Dzieciństwo.
Urodził się jako Benjamin Lewertow w żydowskiej rodzinie Borucha i Szarcy Lewertowów. Jego ojciec prowadził wytwórnię futer w Warszawie. Miał starszego brata Israela (ur. 1926), który po wojnie wyjechał do Izraela, a w 1951 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie przyjął nazwisko Jerry Lewart. Jeden z jego dziadków, Israel, był magidem.

Nie wypowiadał się wprost o swoim pochodzeniu i dzieciństwie, które uważał za ''zamknięty kajet'', jednak w wywiadzie-rzece udzielonym Jackowi Żakowskiemu wspominał o ''świadomości żydowskiej'', którą w sobie wciąż nosi. W 1940 trafił wraz z rodzicami i bratem do getta warszawskiego, które opuścił wraz z bratem w 1942. Jego ojciec zginął w Auschwitz.

Po opuszczeniu getta przez miesiąc ukrywał się w Warszawie u znajomego Polaka, po czym wraz z matką wyjechał do Zawichostu, gdzie pod przybranym nazwiskiem Wachlewscy ukrywali się u Stefana Gieremka, prowadząc jego sklep. Po wojnie Stefan Gieremek ożenił się z matką Bronisława Geremka i cała rodzina przeniosła się do Wschowy. We Wschowie Bronisław Geremek (pod nazwiskiem Gieremek) zdał małą maturę. W 1948 przeprowadził się na warszawski Żoliborz.

W życiu dorosłym nie uważał się za Żyda. O swoich korzeniach przypominał, gdy stawał wobec zjawiska antysemityzmu.

Wykształcenie i praca zawodowa.
W 1955 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w tym samym roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych na stypendium Smithsonian Institution, w latach 1956-1958 odbył studia podyplomowe w École pratique des hautes études w Paryżu. W 1960 uzyskał stopień naukowy doktora, a w 1972 habilitował się w Polskiej Akademii Nauk. W 1989 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych.

W pracy naukowej zajmował się badaniami nad historią kultury i społeczeństwa wieków średnich. Publikował artykuły, odbywał wykłady i odczyty, napisał (niektóre jako współautor) 10 książek, z czego część została przetłumaczona na języki obce. Rozprawa doktorska z 1960 dotyczyła rynku pracy w średniowiecznym rzemiośle paryskim oraz problematyki prostytucji w tym mieście, natomiast praca habilitacyjna z 1972 grup marginesu społecznego w średniowiecznym Paryżu (''Ludzie marginesu w średniowiecznym Paryżu. XIV-XV wiek''). W kolejnych latach wielokrotnie powracał do tematu Paryża i ludzi marginesu (''Życie codzienne w Paryżu Franciszka Villona'' z 1972, ''Świat opery żebraczej. Obraz włóczęgów i nędzarzy w literaturach europejskich XV-XVII wieku'' z 1989, ''Litość i szubienica. Dzieje nędzy i miłosierdzia'' z 1989). Przyczynił się do rozwoju polskich badań nad exemplami średniowiecznymi. Był redaktorem i współautorem dotykającego tej tematyki tomu ''Kultura elitarna a kultura masowa w Polsce późnego średniowiecza'' (1978).

Jako naukowiec w latach 1955-1985 pracował w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. W latach 1960-1965 był wykładowcą na Sorbonie w Paryżu i kierownikiem tamtejszego Centrum Kultury Polskiej. Uhonorowany został 23 tytułami doktora honoris causa m.in. przez Uniwersytet Boloński, Uniwersytet w Utrechcie, paryską Sorbonę, Columbia University w Nowym Jorku, Uniwersytet Jagielloński i Europejski Uniwersytet Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. W 1992 został mianowany profesorem wizytującym w Collge de France. Był członkiem Academia Europaea, Pen Clubu, Société Européenne de Culture, Collegium Invisibile oraz licznych towarzystw i stowarzyszeń.

W latach 60. prowadził w TVP cykl programów o tematyce historycznej. W latach 1962-1965 był dyrektorem Centrum (Ośrodka) Kultury Polskiej w Paryżu.

Działalność polityczna.
PRL.
W okresie nauki w liceum wstąpił do Związku Walki Młodych, a w 1950 zapisał się do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był drugim sekretarzem Podstawowej Organizacji Partyjnej na UW. W 1968 na znak protestu przeciwko inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację wystąpił z partii.

Od drugiej połowy lat 70. aktywnie działał w polskiej opozycji demokratycznej. W latach 1979-1981 był członkiem i wykładowcą Towarzystwa Kursów Naukowych, a od 1980 członkiem jego rady programowej. W sierpniu 1980 związał się z ruchem społecznego protestu robotników Gdańska, był członkiem Komisji Ekspertów przy MKS w Gdańsku, a następnie został jednym z doradców powstającego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Solidarność. W 1981 na I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ S przewodniczył Komisji Programowej, stając się głównym autorem programu Samorządna Rzeczpospolita. Został internowany po wprowadzeniu stanu wojennego, zwolniony po około roku, w grudniu 1982. Pełnił następnie funkcję doradcy zdelegalizowanej Solidarności, blisko współpracował z Lechem Wałęsą. W 1983 został ponownie aresztowany pod zarzutem prowadzenia nielegalnej działalności politycznej.

III RP.
Brał udział w rozmowach plenarnych w czasie obrad tzw. Okrągłego Stołu z władzami PRL w 1989, które doprowadziły do wyborów parlamentarnych w Polsce i powstania tzw. Sejmu kontraktowego. W wyborach tych po raz pierwszy zdobył mandat poselski, później był wybierany posłem na Sejm w 1991, 1993 i 1997. W Sejmie kontraktowym przez część kadencji kierował Obywatelskim Klubem Parlamentarnym.

Należał do założycieli Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna, Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Był przewodniczącym klubu parlamentarnego UD i UW w okresie 1990-1997. Od 2000 do 2001 pełnił funkcję przewodniczącego Unii Wolności. Od 2005 do śmierci należał do Partii Demokratycznej - demokraci.pl.

W latach 1989-2001 zasiadał w Sejmie. W X kadencji Sejmu PRL, a także w I i II kadencji Sejmu RP przewodniczył Komisji Spraw Zagranicznych, kierował też Komisją Konstytucyjną (1989-1991) i Komisją Prawa Europejskiego (2000-2001). W 2001 ubiegał się o reelekcję, jednak kierowana przez niego UW w tych wyborach parlamentarnych nie przekroczyła wyborczego progu.

Po wyborach parlamentarnych w 1991 Lech Wałęsa nieformalnie powierzył mu sformowanie nowego rządu, jednak misja ta zakończyła się niepowodzeniem.

Po utworzeniu koalicji AWS-UW, 31 października 1997 objął stanowisko ministra spraw zagranicznych. 12 marca 1999 w imieniu rządu polskiego złożył dokumenty ratyfikacyjne Paktu Północnoatlantyckiego (NATO) w depozycie rządu Stanów Zjednoczonych. W 2000 stworzył nową strategię polityki RP wobec Federacji Rosyjskiej. Polegała ona na jednoczesnym wspieraniu demokratycznych dążeń krajów postkomunistycznych oraz pokojowym rozwiązaniu kwestii spornych na linii Warszawa-Moskwa.

Bronisław Geremek złożył dymisję z zajmowanego stanowiska po rozpadzie koalicji rządowej AWS-UW, urząd ministra sprawował do 30 czerwca 2000.

W wyborach do Parlamentu Europejskiego 13 czerwca 2004 został wybrany europosłem z komitetu Unii Wolności, zdobywając w okręgu warszawskim największą liczbę głosów (również wśród Polonii). W Parlamencie Europejskim wchodził w skład frakcji Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. W 2007 odmówił złożenia oświadczenia lustracyjnego, tłumacząc, że zrobił to w 2004.

Był jednym ze współautorów listu otwartego z 5 lipca 2006, w którym byli ministrowie spraw zagranicznych w rządach III RP protestowali wobec odwołania przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego szczytu weimarskiego w czerwcu 2006 i krytykowali charakter polityki zagranicznej w relacjach polsko-niemieckich.

Śmierć i pogrzeb.
Zginął 13 lipca 2008 w wypadku drogowym w Lubieniu w powiecie nowotomyskim. Prowadzony przez niego samochód osobowy Mercedes-Benz W202 zjechał na przeciwległy pas jezdni i zderzył się z nadjeżdżającym z przeciwka samochodem dostawczym Fiat Ducato. Kierujący samochodem dostawczym i pasażer tego pojazdu w wyniku wypadku doznali poważnych obrażeń ciała. Pasażerka pojazdu kierowanego przez Bronisława Geremka także doznała obrażeń. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Nowym Tomyślu umorzył śledztwo w tej spawie w związku z ustaleniem, że sprawcą wypadku był Bronisław Geremek, który zasnął za kierownicą.

Pogrzeb Bronisława Geremka odbył się 21 lipca 2008 i miał charakter państwowy. Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Od 1952 był żonaty z Hanną Teresą Geremek (1930-2004), która została później doktorem nauk historycznych, pracownikiem naukowym w Instytucie Historii UW. Synowie Marcin i Maciej zostali lekarzami. Bronisław Geremek zajmował się kolekcjonowaniem fajek, których miał ponad 70.

Znał cztery języki obce: francuski, angielski, włoski, niemiecki.

; Publikacje książkowe
* ''Litość i szubienica: dzieje nędzy i miłosierdzia'' (Czytelnik 1989, {{ISBN|83-07-01490-5}})
* ''Świat opery żebraczej: obraz włóczęgów i nędzarzy w literaturach europejskich XV-XVII wieku'' (Państwowy Instytut Wydawniczy 1989, {{ISBN|83-06-00428-0}})
* ''Rok 1989 - Bronisław Geremek opowiada, Jacek Żakowski pyta'' (red.: Maria Braunstein; Plejada, Dom Słowa Polskiego 1990)
* ''Ludzie marginesu w średniowiecznym Paryżu: XIV-XV wiek'' (1972, wyd. 2 uzupełnione: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk 2003, {{ISBN|83-7063-340-4}})
* ''Wspólne pasje'' (wespół z Georgesem Dubym; rozmowę przeprowadził Philippe Sainteny; przeł. Elżbieta Teresa Sadowska; PWN 1995, {{ISBN|83-01-11855-5}})
* ''Szansa i zagrożenie. Polityka i dyplomacja w rodzinnej Europie'' (Studio EMKA 2004, {{ISBN|83-88607-38-3}})

; Tłumaczenia
* Fernand Braudel, ''Historia i trwanie'' (seria Nowy Sympozjon; przedmową opatrzyli Bronisław Geremek i Witold Kula; Czytelnik 1971, 1999, {{ISBN|83-07-02712-8}})

11 listopada 2002 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Orderem Orła Białego. Był członkiem Kapituły Orderu Orła Białego do 2007, kiedy to odmówił ponownego złożenia oświadczenia lustracyjnego.

Został uhonorowany licznymi odznaczeniami i wyróżnieniami. Posiadał między innymi chilijski Krzyż Wielki Orderu Zasługi, niemiecki Orderu Zasługi RFN w klasie Wielkiego Oficera oraz niemiecki Pour le Mérite. Był też oficerem francuskiej Legii Honorowej. W 2000 został odznaczony włoskim Orderem Zasługi I klasy, w 2002 - estońskim Orderem Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy, a w 2004 krzyżem Wielkiego Oficera Orderu Trzech Gwiazd

W 1999 otrzymał tytuł Człowieka Roku tygodnika Wprost. W 1998 wyróżniony międzynarodową Nagrodą Karola Wielkiego. Był laureatem nagrody Politique Internationale, przyznawanej przez Stowarzyszenie Polityki Zagranicznej Sorbony, a także Europrize 1999 Forum Izb Gospodarczych Unii Europejskiej. Został też nagrodzony Orderem Wolności, wyróżnieniem Instytutu Franklina i Eleonor Roosevelt w Nowym Jorku. W 2000 otrzymał tytuł honorowego obywatela Wschowy.

W 2004 redakcja Gazety Wyborczej przyznała mu tytuł Człowieka Roku. Laudację na cześć laureata wygłosił jej redaktor naczelny, Adam Michnik.

W 2008 sala sejmowa nr 14 w budynku G wykorzystywana przez Komisję Spraw Zagranicznych została nazwana imieniem Bronisława Geremka. W 2009 owalny dziedziniec w budynku Parlamentu Europejskiego w Strasburgu otrzymał nazwę Agora Bronisław Geremek. W pierwszą rocznicę śmierci polityka na kamienicy przy ulicy Piwnej 25, gdzie w latach 1952-2000 mieszkał Bronisław Geremek, odsłonięto tablicę pamiątkową. W 2008 XVIII promocja Krajowej Szkoły Administracji Publicznej obrała Bronisława Geremka na swojego patrona. Imieniem Bronisława Geremka nazwano ulice w Swarzędzu (2008) i Krakowie (2014), a także skwer położony po północno-zachodniej stronie skrzyżowania ulic Marszałkowskiej i Królewskiej w Warszawie (2017), na którym w 2018 odsłonięto tablicę pamiątkową.

Brak wpisów w Księdze Wpisów.