie, długie czy krótkie, służbie wam i wielkiej imperialnej Wspólnocie, której członkami jesteśmy my wszyscy''{{odn|Rybarczyk|2022|s=168-169}}.

Elżbieta II poznała Filipa, syna księcia Andrzeja Greckiego i Alicji Battenberg w 1934, podczas ślubu księżniczki Mariny i księcia Kentu Grzegorza. W ciągu następnej dekady spotkali się kilkukrotnie, m.in. w 1939, gdy Filip oprowadził Elżbietę po Britannia Royal Naval College. W 1946 Filip, mimo sprzeciwu brytyjskiej arystokracji, otrzymał zgodę króla Jerzego VI na poślubienie jego córki, a w sierpniu 1946 oświadczył się następczyni tronu na wzgórzu w zamku Balmoral{{odn|Rybarczyk|2022|s=141}}. 9 lipca 1947 nastąpiło oficjalne ogłoszenie zaręczyn Elżbiety i Filipa.

Ślub odbył się 20 listopada 1947 w Opactwie Westminsterskim{{odn|Rybarczyk|2022|s=176, 179}}. Ceremonia była emitowana na żywo w radiu i transmitowana w telewizji{{odn|Rybarczyk|2022|s=176}}. W weselu wzięło udział ok. 2000 gości, wśród których znaleźli się m.in. król Iraku Fajsal II, holenderski książę Bernhard i jego żona, księżniczka Juliana oraz dziedziczny wielki książę Luksemburga Jan i jego siostra, księżniczka Elżbieta. Miesiąc miodowy młoda para spędziła w Broadlands, posiadłości Louisa Mountbattena{{odn|Rybarczyk|2022|s=182}}. W latach 1949-1951 Elżbieta mieszkała w Villa Guardamangia na Malcie, dokąd po ślubie Filip wyjechał, by kontynuować służbę wojskową.

Z Filipem miała czworo potomków, są nimi:
* Karol III (ur. 14 listopada 1948), książę Walii, król Wielkiej Brytanii od 2022 roku{{odn|Rybarczyk|2022|s=185}}
* Anna (ur. 15 sierpnia 1950), księżniczka królewska, żona Marka Phillipsa, następnie Timothyego Laurencea
* Andrzej (ur. 19 lutego 1960), książę Yorku
* Edward (ur. 10 marca 1964), hrabia Wesseksu

Filip zmarł 9 kwietnia 2021 w zamku w Windsorze w wieku 99 lat.

Choroba ojca - zdiagnozowano u niego raka gardła - sprawiała, że księżniczka Elżbieta przejęła część jego obowiązków{{odn|Rybarczyk|2022|s=189}}. W 1951 złożyła wizyty w Grecji, Włoszech, na Malcie i w Kanadzie, a także spotkała się z amerykańskim prezydentem Harrym Trumanem w Waszyngtonie, jak również poprowadziła obrady Tajnej Rady{{odn|Rybarczyk|2022|s=189}}. W styczniu 1952 razem z mężem udała się w podróż po krajach Wspólnoty Narodów. 6 lutego 1952, podczas pobytu w hotelu Treetops w Thice w Kenii{{odn|Rybarczyk|2022|s=27, 194}}, od księcia Filipa dowiedziała się o śmierci ojca, który zmarł na atak serca{{odn|Rybarczyk|2022|s=194}}. Natychmiast wróciła z mężem do Wielkiej Brytanii{{odn|Rybarczyk|2022|s=194}}. Tuż po śmierci ojca w rozmowie z Martinem Charterisem, asystentem swojego prywatnego sekretarza, poinformowała o wyborze królewskiego imienia - Elżbieta{{odn|Rybarczyk|2022|s=27}}. Dzień po śmierci ojca została ogłoszona królową Wielkiej Brytanii. W uroczystości, która odbyła się w St. Jamess Palace wzięli udział m.in. członkowie Tajnej Rady Wielkiej Brytanii i lord mer Londynu.

24 marca 1953 zmarła na raka gardła królowa-wdowa Maria Teck, jednak przed śmiercią wyraziła życzenie, aby z tego powodu nie przekładano koronacji. Odbyła się ona 2 czerwca 1953{{odn|Rybarczyk|2022|s=201}}. Koronację Elżbiety w opactwie westminsterskim obserwowało 8251 osób. Podczas ceremonii asystowało jej osiem druhen noszących tren. Arcybiskup Canterbury Geoffrey Fisher obwieścił zgromadzonym: ''Panowie, przedstawiam wam królową Elżbietę, waszą niezaprzeczalną królową, wam wszystkim, którzy tu przybyliście złożyć jej hołd i oddać się jej na służbę. Czy gotowi jesteście ją uznać?'', na co lordowie odpowiedzieli: ''God save Queen Elizabeth''. Kolejnym etapem ceremonii była przysięga na Biblię. Królowa zobowiązała się rządzić królestwem i krajami Wspólnoty Narodów zgodnie z ich prawami i zwyczajami oraz umacniać Kościół Anglii. Następnie zdjęła płaszcz, diadem i klejnoty, po czym zasiadła na tronie pod złotym baldachimem podtrzymywanym przez czterech kawalerów Orderu Podwiązki. Później Arcybiskup namaścił świętymi olejkami dłonie, pierś i czoło królowej. Następnie przyznano jej insygnia nowej godności - ostrogi św. Jerzego, królewski miecz, jabłko królewskie, bransolety, pierścień, berło z krzyżem i berło z gołębicą. Następnie królowa została odziana w purpurowy, haftowany złotem, aksamitny płaszcz. W czasie koronacji został wykonany hymn koronacyjny Georga Friedricha Händla ''Zadok the Priest'', który od 1727 powtarza się na każdej uroczystości koronacyjnej brytyjskiego monarchy{{fakt|data=2021-02}}. Na zakończenie arcybiskup nałożył jej na głowę koronę św. Edwarda, a lordowie jeszcze raz zawołali ''God save Queen Elizabeth''{{fakt|data=2021-02}}. Następnie trzej książęta krwi królewskiej - Edynburga, Gloucester i Kentu - a za nimi pozostali lordowie, złożyli hołd królowej. Następnie Elżbieta z mężem przyjęli komunię pod dwiema postaciami. Ceremonię zakończyło odśpiewanie ''Te Deum''. Po trzygodzinnej ceremonii królowa, z ciężką koroną na głowie, berłem w lewej i jabłkiem w prawej ręce, miała kłopoty z powstaniem i poprosiła o pomoc arcybiskupa. Następnie opuściła opactwo, wymieniwszy wcześniej koronę św. Edwarda na lżejszą państwową koronę imperialną.

Rezydencje.
Po koronacji Elżbieta i Filip przeprowadzili się do pałacu Buckingham w centrum Londynu, od 1837 oficjalnej rezydencji brytyjskich królów i królowych. Królowa jednak nie przepadała za pałacem i wolała przebywać w zamku Windsor, 15 km na zachód od Londynu. Królowa spędzała dużo czasu w Holyrood House w Edynburgu, który był jej oficjalną siedzibą jako królowej Szkocji, i gdzie miała przebywać co najmniej tydzień w roku. Wiejskimi rezydencjami królowej były również zamek Balmoral w Aberdeenshire oraz Sandringham House w Norfolk. Rezydencjami państwowymi były jeszcze Pałac św. Jakuba (do 1837 oficjalna rezydencja królów, z tego czasu pozostało dyplomatyczne wyrażenie Dwór św. Jakuba, przy którym wciąż akredytowani są ambasadorzy), Hampton Court na przedmieściach Londynu, pałac Kensington i Marlborough House. Rezydencje te są na utrzymaniu państwa, z wyjątkiem Sandringham i Balmoral, które są rezydencjami prywatnymi{{fakt|data=2021-02}}.

Podróże.
Królowa odbyła wiele podróży zagranicznych, odwiedziła większość europejskich krajów i wiele pozaeuropejskich. W latach 1953-1954 wyruszyła wraz z mężem w 6-miesięczną podróż dookoła świata, będąc pierwszym monarchą, który tego dokonał. Była również pierwszą królową Australii, Nowej Zelandii i wysp Fidżi, która odwiedziła te państwa. W lutym 1961 odwiedziła Ankarę, będąc gościem prezydenta Cemala Gürsela. Później odbyła pierwszą wizytę w Indiach i Pakistanie.

W październiku 1957 udała się z wizytą państwową do Stanów Zjednoczonych. Przybyła również do Kanady, gdzie otworzyła sesję parlamentu. Przemawiała również na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ. W 1959 udała się z kolejną wizytą do Kanady i odwiedziła Stany Zjednoczone. Pożegnalny obiad zjadła w kanadyjskiej ambasadzie w Waszyngtonie w towarzystwie prezydenta Eisenhowera. USA odwiedziła jeszcze w 1976, gdzie wzięła udział w uroczystościach u boku prezydenta Geralda Forda. Ponownie odwiedziła ten kraj w 1991 na zaproszenie Georgea H.W. Busha. Podczas tej wizyty była pierwszym brytyjskim władcą, który uczestniczył w obradach Kongresu. USA odwiedziła także w maju 2007 za prezydentury Georgea W. Busha.

W marcu 1996 przybyła do Polski na zaproszenie prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego.

Wspólnota Narodów.
Brytyjskie imperium znajdowało się w stanie rozpadu od 1926, kiedy w tzw. deklaracji Balfoura, potwierdzonej Statutem Westminsterskim w 1931, uznano suwerenność Kanady, Australii, Nowej Zelandii, Unii Południowoafrykańskiej i Nowej Fundlandii. W 1931 te państwa weszły w skład Wspólnoty Narodów, na której czele stoi brytyjski monarcha. Przed wstąpieniem Elżbiety II na tron niepodległość uzyskały Indie, Pakistan, Cejlon i Irlandia.

Panowanie Elżbiety II to okres dalszego rozpadu brytyjskiego imperium. Niepodległość uzyskały: Ghana (1957), Nigeria (1961), Sierra Leone (1961), Tanganika (1961), Jamajka (1962), Trynidad i Tobago (1962), Uganda (1962), Kenia (1963), Malawi (1964), Malta (1964), Gambia (1965), Gujana (1966), Barbados (1966), Mauritius (1968), Fidżi (1970), Bahamy (1973), Grenada (1974), Papua-Nowa Gwinea (1975), Wyspy Salomona (1978), Tuvalu (1978), Saint Lucia (1979), Saint Vincent i Grenadyny (1979), Belize (1981), Antigua i Barbuda (1981) oraz Saint Kitts i Nevis (1983). Wszystkie te kraje uzyskiwały niepodległość jako królestwa związane unią personalną z Koroną brytyjską, ale wiele z nich (Indie, Pakistan, Cejlon, Ghana, Nigeria, Sierra Leone, Tanganika, Trynidad i Tobago, Uganda, Kenia, Malawi, Malta, Gambia, Gujana, Mauritius i Fidżi) zniosły monarchię i stały się republikami, choć wszystkie pozostały państwami członkowskimi Wspólnoty Narodów.

Sama Wspólnota również przechodziła przemiany, stając się z biegiem czasu coraz luźniejszym związkiem politycznym byłych brytyjskich kolonii (i nie tylko, jako że członkiem Wspólnoty jest również Mozambik, dawna kolonia portugalska). Elżbieta II brała aktywny udział w pracach Wspólnoty, od 1973 regularnie uczęszczając na zjazdy szefów rządów państw Wspólnoty. W wielu wypadkach, jak w RPA, działania królowej przyczyniły się do poprawy stosunków państwa z Wielką Brytanią{{fakt|data=2021-02}}. Jednak w 1993, podczas konferencji na Cyprze, królowa powiedziała: ''Mam dość doświadczenia, by nie postawić ani pensa na liczbę krajów, które będą należeć do Wspólnoty za 40 lat''{{fakt|data=2021-02}}.

W 2007 ujawniono dokumenty z 1957, z których wynikało, że premier Francji Guy Mollet w rozmowie ze swoim brytyjskim odpowiednikiem, sir Anthonym Edenem, poruszył temat ewentualnego przystąpienia Francji do unii z Wielką Brytanią i uznania Elżbiety II za głowę państwa francuskiego. W dokumencie datowanym na 28 września 1956 Mollet stwierdza, że nie powinno być większych trudności we Francji z zaakceptowaniem zwierzchnictwa Jej Królewskiej Mości. Premier Eden odrzucił propozycję Molleta, jednak wyraził gotowość Wielkiej Brytanii na przystąpienie Francji do Wspólnoty Narodów. Propozycje te nigdy nie doczekały się realizacji.

Elżbieta II uznawana była za głowę państwa w 21 krajach świata. 30 listopada 2021 Barbados zerwał unię personalną z Wielką Brytanią i stał się republiką.

Poglądy.
Wykazuje się stanowczą postawą wobec zagrożeń. W 1961 podczas podróży do Ghany odmówiła zachowywania dystansu od prezydenta Kwame Nkrumaha, mimo że ten był celem zamachów{{fakt|data=2021-02}}. Premier Harold Macmillan wówczas napisał: ''Królowa jest absolutnie zdeterminowana we wszystkim co robi. W rzeczy samej ma serce i żołądek mężczyzny''Jest to nawiązanie do słów królowej Elżbiety I: [http://womenshistory.about.com/library/qu/blqueli1.htm I know I have the body but of a weak and feeble woman; but I have the heart and stomach of a king, and of a king of England, too].''. Kocha swoje obowiązki i bycie królową''. Podobna sytuacja wydarzyła się, gdy królowa podróżowała do Quebecu. Według Roberta Speaighta, autora książi ''Vanier, Soldier, Diplomat and Governor General: A Biography'', były obawy o bezpieczeństwo królowej podczas wizyty, a nawet pojawiały się głosy za przerwaniem podróży. Prywatny sekretarz królowej powiedział jednak, że dla monarchini będzie nie do przyjęcia wystraszyć się ekstremistów. Podobnie podczas Trooping the Colour w 1981, kiedy do królowej oddano sześć strzałów ślepymi nabojami, Elżbieta II kontynuowała przegląd wojska. Kanadyjska Izba Gmin była pod takim wrażeniem postawy królowej, że uchwaliła specjalną uchwałę sławiącą jej odwagę{{fakt|data=2021-02}}.

Polityka.

Jako głowa monarchii parlamentarnej, stojąca ponad podziałami politycznymi i niesprawująca władzy osobiście, nie powinna wyrażać swoich osobistych opinii na tematy polityczne. Przez całe swoje panowanie stosowała się do tej zasady{{odn|Rybarczyk|2022|s=56}}, dlatego niewiele wiadomo o jej poglądach politycznych, a te poznało jedynie kilku zaufanych szefów rządu. Wydaje się jednak, że w kwestiach ekonomicznych przychyla się do starej doktryny konserwatystów{{odn|Rybarczyk|2022|s=312}}, tzw. jednego narodu. Idea ta poszła w niełaskę w latach 70. i konserwatywna premier Margaret Thatcher prowadziła już zupełnie inną politykę, która nie przypadała do gustu Elżbiecie II. W prywatnej rozmowie Thatcher określiła królową jako kogoś, kto mógłby głosować na Partię Socjaldemokratyczną{{fakt|data=2021-02}}.

Kanada.

Nigdy nie wyraziła bezpośrednio swojego sprzeciwu wobec emancypacyjnych dążeń Quebecu, ale publicznie pochwaliła kanadyjską jedność. Podobnie jak matka, często okazuje swoje przywiązanie do Kanady: kiedy w 1983 kończyła swoją wizytę w Kalifornii powiedziała: ''Jutro wracam do mojego domu do Kanady'', podczas uroczystego przyjęcia w Saskatchewan w 2005 powiedziała: ''Ten kraj i jego mieszkańcy zawsze zajmowali ważne miejsce w moim życiu i mojej pracy''{{fakt|data=2021-02}}, wyznała również, że Kanada jest dla niej domem daleko od domu{{fakt|data=2021-02}}.

Podczas przemówienia w Zgromadzeniu Ustawodawczym Quebecu, w szczytowym okresie tzw. Cichej Rewolucji 1964, ignorując narodowe napięcia, pochwaliła dwie uzupełniające się kultury, które stworzyły Kanadę. Przemawiając po francuskui angielsku, powiedziała: ''Przyjemnie jest mi myśleć, że istnieje we Wspólnocie Narodów kraj, gdzie mogę się oficjalnie wypowiedzieć po francusku (). Gdy śpiewacie po francusku O Canada - pamiętajcie, że jesteście dumnym narodem''{{fakt|data=2021-02}}.

Po proklamacji Aktu Konstytucyjnego w 1982, który był pierwszym aktem uchwalonym bez zgody rządu Quebecu, wystąpiła jako głowa państwa kanadyjskiego w obronie aktu, chociaż w prywatnych rozmowach przyznała, że Quebec nie był stroną w tworzeniu aktu.

W 1995 podczas kampanii przed referendum, które miało zadecydować o secesji Quebecu, wypowiedziała się w CKOI-FM Montreal, ponownie w języku angielskim i francuskim, w którym wyraziła swoją obawę, że referendum może pójść w złą stronę i że jeśli będzie mogła pomóc, z radością to uczyni{{fakt|data=2021-02}}. Podczas głosowania znajdowała się w podróży do Nowej Zelandii, poleciła jednak pilotowi opóźnić start z lotniska w Los Angeles, do czasu aż uzyskała wyniki referendum.

Rodezja.
18 listopada 1965 gubernator Rodezji Południowej, sir Humphrey Gibbs, otrzymał Krzyż Wielki Królewskiego Orderu Wiktoriańskiego za wierność wobec królowej, tydzień po tym, jak Ian Smith ogłosił Jednostronną Deklarację Niepodległości. Gibbs sprzeciwiał się Deklaracji, i za to właśnie otrzymał Order. Niektórzy skrytykowali to nadanie jako przyznane w złym czasie. Inni chwalili, gdyż widzieli w tym wsparcie legalnych władz Rodezji przeciwko nielegalnym działaniom jej premiera{{fakt|data=2021-02}}.

Australia.
Podczas australijskiego kryzysu konstytucyjnego w 1975, kiedy gubernator generalny, sir John Kerr zdymisjonował premiera Gough Whitlama, ten wysłał list do królowej, w którym domagał się reakcji na działania gubernatora. Prywatny sekretarz królowej wypowiedział się w jej imieniu, że działania Kerra mieściły się w konstytucyjnych kompetencjach gubernatora. W odpowiedzi Whitlam i jego stronnicy stali się zwolennikami proklamowania Australii republiką{{fakt|data=2021-02}}.

Zjednoczone Królestwo.
Przemawiając w Westminster Hall z okazji jej srebrnego jubileuszu w 1977, królowa powiedziała, że nie może zapomnieć, że została koronowana na królową Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Wobec prowadzonej wówczas przez laburzystowski rząd Jamesa Callaghana akcji, mając zdecentralizować państwo i przyznać większą samodzielność Szkocji i Walii, przemówienie to zostało odczytane jako sprzeciw królowej wobec tej polityki. Królowa wypowiedziała się za utrzymaniem związku Anglii i Szkocji{{odn|Rybarczyk|2022|s=312}}. Przemówienie królowej było również interpretowane jako odniesienie do wstrząsów, jakie ówcześnie miały miejsce w Irlandii Północnej{{fakt|data=2021-02}}.

Pochwaliła porozumienie wielkopiątkowe z 1998, które było pierwszym porozumieniem katolików i protestantów w Irlandii Północnej. Aprobata królowej dla porozumienia wywołała niechęć części unionistów, którzy zawsze byli monarchistami. Lider prawicowej Demokratycznej Partii Unionistycznej, Ian Paisley, zerwał z odwieczną unionistyczną zasadą bronienia Korony, i nazwał Elżbietę papugą Tonyego Blaira. Krytyka Paisleya nie zyskała jednak uznania wśród znacznej części unionistów.

Pod koniec lat 90., kiedy w referendum przyjęto laburzystowski pomysł decentralizacji, przesłała swoje najlepsze życzenia Szkockiemu Parlamentowi i Zgromadzeniu Narodowemu Walii. Pierwsze posiedzenia obu tych parlamentów zostały osobiście przez nią otwarte. Nie obyło się jednak bez zgrzytów - w Szkocji wielu deputowanych nie stawiło się na oficjalnej ceremonii, wybierając się na republikańską uroczystość. Również wielu członków walijskiego parlamentu zbojkotowało inauguracyjną sesję. W 2004 deputowana partii Plaid Cymru, Leanne Wood, została wyrzucona z sali Zgromadzenia za nazwanie królowej Panią Windsor.

W 2011 jako pierwszy monarcha od 100 lat odwiedziła Irlandię{{odn|Rybarczyk|2022|s=314}}.

Choć zachowuje bezstronność i nie prezentuje publicznie swoich poglądów politycznych, wiele wskazuje na to, że sprzyjała zwolennikom brexitu{{odn|Rybarczyk|2022|s=312}}.

Religia.
Jako królowa Zjednoczonego Królestwa była najwyższym zwierzchnikiem Kościoła Anglii{{odn|Rybarczyk|2022|s=315}} i protektorem Szkockiego Kościoła Prezbiteriańskiego. W innych królestwach Wspólnoty nie pełniła żadnych funkcji religijnych.

Interesowała się sprawami Kościoła Anglii, ale najważniejszą w nim osobą pozostaje arcybiskup Canterbury. Była osobą silnie wierzącą{{odn|Rybarczyk|2022|s=30}}. Regularnie uczestniczyła we mszach odprawianych w kaplicy św. Jerzego w zamku Windsor. Kiedy przebywała w Sandringham, uczęszczała do kościoła św. Marii Magdaleny, podczas pobytu w Balmoral uczestniczyła w nabożeństwach w kościele w Crathie, a podczas pobytu w Edynburgu uczestniczyła w nabożeństwach w kościele Canongate należących do Kościoła Szkocji. Między 1977 a 2002 regularnie uczestniczyła w generalnych zgromadzeniach Kościoła Szkocji, ale w ostatnich latach{{kiedy|data=2022-09}} wyznacza lordów wysokich komisarzy, który mają ją tam reprezentować.

Królowa często stosowała odniesienia do swojej wiary podczas przemówień telewizyjnych wygłaszanych z okazji świąt Bożego Narodzenia. W 2000 powiedziała: ''Dla wielu z nas nasza wiara jest najważniejsza. Dla mnie nauki Jezusa Chrystusa i moja osobista odpowiedzialność przed Bogiem tworzy ramę, w której staram się poruszać w moim życiu. Ja, podobnie jak wielu z was, czerpię ze słów i przykładu Chrystusa siłę w ciężkich czasach''.

Często spotykała się z przedstawicielami innych religii. Była patronką Rady Chrześcijan i Żydów (''Council of Christians and Jews'', CCJ) w Zjednoczonym Królestwie.

Finanse.
Osobisty majątek królowej był tematem licznych spekulacji prasowych. Niekiedy określa się jego wartość nawet na 10 mld dol. Magazyn Forbes ustala zwykle majątek królowej na ok. 280 mln funtów (ok. 500 tys. dol.). EuroBusines w 1999 wycenił majątek królowej na 450 mln euro. Królowa posiada również wiele posiadłości o nieokreślonej wartości (Sandringham House, Balmoral, zamek Mey); spekuluje się, że dochód królowej z rezydencji wynosi ok. 70 mln funtów. Ponadto własnością królowej było Księstwo Lancaster, wyceniane na 310 mln funtów, które w 2006 przyniosło dochód ponad 9,8 mln funtów.

Do królowej należały również posiadłości koronne o wartości 6 mld funtów, nie są jednak one jej własnością, gdyż w 1760 król Jerzy III przekazał je Parlamentowi w zamian za doroczną rentę, tzw. listę cywilną, określaną i uchwalaną rokrocznie przez Parlament. W 1999 lista cywilna królowej wynosiła 12 043 000 funtów. Od 1992 płaci podatek od inwestycji, dzięki którym - zgodnie z wyliczeniami ekspertów - ma uzyskiwać ok. 50 mln funtów rocznie{{odn|Rybarczyk|2022|s=281}}. W 1993 zgodziła się na płacenie podatku osobistego{{odn|Rybarczyk|2022|s=277}}. Lista cywilna nie jest opodatkowana, królowa nie płaciła także podatku od kapitału ani podatku spadkowego.

W 2006 autor książki ''Who Owns the World: The Hidden Facts Behind Landownership'', Kevin Cahill zasugerował, że Elżbieta II była właścicielką 1/6 ziem na świecie, więcej niż ktokolwiek inny i jakiekolwiek państwo. Jej posiadłości to łącznie 6,6 mld akrów w 32 krajach. Te ziemie nie należą jednak osobiście do królowej, ale do rządów jej królestw (teoretycznie do królowej należą wszystkie ziemie, na których panuje).

Do królowej należały wszystkie łabędzie w kraju (dawniej były one zwierzyną królewską), a królewskie ryby - jesiotr, delfin, morświn i wieloryb - winny być oddane królowej, jeśli zostały złowione na wodach terytorialnych{{fakt|data=2021-02}}.

Jubileusze panowania.
W 1977 obchodziła Srebrny Jubileusz 25-lecia panowania{{odn|Rybarczyk|2022|s=250}}.

W 2002 obchodziła Złoty Jubileusz 50-lecia panowania. W tym roku wybrała się w podróż po krajach Wspólnoty Narodów. W ogrodzie pałacu Buckingham odbył się koncert muzyki poważnej, a następnego dnia pierwszy w historii pałacu koncert muzyki rockowej, który zgromadził 12 tys. osób na publiczności{{odn|Rybarczyk|2022|s=299}}. Główne ceremonie religijne odbywały się w katedrze św. Pawła. Z okazji Jubileuszu został wydany pamiątkwy medal, którym byli odznaczani zasłużeni obywatele Wielkiej Brytanii oraz Kanady.

W czerwcu 2022 obchodziła Platynowy Jubileusz 70-lecia panowania.

Konstytucyjnie, królowa była ważnym elementem brytyjskiego systemu władzy, ale jej rola była ''de facto'' symboliczna, pełni bowiem funkcję doradczą dla parlamentu{{odn|Rybarczyk|2022|s=57}}. Zgodnie ze zwyczajem wygłasza mowę tronową z okazji rozpoczęcia nowej, rocznej sesji parlamentu{{odn|Rybarczyk|2022|s=307}}. Ma obowiązek podpisywania wszelkich uchwał parlamentarnych{{odn|Rybarczyk|2022|s=57, 311}}. Teoretycznie ma prawo weta, ale ostatnią monarchinią, która skorzystała z tego prawa, była królowa Anna Stuart w 1717{{odn|Rybarczyk|2022|s=58}}.

Królowa była najwyższym zwierzchnikiem sił zbrojnych oraz ma prawo decydować o wojnie i pokoju{{odn|Rybarczyk|2022|s=310}}. Piastuje funkcję utrzymującej w porządku demokratyczne organy państwa{{odn|Rybarczyk|2022|s=315}}.

Mianowała również premiera{{odn|Rybarczyk|2022|s=311}}, ale była to czynność symboliczna, gdyż premierem zawsze zostaje lider zwycięskiej partii. Trzy razy podczas swojego panowania mianowała premiera w czasie kryzysów konstytucyjnych. Nagłe dymisje liderów rządzącej Partii Konserwatywnej, Anthonyego Edena w 1957 i Harolda Macmillana w 1963, i brak określonego trybu wyboru nowego lidera sprawiły, że to do królowej należała decyzja, komu powierzyć kierowanie rządem. W 1957 wybrała Macmillana, w 1963 Aleca Douglasa-Homea. Macmillan został powołany po konsultacji z lordem Salisburym i lordem Kilmuirem oraz Winstonem Churchillem, jako ostatnim żyjącym premierem z ramienia konserwatystów. Douglas-Home został powołany za radą ustępującego Macmillana. Trzecia okazja nastąpiła w lutym 1974, kiedy wybory powszechne wygrali konserwatyści i premier Edward Heath pozostał na stanowisku, ale musiał zawrzeć koalicję z liberałami, aby uzyskać większość parlamentarną. Heath koalicji nie zawarł i jego rząd rychło upadł. Wówczas królowa poprosiła lidera opozycji, laburzystę Harolda Wilsona, o utworzenie mniejszościowego rządu, który przetrwał 8 miesięcy do czasu nowych wyborów, które przyniosły zwycięstwo Partii Pracy. We wszystkich trzech przypadkach królowa działała zgodnie z konstytucyjną tradycją, radząc się najstarszych ministrów i członków Tajnej Rady. Jako że konstytucyjna praktyka w Zjednoczonym Królestwie bazuje bardziej na tradycji i precedensach niż na prawie pisanym, jest powszechnie przyjęte, że królowa nie mogła działać niekonstytucyjnie, gdy postępuje za radą swoich ministrów.

Jednym z jej przywilejów było nadawanie tytułów szlacheckich (m.in. sir dla mężczyzn i dame dla kobiet).
Wśród uhonorowanych znaleźli się: Paul McCartney, Elton John, John Hurt, Julie Andrews, Michael Caine, Rod Stewart, Eric Clapton, Anthony Hopkins, Alex Ferguson, Helen Mirren, Elizabeth Taylor, Vivienne Westwood, Elisabeth Schwarzkopf, Judi Dench, Patrick Stewart czy James Galway.

W 1994 powołała organizację ''Way Ahead Group'', która miała się zająć unowocześnieniem monarchii, ale bez naruszania jej podstaw - rozważa się więc rezygnację z tytułu najwyższego zwierzchnika Kościoła Anglii czy zniesienie listy cywilnej. W 2013, wraz z wejściem w życie nowelizacji ustawy o dziedziczeniu tronu (''Succession to the Crown Act''), zniesiona została primogenitura męska, poślubienie katolika nie odsuwa od dziedziczenia, a zgody monarchy wymagają jedynie małżeństwa pierwszych sześciu kandydatów do tronu.

Stosunki z ministrami.
Od czasu wstąpienia na tron Elżbieta II spędzała co najmniej trzy godziny dziennie na czytaniu dokumentów przesyłanych jej z ministerstw, ambasad i urzędów rządowych. Kiedy nie podróżowała, w każdy wtorek spotykała się z premierem i omawiała bieżące sprawy polityczne. Podczas swojego panowania przyjmowała na audiencji 15 premierów (Churchilla, Edena, Macmillana, Douglas-Homea, Wilsona, Heatha, Callaghana, Thatcher, Majora, Blaira, Browna, Camerona, May, Johnsona i Truss). Wszyscy wychwalali jej dar słuchania i rozumienia problemów oraz orientację w dokumentach państwowych. Heath określał spotkania z królową mianem wyczerpujących wizyt u psychiatry. Uważa się, że jej ulubionymi premierami byli Churchill, Macmillan i Wilson. Miała również dobre relacje z Blairem na początku jego urzędowania, ale w ostatnich latach ich wzajemne stosunki się ochłodziły.

Stosunki królowej z jej kanadyjskimi premierami bywały różne. Pierre Trudeau nie cieszył się zbytnią sympatią monarchini, głównie ze względu na przywiązywanie niewielkiej wagi do protokołu (jego słynny piruet za plecami królowej w 1977, który zarejestrowały kamery) oraz usuwanie symboli królewskich z różnych budynków. Królowa miała wyrazić swoje zmartwienie z powodu faktu, że Korona ma dla niego takie niewielkie znaczenie. Królowa poparła jednak Trudeau podczas kryzysu związanego z Aktem Konstytucyjnym 1982. Trudeau zapisał później w pamiętnikach: {{fakt|data=2020-07|''Zawsze powtarzałem, że uchwalenie konstytucji zawdzięczam trzem kobietom: królowej Elżbiecie, która nas poparła, premier Thatcher, która robiła wszystko, o co poprosił ją nasz parlament, oraz Jean Wadds, która wspaniale reprezentowała nasze interesy w Londynie (). Królowa poparła mój plan reform. Zawsze podziwiałem grację, z jaką publicznie przemawiała, ale również mądrość z jaką prowadziła prywatne rozmowy''}}.

Królowa spotyka się również z pierwszym ministrem Szkocji. Spotkania odbywają się w Holyrood Palace w Edynburgu. Otrzymuje również sprawozdania ze Zgromadzenia Narodowego Walii. Mianuje ona walijskich ministrów i podpisuje uchwały.

Chociaż tradycja zabrania królowej zabierania głosu na tematy polityczne, jej wieloletnie doświadczenie sprawiało, że jej głos był uważnie wysłuchiwany przez jej premierów. Margaret Thatcher zapisała w pamiętnikach: {{fakt|data=2019-01|''Jeśli ktoś myśli, że cotygodniowe spotkania z królową są miłymi, towarzyskimi rozmówkami jest w wielkim błędzie. To są spotkania niemalże biznesowe i Jej Królewska Mość wypowiada się z wielkim doświadczeniem na aktualne tematy''}}.

Podczas sporu o sankcje, jakie Wspólnota Narodów miała nałożyć na RPA, królowa wykorzystała swoją pozycję głowy Wspólnoty do wywarcia wpływu na ostateczną decyzję, co odczytano jako sprzeciw wobec polityki Margaret Thatcher niestosowania sankcji. Pomimo różnic między królową a panią premier, Thatcher zawsze wyrażała swój podziw wobec królowej. W dokumencie BBC ''Queen & Country'' określiła Elżbietę II jako wspaniałą i perfekcyjną damę, która zawsze wie, co chce powiedzieć. W październiku 2005 królowa z mężem uczestniczyła w przyjęciu z okazji 80. urodzin byłej pani premier.

Stosunki zagraniczne.
Stosunki osobiste Elżbiety II z zagranicznymi politykami były serdeczne i nieformalne. Jej przyjaciółmi byli m.in. Mary Robinson i George H.W. Bush, którego syn, były prezydent USA, był pierwszym po 80 latach przerwy amerykańskim prezydentem, który zatrzymał się w pałacu Buckingham.

Mary McAleese, była prezydent Irlandii, wspominała, jak była zaszokowana, gdy (jeszcze jako prokanclerz Uniwersytetu Królowej w Belfaście) została przez Elżbietę i jej męża zaproszona na obiad, na którym królowa rozmawiała z nią na temat stosunków angielsko-irlandzkich. Podczas kampanii prezydenckiej 1997 McAleese określiła Elżbietę mianem a dote (w angloirlandzkim znaczy to tyle, co bardzo kochana osoba). Nelson Mandela mówił o królowej moja przyjaciółka, Elżbieta.

Ograniczenie obowiązków królewskich.

W listopadzie 2006 ogłosiła, że wraz z mężem odbędzie wizytę w Stanach Zjednoczonych w maju 2007, z okazji 400-lecia założenia Jamestown. 21 grudnia 2007 stała się najstarszym brytyjskim monarchą.

Tuż przed 80. urodzinami królowej ogłoszono badania opinii publicznej, w których większość Brytyjczyków wyraziła życzenie, aby królowa panowała aż do swojej śmierci. Wielu uznało królową Elżbietę za instytucję samą w sobie.

21 kwietnia 2016 skończyła 90 lat. Część jej publicznych obowiązków wówczas przeszła na jej dzieci i innych członków rodziny królewskiej. Następca tronu, książę Karol, ma zostać bardziej dopuszczony do spraw rządowych oraz zwiększy się liczba jego spotkań z gośćmi z zagranicy. Ma również przejąć obowiązek królowej witania ambasadorów akredytowanych przy Dworze św. Jakuba{{aktualizuj po}}. Sama królowa, mimo sędziwego weku i problemów zdrowotnych, nie zdecydowała się na abdykację{{odn|Rybarczyk|2022|s=18-19, 25, 28}}.

W sprawach dyplomatycznych Elżbieta II była formalistką i królewski protokół był ściśle przestrzegany, dlatego sama nie przepadała za osobami łamiącymi protokół{{fakt|data=2021-02}}. Zakazane było m.in. dotykanie królowej, z wyjątkiem podania ręki na początku spotkania. Zasada ta była kilkakrotnie łamana - w 1972 prezydent Francji Georges Pompidou wziął królową pod ramię, by odprowadzić ją do pałacu Trianon; Alice Frazier naruszył sferę osobistą królowej w 1991 podczas 13-dniowej wizyty monarchini w USA; premier Australii Paul Keating został sfotografowany, jak obejmuje królową ramieniem{{odn|Rybarczyk|2022|s=256}}; kolarz Louis Garneau objął Elżbietę II podczas pozowania do zdjęcia w królewskiej kanadyjskiej rezydencji Rideau Hall. W 2009 w czasie pierwszej oficjalnej wizyty prezydenta USA Baracka Obamy w Wielkiej Brytanii jego żona Michelle Obama objęła królową, co przez prasę zostało natychmiast uznane za największą wpadkę pierwszej damy USA{{fakt|data=2021-02}}.

Uczestniczyła w wielu imprezach kulturalnych. Ubierała się godnie{{odn|Rybarczyk|2022|s=310}}, zmieniała stylizacje cztery razy dziennie{{odn|Rybarczyk|2022|s=318}}. Nieodłącznym elementem jej stylizacji były torebki marki Launer{{odn|Rybarczyk|2022|s=309}}.

Pozostawała popularna w Wielkiej Brytanii i jej innych królestwach, cieszyła się poparciem 80% Brytyjczyków{{fakt|data=2013-12}}, osiągając lepsze wyniki niż wielu brytyjskich polityków. W 1997, na skutek milczenia pałacu Buckingham po śmierci księżnej Diany, a także chłodnej reakcji królowej na zgon, monarchia była powszechnie krytykowana, a rodzina królewska atakowana przez prasę i obywateli{{odn|Rybarczyk|2022|s=28, 245, 297}}. W tym okresie nawiązała współpracę z ekspertami od wizerunku publicznego{{odn|Rybarczyk|2022|s=298-299}}. Królowej z czasem udało się odbudować swój wizerunek w oczach Brytyjczyków{{odn|Rybarczyk|2022|s=28}}. Opinia społeczeństwa o królowej Elżbiecie II ulegała fluktuacjom. Po raz pierwszy załamała się w 1992 - separacja Karola i Diany, rozwód księżniczki Anny i seksualne wybryki księżnej Yorku oraz pożar zamku Windsor sprawiły, że królowa nazwała ten rok ''annus horribilis''{{odn|Rybarczyk|2022|s=274-279}}. Koszt odbudowy zamku miał wynieść 90 mln euro, co zostało oprotestowane przez opinię publiczną, jako że miało to zostać sfinansowane z publicznych pieniędzy{{odn|Rybarczyk|2022|s=277}}. Do krytyków przyłączyły się redakcje czasopism Daily Mail, Daily Mirror i The Times, która napisała: ''Kiedy zamek jest w dobrym stanie, należy do nich, a kiedy płonie jest nasz''. Burza medialna skłoniła królową do deklaracji w 1993, że będzie płacić podatki, zdaniem niektórych wciąż jednak za małe{{odn|Rybarczyk|2022|s=277-278}}. Elżbieta II ograniczyła również liczbę beneficjentów listy cywilnej do panujących i ich małżonków{{odn|Rybarczyk|2022|s=277}}, a także zrezygnowała z królewskiego jachtu ''Britannia'' i z używania prywatnych samolotów Queens Fleet.

Królowej zarzucało się emocjonalny chłód{{odn|Rybarczyk|2022|s=210}}, monotonny i formalny ton wypowiedzi{{odn|Rybarczyk|2022|s=222-223}}, niezdolność do wygłoszenia przemówienia bez kartki{{odn|Rybarczyk|2022|s=238, 266}}, rozwody trzech potomków{{odn|Rybarczyk|2022|s=253}}, przewidywalność i obojętność na skandale wywoływane przez członków jej rodziny{{odn|Rybarczyk|2022|s=329}}, zatwardziałość, kolosalną fortunę oraz większą miłość do psów niż własnych dzieci (corgi królowej noszą specjalne buciki szyte na miarę, by nie raniły sobie łap na żwirze przy pałacu Buckingham). Królowa starała się poprawić wizerunek monarchii i zmniejszyć przepaść między Koroną a ludem, w tym celu m.in. odwiedzała puby i restauracje McDonalds. Starania te odniosły oczekiwany skutek i Elżbieta II na nowo cieszyła się dużą sympatią Brytyjczyków.

Królowa w mediach.
Za sprawą matki już jako dziecko stała się popularna w mediach - prasa stale publikowała jej zdjęcia i artykuły o niej, ponadto fotografię trzyletniej Elżbiety opublikowano na okładce magazynu Times{{odn|Rybarczyk|2022|s=82}}.

Elżbieta II była pierwszą osobą, która dopuściła media do życia rodziny królewskiej{{odn|Rybarczyk|2022|s=236}}. W 1953, wbrew radom Churchilla, zgodziła się na transmitowanie koronacji{{odn|Rybarczyk|2022|s=201, 244}} i umalowała usta na niebiesko, aby na ekranie telewizora wyglądały jak czerwone. Po raz pierwszy wystąpiła na żywo w telewizji w 1959, kiedy otwierała linię promową na rzece św. Wawrzyńca. Od 1969 regularnie wysyła kartki świąteczne do państw Wspólnoty Narodów, a od 2001 kartki są oficjalnie dostępne na internetowej stronie monarchii. Rzadko udziela wywiadów{{odn|Rybarczyk|2022|s=257}}.

W 1969 upoważniła BBC do nakręcenia dokumentalnego filmu o życiu codziennym rodziny królewskiej{{odn|Rybarczyk|2022|s=237-238}}. Premiera filmu ''The Royal Family'' (czasem złośliwie tytułowanego ''Corgi and Beth'' od wszechobecności na ekranie 14 królewskich psów) nastąpiła 21 czerwca 1969{{odn|Rybarczyk|2022|s=238}}, dokument obejrzało wtedy 38 mln telewidzów w 125 krajach świata{{odn|Rybarczyk|2022|s=238}}. Po premierze królowa, jako posiadaczka wyłącznych praw autorskich do dokumentu, zakazała dalszej dystrybucji filmu{{odn|Rybarczyk|2022|s=239}}.

Królowa jest bohaterką piosenki Her Majesty umieszczonej na ostatnim wspólnie nagranym albumie The Beatles pt. ''Abbey Road'' z 1969; autor utworu Paul McCartney wykonał tę piosenkę podczas obchodów Złotego Jubileuszu królowej w 2002. W 1977 powstała piosenka zespołu Sex Pistols God Save the Queen, której tekst wywołał kontrowersje przez porównanie brytyjskiej monarchii i samej królowej do faszystowskiego reżimu{{odn|Rybarczyk|2022|s=252}}. The Smiths wydali piosenkę i album ''The Queen Is Dead'' w 1986. Pet Shop Boys stworzyli piosenkę Dreaming of the Queen. Królowa jest również pokazana jako detektyw w Śledztwach Jej Królewskiej Mości autorstwa C.C. Benisona, w skład których wchodzą Śmierć w pałacu Buckingham i Śmierć w zamku Windsor.

W 2006 powstał film ''Królowa'' z Helen Mirren w roli tytułowej. Przedstawia on wydarzenia z lata 1997 od wyboru Tonyego Blaira na premiera Wielkiej Brytanii do pogrzebu lady Diany Spencer.

W 2012 wystąpiła u boku Daniela Craiga, odtwórcy roli Jamesa Bonda, w krótkim filmie promującym Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012 organizowane w Londynie{{odn|Rybarczyk|2022|s=299-300}}.

Królowa w kulturze.
Elżbieta II była wielokrotnie pokazywana w kinie i telewizji, zarówno w poważnych filmach, jak i komediach:
* Jeanette Charles grała Królową wiele razy od 1975
* Huguette Funfrock grała Królową wiele razy od 1975
* Dana Wynter w ''The Royal Romance of Charles and Diana'' z 1982
* Prunella Scales w ''A Question of Attribution'' z 1991
* Carolyn Sadowska w ''Women of Windsor'' z 1992
* Anne Stallybrass w ''Diana: Her true story'' z 1993
* Lisa Daniely w ''Princess in love'' z 1996
* Elizabeth Richard grała Królową wiele razy od 1996
* Oscarowa rola Helen Mirren w ''Królowej'' z 2006
* Scott Thompson w serialu pt.''The Kids in the Hall''
* Irene Hamilton w filmie pt. ''Johnny English'' z 2003
* Elizabeth Richard w filmie pt. ''2012'' z 2009
* Freya Wilson w filmie pt. ''Jak zostać królem'' z 2010
* Sarah Gadon w filmie Randka z królową z 2015
* Claire Foy i Olivia Colman w serialu ''The Crown'' (od 2016)

Postać królowej pojawia się również w serialach animowanych ''The Simpsons'' (w odcinkach The Regina Monologues i To Surveil with Love), ''South Park'' (odc. The Snuke) oraz amerykańskim filmie animowanym pt. ''Minionki'' z 2015, jak też w kukiełkowym serialu satyrycznym ''The Spitting Image''{{odn|Rybarczyk|2022|s=246-247}}.

W 1992 brytyjska pisarka Sue Townsend napisała książkę ''The Queen and I'', powieść science fiction przewidującą wyborcze zwycięstwo Ludowej Partii Republikańskiej, wygnanie Windsorów z pałaców i przeniesienie rodziny do mieszkań komunalnych w Leicester{{odn|Rybarczyk|2022|s=324}}. Powieść zdobyła dużą popularność wśród czytelników i doczekała się inscenizacji{{odn|Rybarczyk|2022|s=324}}.

Działalność charytatywna.
Królowa była patronką ok. 620 organizacji charytatywnych, w tym:
* The Campaign to Protect Rura England (CPRE)
* Canadian Medical Association
* The Kennel Club
* NSPCC
* Royal Architectural Institute of Canada
* Queen Elizabeth Hospital for Children
* The Royal School of Church Music
* The Society for the Promotion of Christian Knowledge (SPCK)
* The Boys Brigade
* Queens College, Cambridge university
* Visitor of Christ Church, Oxford

Interesowała się jazdą konną: posiadała kilka stadnin (w Wolferton, Polhampton i West Isleley) oraz stajnię koni wyścigowych. Była też wielbicielką psów, a jej ulubioną rasą było Pembroke Welsh Corgi{{odn|Rybarczyk|2022|s=11-12}}. Pasjonowała się również fotografią.Relacje z rodziną.Jej relacje z dziećmi zwykle były chłodne, szczególnie z księciem Karolem, do którego miała lekceważący stosunek{{odn|Rybarczyk|2022|s=25, 265}}. W 1994 nakazała mu wzięcie rozwodu z księżną Dianą, chcąc uniknąć kompromitacji monarchii w prasie{{odn|Rybarczyk|2022|s=248, 279}}. Wcześniej odmówiła pomocy księżnej, gdy ta poprosiła ją o interwencję w sprawie niewierności Karola{{odn|Rybarczyk|2022|s=265}}. Nie popierała związku Karola z Camillą Parker Bowles, ale kiedy ci w 2005 wzięli ślub, pogodziła się z wyborem najstarszego syna.Szczególną sympatią darzyła swoją synową, Zofię, hrabinę Wessex. Była blisko związana z wnukami, zwłaszcza z księciem Williamem (najstarszym synem księcia Karola), księżniczką Beatrycze (najstarszą córką księcia Yorku) i Zarą Phillips (córką księżniczki Anny).W 50. rocznicę ślubu pochwaliła księcia Filipa w rzadkim momencie szczerości, mówiąc: ""Nie lubi komplementów, ale jest dla mnie podporą i przez te wszystkie lata zawsze mogłam na niego liczyć"". Książę Filip odpowiedział słowami: ""Po 50 latach mam ogromną pokusę, by udzielać rad, najważniejszą lekcją, jaką odebraliśmy od życia, jest wiedza, że tolerancja stanowi podstawę szczęśliwego małżeństwa. Wierzcie mi, królowa jest niezwykle wyrozumiała"".Zdrowie i śmierć.W marcu 1993 została pogryziona przez jednego ze swoich corgi, gdy próbowała rozdzielić dwa walczące psy; po wypadku zostały założone jej szwy{{odn|Rybarczyk|2022|s=279}}.W grudniu 2003 trafiła do szpitala Króla Edwarda VII w Londynie, gdzie przeszła operację lewego kolana. W styczniu 2004 zoperowane zostało prawe kolano królowej. Podczas zabiegu kolana lekarze usunęli także z twarzy królowej niewielkie zmiany, a cała operacja trwała około dwóch godzin.{{fakt|W czerwcu 2005 królowa musiała odwołać wiele wystąpień w związku ze złą gorączką. |data=2012-10}}W październiku 2006 cierpiała z powodu pęknięcia naczynia krwionośnego w prawym oku. Pałac nie komentował stanu zdrowia królowej, a lekarze orzekli, że tego typu pęknięcia są typowe dla osób w podeszłym wieku, ale mogą również być skutkiem zbyt wysokiego ciśnienia krwi. 26 października tego samego roku Elżbieta II uczestniczyła w uroczystym otwarciu Emirates Stadium, nowego stadionu Arsenalu, zmuszona była jednak zrezygnować z dalszego udziału w uroczystości z powodu bólu pleców, który dokuczał jej od powrotu z letnich wakacji w Balmoral.Na początku 2022 przeszła COVID-19{{odn|Rybarczyk|2022|s=18}}. Również w 2022 na polecenie lekarzy ograniczyła spożycie alkoholu, w tym ulubionego drinka - dżinu z dodatkiem aperitifu Dubonnet{{odn|Rybarczyk|2022|s=19}}.8 września 2022 przed południem Pałac Buckingham poinformował, że lekarze są zaniepokojeni stanem zdrowia Elżbiety. Królowa przebywała wówczas w rezydencji w Balmoralu. O powadze sytuacji mówiło również to, że najbliższa rodzina królowej porzuciła swoje czynności z tego dnia i udała się do miejsca jej pobytu. Brytyjska królowa zmarła w otoczeniu rodziny w Balmoral. O godz. 16:30 (czasu brytyjskiego, o 17:30 czasu polskiego), premier Liz Truss została poinformowana o śmierci królowej, zaś o 19:30 informację tę podał kanał BBC. Po jej śmierci, nowym monarchą został jej najstarszy syn książę Walii Karol, jako król Karol III.

Szkockie kontrowersje.
W Szkocji istnieje kilka kontrowersji związanych z królową Elżbietą, a najważniejszą z nich jest kwestia numeru. W Szkocji nigdy nie panowała Elżbieta I, więc Szkoci nie akceptują zapisu E II R. Skrzynki pocztowe z takimi inicjałami były niszczone, wskutek czego w Szkocji skrzynki pocztowe ozdobione są tylko koroną. Szkoci ponadto tytułują Elżbietę starym tytułem Królowej Szkotów. Zwracają się również do niej Wasza Łaskawość (ang. ''Your Grace''), a nie Wasza Wysokość (ang. ''Your Majesty'') jak to jest przyjęte w Anglii.

Ordery i odznaczenia.
Wielka Brytania.
* Order Domu Panującego króla Jerzego V - 1926
* Medal Srebrnego Jubileuszu Jerzego V - 1935
* Order Domu Panującego króla Jerzego VI - 1937
* Medal Koronacyjny Króla Jerzego VI - 1937
* Medal Obrony - 1945
* Medal Wojny 1939-1945 - 1945
* Order Podwiązki - 1947-1952
* Członek Tajnej Rady - 1951-1952
* Członek Imperialnego Orderu Korony Indii - 1951-1952
* Królowa jest z urzędu Wielkim Mistrzem następujących orderów:
{{Układ wielokolumnowy | szerokość=40em |
:* Order Podwiązki
:* Order Ostu
:* Order św. Patryka
:* Order Łaźni
:* Order Zasługi
:* Order Gwiazdy Indii
:* Order św. Michała i św. Jerzego
:* Order Imperium Indyjskiego
:* Order Wiktorii i Alberta
* Imperialny Order Korony Indii
* Order Imperium Brytyjskiego
* Order Towarzyszy Honoru
* Order Wybitnej Służby
* Order Służby Imperium
* Order Indii Brytyjskich
* Order Zasługi Indyjskiej
* Order Birmy
* Order Domu Panującego
* Order Miłosierdzia
}}

Pozostałe królestwa Wspólnoty Narodów.
* Krzyż Wielki Orderu Szpitala św. Jana Jerozolimskiego (Wspólnota Narodów) - 1951-1952
* Canadian Forces Decoration - 1951-1952
* Suweren następujących orderów:
{{Układ wielokolumnowy | szerokość=40em |
:* Królewski Order Wiktoriański (Wspólnota Narodów)
:* Order Szpitala św. Jana Jerozolimskiego (Wspólnota Narodów)
:* Canadian Forces Decoration (Kanada)
:* Order Kanady (Kanada)
:* Order Zasługi Wojennej (Kanada)
:* Order Australii (Australia)
:* Order za Służbę Królowej (Nowa Zelandia)
:* Order Barbadosu
:* Order Saint Lucii
:* Order Gwiazdy (Wyspy Salomona)
:* Order Nowej Zelandii
:* Order Bohatera Narodowego (Belize)
* Order Belize
* Order Dystynkcji (Belize)
* Nowozelandzki Order Zasługi
* Order Bohatera Narodowego (Saint Kitts i Nevis)
* Order Świętego Krzysztofa i Nevis (Saint Kitts i Nevis)
* Order Bohatera Narodowego (Antigua i Barbuda)
* Order Narodu (Antigua i Barbuda)
* Order Zasługi (Antigua i Barbuda)
* Order Królewskiej Dziedzictwa (Antigua i Barbuda)
* Order Zasługi Policji (Kanada)
* Order Logohu (Papua-Nowa Gwinea)
* Order Gwiazdy Melanezji (Papua-Nowa Gwinea)
}}

Pozostałe kraje Wspólnoty Narodów.
{{Układ wielokolumnowy | szerokość=40em |
* Order Pakistanu I klasy - 1960
* Honorowy Wielki Komandor Orderu Nigru (Nigeria) - 1969
* Order Temaseku I klasy (Singapur) - 1972
* Order Korony Królestwa (Malezja) - 1972
* Członek Orderu Ghaziego (Malediwy) - 1972
* Order Złotego Serca I klasy (Kenia) - 1972
* Wielki Komandor Orderu Republiki Gambii (Gambia) - 1974
* Wielki Komandor Orderu Lwa (Malawi) - 1979
* Order Prezydencki (Botswana) - 1979
* Nagroda Honorowa (Dominikana) - 1985
* Krzyż Świętej Trójcy (Trynidad i Tobago) - 1985
* Honorowy Wielki Komandor Orderu Republiki Federalnej (Nigeria) - 1989
* Maltański Order Zasługi (Malta) - 1992
* Order Domowy Korony Brunei (Brunei) - 1992
* Krzyż Wielki Orderu Dobrej Nadziei (RPA) - 1995
* Order Zasługi (Bahamy) - 1996
* Honorowy Członek Xirka Gieh ir-Repubblika (Malta) - 2005
}}

Pozostałe kraje.
{{Układ wielokolumnowy | szerokość=40em |
* Order Słonia (Dania) - 1947
* Order Doskonałości klasy specjalnej (Egipt) - 1948
* Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (Francja) - 1948
* Order Ojaswi Rajanya (Nepal) - 1949
* Krzyż Wielki Orderu Lwa Niderlandzkiego (Holandia) - 1950
* Order Domowy św. Olgi i św. Zofii I klasy (Grecja) - 1950
* Łańcuch Orderu Husseina ibn Alego (Jordania) - 1950
* Order Królewski Serafinów (Szwecja) - 1953
* Złoty Łańcuch Orderu Manuela Amadora Guerrero (Panama) - 1953
* Wielki Łańcuch Orderu Idrisa I (Libia) - 1954
* Wielki Łańcuch Orderu Salmona (Etiopia) - 1954
* Krzyż Wielki Orderu Świętego Olafa (Norwegia) - 1955
* Krzyż Wielki Wstęgi Trzech Orderów (Portugalia) - 1955
* Łańcuch Wielkiego Orderu Haszymitów (Irak) - 1956
* Wielki Łańcuch Zasługi Republiki Włoskiej (Włochy) - 1958
* Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec - 1958
* Order Pahlawiego (Iran) - 1959
* Krzyż Wielki z Brylantami Orderu Słońca (Peru) - 1960
* Wielki Łańcuch Orderu Wyzwoliciela San Martina (Argentyna) - 1960
* Order Domowy Chakri (Tajlandia) - 1960
* Krzyż Wielki Orderu Narodowego (Mali) - 1961
* Mahendra Chain (Nepal) - 1961
* Wielki Łańcuch Orderu Niepodległości (Tunezja) - 1961
* Krzyż Wielki Orderu Białej Róży (Finlandia) - 1961
* Order Narodowy (Mali) - 1961
* Krzyż Wielki Narodowego Orderu Lwa (Senegal) - 1961
* Wielka Wstęga Orderu Pionierów Liberii (Liberia) - 1961
* Wielki Oficer Narodowego Orderu Wybrzeża Kości Słoniowej - 1962
* Order Gwiazdy Afrykańskiej (Liberia) - 1962
* Order Chryzantemy (Japonia) - 1962
* Wielka Wstęga Orderu Męstwa (Kamerun) - 1963
* Krzyż Wielki Orderu Leopolda (Belgia) - 1963
* Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) - 1963
* Krzyż Wielki z Łańcuchem Orderu Sokoła Islandzkiego (Islandia) - 1963
* Łańcuch Honoru (Sudan) - 1964
* Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Chile) - 1965
* Wielka Gwiazda Odznaki Honorowej za Zasługi dla Republiki Austrii - 1966
* Wielka Wstęga Orderu Dzielności (Kamerun) - 1967
* Wielki Łańcuch Orderu Krzyża Południa (Brazylia) - 1968
* Order Al-Nahayyana I klasy (Abu Zabi) - 1969
* Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Równika (Gabon) - 1970
* Order Najwyższego Słońca (Afganistan) - 1971
* Krzyż Wielki Orderu Złotego Lwa Nassau (Luksemburg) - 1972
* Order Jugosłowiańskiej Wielkiej Gwiazdy - 1972
* Łańcuch Orderu Orła Azteckiego (Meksyk) - 1973
* Wielka Wstęga Orderu Lamparta (Zair) - 1973
* Gwiazda Adipurny I klasy (Indonezja) - 1974
* Wielka Wstęga z Łańcuchem Orderu Nilu (Egipt) - 1975
* Wielki Łańcuch Orderu św. Jakuba od Miecza (Portugalia) - 1978
* Order Gwiazdy Socjalistycznej Republiki Rumunii I klasy - 1978
* Order Mubaraka Wielkiego (Kuwejt) - 1979
* Order Al-Khalifa (Bahrajn) - 1979
* Łańcuch Badr (Arabia Saudyjska) - 1979
* Łańcuch Orderu Niepodległości (Katar) - 1979
* Order Omanu I klasy - 1979
* Wielka Wstęga Orderu Republiki (Tunezja) - 1980
* Wielka Wstęga Orderu Muhammada (Maroko) - 1980
* Order Saida (Oman) - 1982
* Krzyż Wielki ze Wstęgą Orderu Karola III (Hiszpania) - 1986
* Wielki Order Mugunghwa (Korea Południowa) - 1986
* Order Złotego Runa (Hiszpania) - 1988
* Wstęga Orderu Federacji (ZEA) - 1989
* Wielka Wstęga Orderu Zasługi RP - 1991
* Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Węgier - 1991
* Wielki Łańcuch Orderu Wieży i Miecza (Portugalia) - 1993
* Wielki Łańcuch Orderu Boyacá (Kolumbia) - 1993
* Order Kuwejtu klasy specjalnej - 1995
* Order Orła Białego (Polska) - 25 marca 1996
* Order Lwa Białego I klasy (Czechy) - 1996
* Krzyż Wielki ze Wstęgą Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa) - 1996
* Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Peru) - 1998
* Order Złotego Orła (Kazachstan) - 2000
* Wielki Order Króla Tomisława (Chorwacja) - 2001
* Złoty Order Wolności Republiki Słowenii (Słowenia) - 2001
* Order Złotego Runa (Gruzja) - 2002
* Wielki Krzyż ze Złotym Łańcuchem Orderu Witolda Wielkiego (Litwa) - 17 października 2006
* Wielki Krzyż z Łańcuchem Orderu Krzyża Ziemi Maryjnej (Estonia) - 19 października 2006
* Towarzysz Orderu Gwiazdy Ghany (Ghana) - 2007
* Order Podwójnego Białego Krzyża I klasy (Słowacja) - 2008
* Order za Wybitne Zasługi (Słowenia) - 2008
* Order Republiki Turcji (Turcja) - 2008
* Order Zayeda (ZEA) - 2010
}}

Elżbieta II miała koligacje polskie. Battenberg to pierwotne nazwisko hrabiowskiego rodu niemieckiego, osiadłego w pobliżu miejscowości Battenberg w Hesji (zachodnie Niemcy), wygasłego ok. 1314. Nazwisko to i tytuł hrabiowski wznowiono w 1851, nadając je Julii hr. Hauke, Polce, morganatycznej żonie Aleksandra, młodszego syna księcia heskiego. W 1858 roku ich potomkowie uzyskali tytuł książęcy. Najstarszy syn Aleksandra i Julii, Ludwik, ożenił się z wnuczką królowej Wiktorii, był admirałem angielskim i podczas I wojny światowej zmienił nazwisko na Mountbatten. Wnukiem Ludwika i Wiktorii był mąż królowej, zaś sama Elżbieta II - daleką krewną Wiktorii (babka Wiktorii, królowa Wiktoria Hanowerska jest praprababką Elżbiety).

{{Uwagi}}

Brak wpisów w Księdze Wpisów.