Przed II wojną światową wraz z rodzicami i rodzeństwem (trzech braci, jedna siostra) mieszkał w Warszawie. Jego ojciec zmarł w 1936. W czasie wojny pracował w biurze kreślarskim, ukończył też podchorążówkę Armii Krajowej. Zagrożony aresztowaniem w 1942 wyjechał pod Wrocław, gdzie jako brygadzista pracował przy układaniu torów kolejowych. Wziął udział w powstaniu warszawskim, po jego upadku wrócił do pracy pod Wrocławiem
Po ewakuacji w głąb Niemiec zgłosił się do armii amerykańskiej, służył w 444. batalionie przeciwlotniczym 97. Dywizji Piechoty 3. Armii dowodzonej przez gen. Georgea Pattona. Po wojnie wrócił do Polski i pracował w warszawskim Objazdowym Teatrze Komedii Muzycznej (1948), w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1949), a następnie w bydgoskim Teatrze Ziemi Pomorskiej (1950-1953). Od 1953 do 1979 występował w Teatrze Powszechnym w Łodzi. Od 1979 grał już tylko w filmie. Mieszkał w Łodzi.
Jego braćmi byli skrzypek Wacław Niemczyk i Ludwik Niemczyk, żołnierz Armii Krajowej, który po wojnie przeprowadzał na Zachód uciekinierów z Polski. Był stryjem dla dzieci Wacława: aktorki Moniki Niemczyk i artysty Krzysztofa Niemczyka.
Jak sam twierdził, był sześciokrotnie żonaty. Według jego córki Moniki Misiejuk, która nie utrzymywała kontaktów z ojcem, aktor miał dwie żony (drugą miała być Krystyna Niemczyk), przy czym drugie małżeństwo nie jest pewne. Z małżeństwa z aktorką Tatianą Zuanar pochodzi jego jedyna córka Monika.
Był kibicem Łódzkiego Klubu Sportowego.
Zmarł na raka płuc. Prochy Niemczyka spoczęły na łódzkim Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej.
W 1985 został odznaczony Krzyżem Oficerskim, a w 1999 Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1998, w nowo powstałej Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi, została odsłonięta jego gwiazda.
Kariera aktorska.
W ciągu ponad 50 lat kariery zagrał w około 400 filmach polskich i prawie 150 zagranicznych, głównie niemieckich. Grał także w filmach czechosłowackich, jugosłowiańskich i francuskich. Z zagranicznych wytwórni filmowych najbardziej był związany z wytwórnią DEFA z NRD. Zagrał dla niej w ponad 100 filmach, od ról epizodycznych do głównych. W 1969 otrzymał państwową nagrodę NRD za najlepszą rolę roku, za rolę Lorenza Regera w filmie ''Zeit zu leben'', w reżyserii Horsta Seemanna.
Najbardziej znane filmy z udziałem Niemczyka to ''Baza ludzi umarłych'' (1958), ''Pociąg'' (1959) Jerzego Kawalerowicza, ''Krzyżacy'' (1960) Aleksandra Forda, nominowany do Oskara ''Nóż w wodzie'' (1961) Romana Polańskiego, ''Rękopis znaleziony w Saragossie'' (1964) Wojciecha Jerzego Hasa, ''Chudy i inni'' (1966), czy ''Wielki Szu'' (1982).
Pomimo iż był jednym z najbardziej znanych polskich aktorów, przyjmował niemal wszystkie propozycje, łącznie z rolami epizodycznymi. Od końca lat 90. grał również w bardzo popularnych serialach telewizyjnych, ''Złotopolskich'', ''Klanie'', ''Na dobre i na złe'' i ''Ranczu''.
W 2000 wystąpił w teledysku do piosenki Stachurskyego pt. ''Czuję i wiem''.
