Dzieciństwo i młodość.
Urodził się 14 października 1927 w Stockwell (obecnie wchodzi w skład London Borough of Lambeth). Był jedynym dzieckiem policjanta Georgea Alfreda Moorea oraz Lillian, gospodyni domowej. Początkowo uczęszczał do Battersea Grammar School w południowym Londynie, ale podczas II wojny światowej rodzina ewakuowana została do Holsworthy, w hrabstwie Devon. Uczył się następnie w gimnazjum w Amersham, w hrabstwie Buckinghamshire, a później w College of the Venerable Bede w Durham University, którego jednak nie ukończył.
Studiował na Royal Academy of Dramatic Art. Tam poznał Lois Maxwell, która miała później zagrać Pannę Moneypenny w serii o Bondzie. W wieku 17 lat zagrał rzymskiego żołnierza w filmie Cesarz i Kleopatra (1945).
W wieku 18 lat został powołany do służby wojskowej, otrzymał numer służbowy 372394.
Kariera filmowa.
Lista filmów z jego udziałem to ponad siedemdziesiąt pozycji, przy czym część z nich to wieloodcinkowe seriale. Zaczynał od grania epizodycznych ról jako statysta. Często występował jako prowadzący w programach telewizyjnych. Zajmował się także reżyserią (kilka odcinków Świętego i Partnerów), produkcją filmową i pisaniem scenariuszy.
W 1953 przeniósł się do Hollywood, ale jego pierwsze role nie przyniosły mu sławy. Próbował pracy w amerykańskiej telewizji - zagrał w Ivanhoe (1958-1959), The Alaskans (1959-1960) i popularnym w Ameryce Mavericku (1960-1961). Po powrocie do Wielkiej Brytanii otrzymał propozycję zagrania Simona Templara w telewizyjnym serialu Święty (1962-1967). Dzięki tej roli zdobył status międzynarodowej gwiazdy, co umożliwiło mu później zastąpienie Seana Conneryego w roli agenta 007. W autobiografii przyznał, że dla tej roli przyciął włosy oraz zrzucił nieco wagi. Warunkiem, który stawiał przed podpisaniem umów z producentami było dostarczenie w czasie realizacji produkcji nieograniczonej ilości kubańskich cygar Montecristo (w czasie kręcenia jednego z filmów o agencie 007 koszt realizacji tej części umowy wyniósł 3176,4 ).
Jako James Bond wystąpił w filmach: ''Żyj i pozwól umrzeć'' (1973), ''Człowiek ze złotym pistoletem'' (1974), ''Szpieg, który mnie kochał'' (1977), ''Moonraker'' (1979), ''Tylko dla twoich oczu'' (1981), ''Ośmiorniczka'' (1983) i ''Zabójczy widok'' (1985).
Był najstarszym aktorem grającym Bonda, rozpoczynając miał 45 lat, kończąc - 57. Na premierze swego ostatniego Bonda, która odbyła się 22 maja 1985 w San Francisco, powiedział: Cieszę się, że mogłem zagrać w siedmiu Bondach, co zabrało mi czternaście lat życia. Dla mnie to był dobry czas, znalazłem wielu przyjaciół. Po premierze jedna z brytyjskich gazet zamieściła rysunek, na którym Q przedstawia Bondowi nowy model wózka inwalidzkiego. Wystąpił też w największej liczbie filmów w roli Bonda - siedmiu - jakkolwiek do serii z Bondem można też zaliczyć ''Nigdy nie mów nigdy'' (1983) Seana Conneryego i wtedy obaj mieliby po siedem filmów.
Podczas kręcenia serii filmów o Bondzie wystąpił także w 13 innych filmach. Trzy z nich były kręcone w RPA, a aktor był z tego powodu krytykowany przez przeciwników apartheidu. Zamierzał wystąpić w filmie ''O jeden most za daleko'' w 1977, ale musiał zrezygnować ze względu na swój udział w filmie ''Szpieg, który mnie kochał''.
W Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zapisy cenzury uniemożliwiały dostęp do filmów z serii James Bond i sprawiły, że postać Moorea nie miała notatek w publikowanych antologiach.
W 1987 był gospodarzem dokumentalnego filmu ''Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond''. Film został nakręcony dla uczczenia 25 rocznicy filmowej serii 007.
W 2004 roku Akademia Filmowa uznała go za najlepszego Bonda,
W telewizyjnym filmiku ''Sport at Heart'', reklamującym igrzyska olimpijskie 2012, zagrał Bonda wraz z Samanthą Bond (jako Moneypenny).
Jednym z jego najmniej lubianych filmów jest ''The Quest'', w reżyserii Van Dammea.
Działalność humanitarna.
Podczas kręcenia w Indiach Ośmiorniczki, jego szóstego filmu w roli Bonda, wstrząśnięty panującą wokół biedą, zaangażował się w akcje charytatywne pod patronatem UNICEFu. Był pod wrażeniem humanitarnej pracy swojej przyjaciółki Audrey Hepburn i w konsekwencji został ambasadorem dobrej woli UNICEF-u w 1991 roku. Użyczył głosu postaci Świętego Mikołaja w krótkim filmie animowanym ''The Fly Who Loved Me'', zrealizowanym w 2004 w celu wsparcia UNICEF-u.
Walczył o humanitarny chów zwierząt. Zaangażował się w walkę przeciwko produkcji i sprzedaży pasztetu strasburskiego (zdaniem obrońców praw zwierząt przymusowy tucz drobiu jest niehumanitarny). Wziął udział w nagraniu wideo dla PETA, w którym był narratorem. Pod jego wpływem domy towarowe Selfridges zgodziły się usunąć pasztet strasburski ze swoich półek.
W 1946 roku ożenił się z Doorn van Steyn, ale w 1953 rozwiódł się z nią dla śpiewaczki Dorothy Squires, która była od niego 13 lat starsza i wówczas bardziej popularna. Przez krótki czas mieszkali w Dafen, w hrabstwie Llanelli, w południowej Walii. W 1961 podczas kręcenia filmu we Włoszech związał się z Luisą Mattioli. Żył z nią w konkubinacie do 1969, kiedy Squires ostatecznie wyraziła zgodę na rozwód. Moore ma z Mattioli córkę (Deborah) i dwóch synów (Geoffreya i Christiana). Moore nieoczekiwanie zakończył związek z Mattioli w 1993. W 2002 ożenił się z Kiki Tholstrup.
Jego córka Deborah Moore, zagrała inspektor Hannah Bernstein w dwóch filmach opartych na powieściach Jacka Higginsa, a także pojawiła się w filmie ''Die Another Day''. Starszy syn, Geoffrey Moore, został aktorem. Wystąpił razem z ojcem w filmie ''Sherlock Holmes w Nowym Jorku'' (1976), grając syna Holmesa. Młodszy syn, Christian Moore, został producentem filmowym.
Po sukcesie serialu ''Święty'' mieszkał w Royal Tunbridge Wells, Kent, później przeniósł się do Surrey, a następnie do Hollywood. W latach 60. mieszkał przy Gordon Avenue, w Stanmore, w hrabstwie Middlesex, w pobliżu Elstree Studios, a w latach 70. w Denham, w hrabstwie Buckinghamshire, w pobliżu Pinewood Studios. Podczas kręcenia filmu ''Szpieg, który mnie kochał'', Curd Jürgens zaprosił Moorea, by zamieszkał w jego domu, w Gstaad w Szwajcarii.
Przyjaźnił się z niektórymi członkami duńskiej rodziny królewskiej. 24 maja 2008 wraz z żoną był na ślubie księcia Joachima Glücksburg i francuskiej księżniczki Marie Cavallier. Przyjaźnił się też ze szwedzkim królem Karolem XVI Gustawem. 1 i 2 lipca 2011 wraz z żoną został zaproszony na ślub księcia Alberta II Grimaldi i Charlene Wittstock.
W 1993 roku zdiagnozowano u niego raka prostaty, w związku z czym przeszedł poważną operację. W 2003 zasłabł na scenie w Nowym Jorku i zainstalowano mu elektrostymulator serca.
Wspierał Partię Konserwatywną. Zaangażował się publicznie podczas wyborów w 2001. W 2011 udzielił poparcia premierowi Davidowi Cameronowi ze względu na jego politykę wobec Unii Europejskiej, natomiast jego krytyków z Partii Konserwatywnej nazwał zdrajcami.
