Młodość.
Ukończył w 1946 Liceum Ogólnokształcące im. Marszałka Stanisława Małachowskiego w Płocku
Działalność w Polsce Ludowej.
Stowarzyszenie Pax.
W latach 1948-1955 Tadeusz Mazowiecki działał w Stowarzyszeniu Pax. Pod koniec lat 40. uczestniczył w wewnętrznych dyskusjach programowych Paxu i zgłaszał wątpliwości wobec jednoznacznego opowiedzenia się za ustrojem socjalistycznym. Początkowo (do 1951) był w grupie tygodnika Dziś i Jutro, następnie (1950-1952) pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego dziennika Słowo Powszechne. W 1952 należał do grupy młodych działaczy (m.in. z Januszem Zabłockim), którzy sprowokowali dyskusję wewnętrzną, która dała zaczyn tzw. frondzie. W toku tej dyskusji wskazywał, że występuje w życiu publicznym jako katolik w imię chrześcijańskiej odpowiedzialności w polityce. Został wówczas odsunięty od działalności w Warszawie i skierowany do Wrocławia. Został tam współzałożycielem Wrocławskiego Tygodnika Katolików, którego w latach 1953-1955 był redaktorem naczelnym. W 1952 był jednym z bohaterów broszury ''Wróg pozostał ten sam'' (wydanej przez PAX, Warszawa 1952), która zawierała zbiór wypowiedzi księży i działaczy katolickich przeciwnych remilitaryzacji Niemiec Zachodnich oraz opowiadających się za pokojem wewnętrznym w Polsce Ludowej. W 1953 w WTK opublikował artykuł krytykujący działalność biskupa Czesława Kaczmarka, skazanego w tym samym roku w procesie pokazowym. Wiosną 1955 wystąpił jako jeden z liderów wewnętrznej opozycji w Paxie, w ramach tzw. frondy. Podnosił zarzuty niedemokratycznej formuły kierowania stowarzyszeniem przez Bolesława Piaseckiego, kwestionował nadmierny lojalizm państwowy i politykę wobec duchowieństwa. Został wówczas odwołany z funkcji redaktora naczelnego WTK i przeniesiony do pracy w Instytucie Wydawniczym Pax, a 9 września 1955 zawieszony w prawach członka Paxu. W ramach frondy należał do założycieli tzw. Klubu Okrągłego Stołu, a następnie Klubu im. Emmanuela Mouniera, które były miejscem poszukiwań formuły połączenia wartości ''stricte'' katolickich i lewicowych. Na przełomie 1955 i 1956 ostatecznie opuścił Stowarzyszenie Pax.
KIK i Więź.
Po odejściu z Paxu nawiązał razem z frondystami kontakty ze środowiskiem Tygodnika Powszechnego, Klubem Krzywego Koła i redakcją Po Prostu. Należał do autorów opublikowanego przez frondystów artykułu ''Wielkie sprzeniewierzenie'' (Po Prostu nr z 11 listopada 1956), w którym próbowano wytłumaczyć przeszłe zaangażowanie koniecznością bronienia własnych racji światopoglądowych (...) z pozycji zaangażowania o słuszną sprawę społeczną. W październiku 1956 współorganizował nowe niezależne od władz stowarzyszenie katolików świeckich i został jednym z jego sekretarzy, a 24 października znalazł się wśród sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Ogólnopolskiego Klubu Postępowej Inteligencji Katolickiej. Był kandydatem na zastępcę redaktora naczelnego dwutygodnika Droga, który miał być organem OKPIK, jednak czasopismo to ostatecznie nie uzyskało debitu.
Po likwidacji OKPIK został w 1957 jednym z założycieli warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej i do 1963 był członkiem jego zarządu. Należał do założycieli miesięcznika Więź, pełnił funkcję redaktora naczelnego tego czasopisma od pierwszego numeru wydanego w lutym 1958. W związku z wyborem na posła we Wrocławiu w drugiej połowie lat 60. był członkiem zarządu tamtejszego Klubu Inteligencji Katolickiej, a w latach 1968-1969 ponownie członkiem zarządu KIK-u warszawskiego. W swojej działalności redakcyjnej w Więzi prezentował poglądy o lewicowym zabarwieniu, inspirowane personalizmem Emmanuela Mouniera, poszukiwał dialogu z niekatolickimi intelektualistami niezależnymi od władz. W 1963 uczestniczył w przygotowaniu tekstu Opinii w której pozytywnie oceniono możliwość nawiązania stosunków dyplomatycznych Polski ze Stolicą Apostolską. W 1964 Wydział Administracyjny Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej negatywnie oceniał jego działalność redakcyjną, sugerując, że Więź spełnia funkcję dywersji ideologicznej wobec ośrodków partyjnych i sugerował jego odwołanie z funkcji redaktora naczelnego pisma. W 1968 został ostro skrytykowany przez Stefana Wyszyńskiego za blok artykułów ''Dyskusja o księżach w Polsce'' (Więź nr 7-8 z 1968), co skończyło się czasowym zakazem publikowania w tym miesięczniku przez księży (pod nazwiskiem lub pseudonimem).
Sejm PRL.
W latach 1961-1972 sprawował mandat posła na Sejm PRL III, IV i V kadencji z ramienia katolickiej grupy Znak jako przedstawiciel okręgu wrocławskiego - nr 8 (1961-1969) i chełmskiego - nr 41 (1969-1972). W 1961[Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 18 kwietnia 1961 r. o wynikach wyborów do Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przeprowadzonych dnia 16 kwietnia 1961 r. ().], w 1965[Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 1 czerwca 1965 r. o wynikach wyborów do Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przeprowadzonych dnia 30 maja 1965 r. ().] i 1969 wybierany był z listy Frontu Jedności Narodu. W 1961 według ogłoszonych wyników uzyskał 262 537 głosów (97,42%)
W 1961 zajął w swoim okręgu drugie miejsce pod względem liczby głosów (wyprzedzając, m.in. Adama Rapackiego) z wynikiem 97,42%, w Sejmie zasiadał w Komisji Oświaty i Nauki oraz Komisji Pracy i Spraw Socjalnych. Z ramienia Znaku skrytykował na forum Sejmu m.in. postanowienia ustawy o rozwoju systemu nauki i oświaty, w których wprowadzano koncepcję kształcenia w oparciu o zasady materializmu i domagał się ustawowych gwarancji dla pozaszkolnego nauczania religii. Głosował też przeciwko ustawie o zgromadzeniach. W wyborach w 1965 zajął czwarte miejsce w swoim okręgu z wynikiem 96,60%, w Sejmie zasiadał w Komisji Oświaty i Nauki oraz Komisji Pracy i Spraw Socjalnych. W 1966 był autorem interpelacji w związku z kryzysem w stosunkach Państwo-Kościół, który ujawnił się przy okazji obchodów Milenium chrztu Polski. Proponował w niej podjęcie dialogu w celu rozwiązania spraw spornych. Wraz z kołem Znak przygotował ostatecznie niezgłoszoną interpelację w związku z antyizraelskim reakcjami rządowymi na wojnę sześciodniową oraz interpelował w sprawie wydarzeń marcowych w 1968. Przekazał także marszałkowi Sejmu petycję studentów wrocławskich przeciwko zdjęciu ''Dziadów'' według Adama Mickiewicza. W 1969 zajął w swoim okręgu trzecie miejsce (98,92% głosów), w Sejmie zasiadał w Komisji Oświaty i Nauki oraz Komisji Kultury i Sztuki. Po wydarzeniach grudnia 1970 nalegał na powołanie komisji sejmowej w celu zbadania ich przebiegu. W syczniu 1972 władze PRL nie zgodziły się na jego ponowne kandydowanie do Sejmu.
Lata 1972-1980.
Od 1975 (aż do 1981) był wiceprezesem warszawskiego KIK-u. Na początku 1976 podpisał list środowiska Znaku przeciwko zmianom w Konstytucji PRL W tym samym roku udzielił także wywiadu dziennikowi Frankfurter Allgemeine Zeitung, w którym wezwał polskie władze do demokratyzacji. W maju 1977 był mężem zaufania głodujących w stołecznym Kościele św. Marcina, którzy protestowali przeciwko aresztowaniom członków Komitetu Obrony Robotników i dalszemu przetrzymywaniu w więzieniach robotników skazanych w procesach radomskich i ursuskich. W listopadzie 1977 był jednym z organizatorów sesji ''Chrześcijanie wobec praw człowieka'', która odbyła się w warszawskim KIK-u. Współpracował z Polskim Porozumieniem Niepodległościowym, dla którego opracował tekst ''Kościół i katolicy w Polsce Ludowej''. Należał do sygnatariuszy podpisanej 22 stycznia 1978 deklaracji założycielskiej Towarzystwa Kursów Naukowych, a w latach 1978-1980 był członkiem jego komisji programowej. 14 listopada 1978 uczestniczył w pierwszym otwartym spotkaniu Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość. W styczniu 1979 podpisał list w obronie aresztowanego Kazimierza Świtonia.
Lata 1980-1989.
20 sierpnia 1980 należał do sygnatariuszy Apelu 64 intelektualistów wspierającego strajkujących w Stoczni Gdańskiej. 22 sierpnia 1980 razem z Bronisławem Geremkiem udał się do Stoczni Gdańskiej z tekstem apelu. Na zaproszenie Lecha Wałęsy 24 sierpnia 1980 stanął na czele Komisji Ekspertów przy Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego i wspierał negocjacje MKS z władzami PRL. Po zakończeniu strajku był głównym doradcą Lecha Wałęsy i Krajowej Komisji Porozumiewawczej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Solidarność (formalnie od stycznia 1981 był członkiem Rady Programowo-Konsultacyjnej przy KKP. W styczniu 1981 KKP powołała go na stanowisko redaktora naczelnego Tygodnika Solidarność, powierzając mu zorganizowanie pisma. Pierwszy numer tygodnika ukazał się 3 kwietnia 1981. Na stanowisku redaktora naczelnego Więzi zastąpił go wówczas Wojciech Wieczorek.
Po wprowadzeniu stanu wojennego Tadeusz Mazowiecki został 13 grudnia 1981 zatrzymany w sopockim Grand Hotelu, po czym internowano go w Strzebielinku. Media zagraniczne podawały początkowo informację o jego śmierci. W nocy z 22 na 23 grudnia został przewieziony do obozu w Jaworzu, a po jego likwidacji, od maja 1982 przebywał w ośrodku internowania w Darłówku. Został zwolniony jako jeden z ostatnich internowanych w dniu 23 grudnia 1982. Swoje uwięzienie opisał we wspomnieniach ''Internowanie'' opublikowanych w 1983.
Po zwolnieniu z internowania należał przez całe lata 80. do najbliższych doradców Lecha Wałęsy. Nie wrócił do pracy redakcyjnej w Więzi, ale był członkiem jej kolegium. W listopadzie 1983 stanął na czele rady programowej warszawskiego KIK-u, a od 1984 do 1987 był ponownie członkiem jego zarządu. Rada programowa pod jego kierunkiem opublikowała w czerwcu 1984 dokument zatytułowany ''Stan świadomości społecznej. Próba diagnozy - kierunki oddziaływania'', w którym wskazywano na rolę Solidarności w przywróceniu podmiotowości społeczeństwa oraz odebranie tej podmiotowości i zablokowanie perspektyw przez ogłoszenie stanu wojennego. Raport spotkał się z ostrą krytyką władz PRL, połączoną z szykanami administracyjnymi, a rada programowa przestała istnieć z końcem 1985. W 1985 Tadeusz Mazowiecki uczestniczył jako członek komitetu redakcyjnego w przygotowaniu kilkusetstronicowego dokumentu ''Raport: Polska 5 lat po sierpniu'', a także razem z Bronisławem Geremkiem opracował w nim rozdział o sytuacji politycznej. W 1986 był jednym ze współtwórców pisma 21, które redagowali Kazimierz Dziewanowski, Jan Dworak i Janusz Jankowiak.
Od stycznia do grudnia 1987 przebywał czasowo za granicą. Wygłosił szereg odczytów w Belgii, Francji, Niemczech, Włoszech i Austrii, odbył też wiele rozmów z politykami i działaczami związkowymi Europy Zachodniej, wspierając w ten sposób dążenie do legalizacji Solidarności. Był sygnatariuszem oświadczenia działaczy opozycji z 31 maja 1987 zebranych na zaproszenie Lecha Wałęsy, w którym to dokumencie sformułowane cele opozycji w Polsce (sam nie uczestniczył jednak w spotkaniu z uwagi na pobyt zagranicą). W styczniu 1988 został członkiem oficjalnego zespołu doradców Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ Solidarność. 4 maja 1988 próbował (wyposażony w pełnomocnictwo Episkopatu Polski) negocjować pomiędzy strajkującymi w Stoczni Gdańskiej a władzami PRL, a po niepowodzeniu tej misji pozostał ze strajkującymi w stoczni do końca strajku, tj. do 10 maja 1988. Doradzał także strajkującym w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1988. Od 1988 do 4 września 1989 był ponownie wiceprezesem warszawskiego KIK-u. 18 grudnia 1988 został członkiem powołanego tego dnia Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ Solidarność. W KO kierował komisją pluralizmu związkowego. Uczestniczył w przygotowujących spotkanie Okrągłego Stołu rozmowach w Magdalence (poczynając od pierwszego spotkania we wrześniu 1988). Jako zwolennik przejęcia władzy z rąk PZPR na drodze rokowań aktywnie brał udział w rozmowach plenarnych Okrągłego Stołu oraz dodatkowych spotkaniach w Magdalence, a także kierował z ramienia opozycji roboczym zespołem ds. pluralizmu związkowego. Był jednym z głównych twórców porozumienia, na mocy którego 4 czerwca 1989 odbyły się częściowo wolne wybory. Na zebraniu Komitetu Obywatelskiego w dniu 8 kwietnia 1989 poparł koncepcję rozszerzenia grona kandydatów opozycji w wyborach o przedstawicieli wszystkich ugrupowań, które akceptują porozumienie Okrągłego Stołu. Na znak protestu przeciwko odrzuceniu tego pomysłu odmówił kandydowania do parlamentu (ale przez dłuższy czas utrzymywano dla niego wolne miejsce na liście we Włocławku). Ponownie został natomiast redaktorem naczelnym Tygodnika Solidarność, którego pierwszy numer po wznowieniu ukazał się 2 czerwca 1989. 14 lipca 1989 skrytykował w artykule ''Spiesz się powoli'', opublikowanym na łamach TS, pomysł Adama Michnika ogłoszony w artykule ''Wasz prezydent, nasz premier'', wskazując, że opozycja solidarnościowa nie dysponuje programem gospodarczym umożliwiającym udział we władzy.
Rząd Tadeusza Mazowieckiego.
17 sierpnia 1989 doszło do zawiązania formalnej koalicji pomiędzy Lechem Wałęsą a przewodniczącymi Zjednoczonego Stonnictwa Ludowego i Stronnictwa Demokratycznego. Lider Solidarności przedstawił wówczas trzy kandydatury na premiera - Tadeusza Mazowieckiego, Bronisława Geremka i Jacka Kuronia, z których koalicjanci wybrali tę pierwszą. Tadeusz Mazowiecki przyjął złożoną mu przez Lecha Wałęsę propozycję. Użył wówczas słynnych słów: ''Mogę być premierem dobrym albo złym, ale nie zgodzę się być premierem malowanym''. 19 sierpnia został desygnowany na stanowisko prezesa Rady Ministrów przez prezydenta PRL Wojciecha Jaruzelskiego. 24 sierpnia Sejm PRL X kadencji (tzw. Sejm kontraktowy) powołał go na ten urząd - za głosowało 378 posłów, 4 było przeciwko, a 41 wstrzymało się od głosu. 12 września wygłosił exposé, w trakcie którego zasłabł. Tego samego dnia Sejm PRL powołał jego rząd, w skład którego poza premierem weszło 11 przedstawicieli Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, po 4 ministrów z PZPR i ZSL oraz 3 z SD. Trzej ministrowie z PZPR (w tym kierujący resortami spraw wewnętrznych i obrony narodowej) zostali odwołani ze składu Rady Ministrów 6 lipca 1990
Rząd Tadeusza Mazowieckiego zdołał w krótkim czasie przeprowadzić szereg podstawowych reform. Gruntownie zmieniono ustrój polityczny, wprowadzono szeroki zakres swobód obywatelskich, system wielopartyjny, zmieniono godło i nazwę państwa (z Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej na Rzeczpospolitą Polską). 29 grudnia 1989 przeprowadzono istotną zmianę konstytucji, na mocy której m.in. usunięto preambułę, napisano od nowa treść rozdziałów o ustroju politycznym i gospodarczym, wzmocniono pozycję związków zawodowych i wprowadzono jednolite pojęcie własności. Dzięki tym zmianom możliwe stało się przeprowadzenie transformacji gospodarczej. Pakiet reform rządu, od nazwiska głównego twórcy określany planem Balcerowicza, umożliwił zastopowanie hiperinflacji, restrukturyzację gospodarki, wprowadzenie mechanizmów rynkowych i prywatyzacji.
Rzekoma gruba kreska.
W swoim sejmowym exposé Tadeusz Mazowiecki mówił o grubej linii, która w oryginale miała oznaczać brak odpowiedzialności nowego rządu za szkody poczynione w gospodarce przez władze komunistyczne. Krytycy Tadeusza Mazowieckiego cytat ten (przeinaczony na grubą kreskę) zaczęli wykorzystywać do określenia domniemanej pobłażliwości ówczesnego rządu dla byłych działaczy politycznych PRL i podległych im służb bezpieczeństwa. W rządzie Tadeusza Mazowieckiego resorty siłowe (Spraw Wewnętrznych i Obrony Narodowej) początkowo były kontrolowane przez działaczy PZPR, a pozostająca pod nadzorem ministra Czesława Kiszczaka Służba Bezpieczeństwa niszczyła własne archiwa oraz kontynuowała inwigilację tej części opozycji, która była przeciwna porozumieniom Okrągłego Stołu. Dopiero kilka miesięcy po objęciu przez Tadeusza Mazowieckiego urzędu premiera Służba Bezpieczeństwa została rozwiązana, a Czesław Kiszczak ustąpił ze stanowiska.
Wybory prezydenckie.
Do upadku jego rządu przyczynił się narastający od wiosny 1990 konflikt z Lechem Wałęsą (tzw. wojna na górze), który doprowadził też m.in. do rozpadu OKP, reprezentującego solidarnościowych parlamentarzystów. Konflikt ten doprowadził do rywalizacji obu polityków w wyborach prezydenckich z jesieni 1990. Tadeusz Mazowiecki, który w czasach Solidarności był doradcą Lecha Wałęsy i komitetu strajkowego w Stoczni Gdańskiej, wystartował przeciw przewodniczącemu związku. Przegrał, nie wchodząc do drugiej tury (uzyskał 18,08% poparcia, tj. 2 973 364 głosy), będąc pokonanym przez Lecha Wałęsę i Stanisława Tymińskiego.
4 stycznia 1991 Tadeusz Mazowiecki przestał być premierem
Dalsza działalność w III RP.
Lata 1991-2001.
Blisko miesiąc przed zakończeniem urzędowania na stanowisku premiera, 2 grudnia 1990, Tadeusz Mazowiecki został przewodniczącym nowo powołanej partii pod nazwą Unia Demokratyczna, którą utworzyły środowiska jego komitetów wyborczych. W maju 1991 ugrupowanie to zasiliły wspierające go partie Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna i Forum Prawicy Demokratycznej. UD jako partia wywodząca się z tradycji demokratycznej opozycji unikała utożsamiania się z prawicą bądź lewicą, istniały w niej frakcje. W pierwszych w pełni demokratycznych wyborach do Sejmu w 1991 Unia Demokratyczna uzyskała najwyższe poparcie w skali kraju wśród wszystkich komitetów wyborczych. Tadeusz Mazowiecki zdobył 63 962 głosy w okręgu poznańskim, uzyskując tym samym mandat posła na Sejm I kadencji. Pracował m.in. w Komisji Obrony Narodowej oraz w Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego. Kierowana przez niego UD początkowo pozostawała w opozycji, od 1992 współtworzyła jednak rząd Hanny Suchockiej.
W tym samym roku Tadeusz Mazowiecki został specjalnym wysłannikiem Organizacji Narodów Zjednoczonych w Bośni i Hercegowinie, zrezygnował z tej funkcji w 1995 na skutek bezczynności wielkich mocarstw wobec zbrodni wojennych dokonywanych w czasie wojny w Bośni, głównie zamordowania w Srebrenicy przez wojska Republiki Serbskiej w Bośni kilku tysięcy muzułmańskich mężczyzn i chłopców. Ogłosił raport w sprawie łamania praw człowieka przez wszystkie strony konfliktu.
W międzyczasie w wyborach w 1993 Tadeusz Mazowiecki uzyskał poselską reelekcję w tym samym okręgu, otrzymując 10 429 głosów. Startował wówczas z drugiego miejsca okręgowej listy partyjnej za premier Hanną Suchocką, którą poparło ponad 100 tys. osób. Po tych wyborach władzę przejęły ugrupowania postkomunistyczne. Unia Demokratyczna 23 kwietnia 1994 zjednoczyła się z Kongresem Liberalno-Demokratycznym, tworząc nowe ugrupowanie pod nazwą Unia Wolności, w której Tadeusz Mazowiecki również objął stanowisko przewodniczącego. Rok później na tej funkcji został jednak zastąpiony przez Leszka Balcerowicza. Następnie został honorowym przewodniczącym tej partii. W trakcie Sejmu II kadencji ponownie zasiadał w Komisji Obrony Narodowej, pracował też w parlamentarnej komisji zajmującej się projektem konstytucji. W 1997 przedstawił w Zgromadzeniu Narodowym uznaną ostatecznie za kompromisową preambułę do Konstytucji RP (napisaną wcześniej przez twórców Tygodnika Powszechnego).
W wyborach w 1997 po raz trzeci z rzędu uzyskał mandat poselski. Tym razem otwierał listę wyborczą Unii Wolności w okręgu krakowskim, zdobywając 43 654 głosy. Był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i przez całą III kadencję przewodniczącym sejmowej Komisji Integracji Europejskiej
Lata 2002-2013.
W listopadzie 2002 odszedł z partii, przeciwstawiając się porzuceniu przez UW międzynarodówki chadeckiej oraz wejściu w koalicję wyborczą z Sojuszem Lewicy Demokratycznej i następnie samorządową z Samoobroną w województwie warmińsko-mazurskim. W 2005 został jednym ze współzałożycieli Partii Demokratycznej - demokraci.pl, mającej w założeniu stanowić poszerzenie dawnej Unii Wolności o m.in. polityków lewicowych. Był liderem listy kandydatów tej partii do Sejmu w wyborach parlamentarnych w tym samym roku w okręgu warszawskim i uzyskał 30 143 głosy. Wchodził w skład rady politycznej PD (do 2006 był jej przewodniczącym). Później wycofał się z działalności partyjnej.
Od 12 października 2010 do śmierci zajmował stanowisko etatowego doradcy prezydenta Bronisława Komorowskiego ds. polityki krajowej i międzynarodowej.
Śmierć i pogrzeb.
Tadeusz Mazowiecki zmarł nad ranem 28 października 2013 w szpitalu przy ul. Wołoskiej w Warszawie. Po jego śmierci opuszczono flagi do połowy masztu przy Pałacu Prezydenckim, Belwederze, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, a także przy siedzibach wielu władz lokalnych. 29 października Senat RP przyjął uchwałę upamiętniającą Tadeusza Mazowieckiego. 2 listopada trumn z ciałem byłego premiera została wystawiona w Pałacu Prezydenckim.
Pogrzeb Tadeusza Mazowieckiego miał charakter państwowy. Na ten dzień w całym kraju została ogłoszona żałoba narodowa. Uroczystości odbyły się 3 listopada w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie, w czasie rozpoczęcia mszy pogrzebowej w Krakowie zabrzmiał Dzwon Zygmunt. W pogrzebie uczestniczyli m.in. prezydent Bronisław Komorowski, premier Donald Tusk, marszałkowie Sejmu i Senatu - Ewa Kopacz oraz Bogdan Borusewicz, a także przewodniczący Komisji Europejskiej José Manuel Duro Barroso. Tadeusz Mazowiecki został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu leśnym w Laskach.
; Ordery i odznaczenia
* Order Orła Białego - 1995
* Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis - 2009
* Order Ecce Homo - 2002
* Złoty Order Herbu Bośni - Bośnia i Hercegowina, 1996
* Wielki Krzyż Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina - Litwa, 2002
* ''Grand Officier'' Legii Honorowej - Francja, 1998
* Krzyż Wielki Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego - Watykan
* Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (cywilny) - Węgry, 1998
* ''Cavaliere di Gran Croce'' Orderu Zasługi Republiki Włoskiej - Włochy, 2000
Był członkiem Kapituły Orderu Orła Białego do 2007, kiedy to odmówił ponownego złożenia oświadczenia lustracyjnego.
; Nagrody i wyróżnienia
Wyróżniony Nagrodą im. Andrzeja Struga (1980), Niemiecką Nagrodą Narodową (2001), nagrodą Srebrenica 1995 (2005), nagrodą Giganta 1995 poznańskiego oddziału Gazety Wyborczej, Nagrodą Jana Nowaka-Jeziorańskiego (2004), Nagrodą Specjalną Lewiatana przyznaną przez Konfederację Lewiatan (2007), Honorową Nagrodą Stowarzyszenia Szarych Szeregów im. Stanisława Broniewskiego ''Orszy'' (2012) i Nagrodą Kisiela (2012).
W 2009 redakcja Gazety Wyborczej wyróżniła go jako człowieka roku oraz dodatkowo uhonorowała tytułem człowieka dwudziestolecia Gazety Wyborczej; laudację na cześć laureata wygłosiła profesor Barbara Skarga. W 2009 otrzymał Perłę Honorową Polskiej Gospodarki (w kategorii krzewienie polskich tradycji i wartości patriotycznych), przyznawaną przez redakcję Polish Market.
Był również laureatem nagrody Viadrina 2009 przyznawanej przez Europejski Uniwersytet Viadrina za szczególny wkład w polsko-niemieckie pojednanie. W 2009 został honorowym obywatelem Poznania, natomiast w 2010 został honorowym obywatelem Słubic oraz Gdańska. 9 czerwca 2011 odebrał tytuł honorowego obywatela Płocka (gdzie się urodził). 28 października 2013 (w dniu śmierci) został honorowym obywatelem Brzegu Dolnego.
Był doktorem honoris causa Uniwersytetów w Leuven, Genui, Giessen, Poitiers, Exeter, Uniwersytetu Warszawskiego, Akademii Ekonomicznej w Katowicach, a także Uniwersytetu w Tuzli.
; Upamiętnienie
Jego imieniem nazwano rondo w Piasecznie (2014), ulicę w częstochowskiej dzielnicy Kiedrzyn (2016) oraz park w Warszawie (położony pomiędzy ulicami Myśliwiecką i Jazdów)
W 2017 na budynku przy ul. Lewickiej 13/15 na warszawskim Mokotowie, w którym mieszkał, odsłonięto tablicę pamiątkową.
