Młodość.
Podczas okupacji był kurierem, łącznikiem, podchorążym, dwukrotnie więzionym przez NKWD. Został zesłany do łagru koło Stalinogorska, gdzie pracował w kopalni węgla kamiennego.
Działalność publicystyczna.
Ukończył studia na Wydziale Prawa oraz na Wydziale Socjologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Później został usunięty z uniwersytetu, gdzie pracował jako asystent, za odmowę wstąpienia do Związku Młodzieży Polskiej. Przeszedł do szkolnictwa zawodowego. Po październiku 1956 założył pisma Ruchu Rad Robotniczych Fakty. Pracował jako dziennikarz specjalizujący się w reportażach literackich i publicystyce kulturalnej.
Pracował w redakcjach Współczesności, Kultury, w radiu oraz telewizji. Nakręcił ponad 70 filmów dokumentalnych. W Telewizji Polskiej był współautorem programów publicystycznych, tj. ''Telewizja nocą'' i ''Rozmowy o cierpieniu''.
Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Działalność polityczna.
W 1980 wstąpił do NSZZ Solidarność, uczestniczył w I Krajowym Zjeździe Delegatów w Gdańsku Oliwie. W stanie wojennym został internowany na okres około roku, później był aresztowany pod zarzutem działalności konspiracyjnej. W 1989 po raz pierwszy uzyskał mandat poselski na Sejm kontraktowy z ramienia Komitetu Obywatelskiego, w trakcie kadencji zakładał Solidarność Pracy, z ramienia której w 1991 wszedł do Sejmu I kadencji. Od 1992 należał do Unii Pracy. Z listy tego ugrupowania po raz trzeci sprawował mandat poselski w latach 1993-1997, pełniąc funkcję wicemarszałka Sejmu.
Po przegranych przez UP wyborach w 1997 krótko pełnił też funkcję przewodniczącego, zastąpiony na tym stanowisku przez Marka Pola.
Regularnie publikował swe felietony w latach 1994-1997 w Wiadomościach Kulturalnych, później w Przeglądzie Tygodniowym, a po 2001 w Przeglądzie. Od 1998 był prezesem zarządu głównego Polskiego Czerwonego Krzyża. Z powodu stanu zdrowia ustąpił w grudniu 2003 z zajmowanego stanowiska.
W 2001 po raz czwarty uzyskał mandat poselski z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej - Unii Pracy z okręgu warszawskiego.
Aleksander Małachowski zmarł 26 stycznia 2004, mając 79 lat. Uroczystości pogrzebowe polityka odbyły się 31 stycznia tego samego roku. Aleksander Małachowski został pochowany w rodzinnym grobie na Cmentarzu leśnym w Laskach. Mandat po nim objął Jacek Zdrojewski.
Wywodził się z rodziny szlacheckiej, pieczętującej się odmianą herbu rodu Gryfitów-Świebodziców. Był synem Wacława Małachowskiego i Olgi z Kańskich. Z pierwszego małżeństwa z Krystyną Maciukiewicz miał dwóch synów - Sawę i Łukasza. Z drugą żoną Krystyną Woycicką miał syna Kajetana.
Postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z 9 grudnia 1999 został odznaczony, ''w uznaniu wybitnych zasług w działalności państwowej i publicznej'', Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
W tym samym roku (1 września) podczas uroczystości rocznicowej na Westerplatte jako prezes Polskiego Czerwonego Krzyża odznaczony został Komandorią Missio Reconciliationis.
