Kariera piłkarska.
Kariera klubowa.
W wieku 10 lat zapisał się do młodzieżowej drużyny piłkarskiej Los Cebollitas. W profesjonalnym futbolu zadebiutował w 1976, dołączając do Argentinos Juniors. Dla Argentinos zagrał w 167 spotkaniach, strzelając 115 bramek. Lata 1981-1982 spędził w CA Boca Juniors, gdzie rozegrał 40 meczów i strzelił 28 goli. W 1979, 1980 i 1981 był królem strzelców Primera División, zdobywając kolejno 27, 25 i 40 bramek.
W 1982 wyjechał z Argentyny i przeszedł do hiszpańskiego FC Barcelona, z którym wygrał Puchar Króla, Puchar Ligi Hiszpańskiej oraz Superpuchar Hiszpanii. Po konflikcie z prezesem Josepem Lluisem Núezem i groźnej kontuzji w starciu z Andonim Goikoetxeą Maradona zdecydował się opuścić Hiszpanię.
W 1984 przeszedł do włoskiego SSC Napoli. W Neapolu przywitało go 75 tys. widzów, ten rekord został pobity dopiero w 2009 roku na prezentacji Cristiano Ronaldo w barwach Realu Madryt. Trzy lata później zdobył pierwszy tytuł - Mistrzostwo Włoch. Kolejne trofea to: puchar Włoch, superpuchar Włoch, a także drugie ''scudetto''. W 1989 SSC Napoli z Maradoną w składzie sięgnęło po Puchar UEFA, w dwumeczu finałowym pokonując VfB Stuttgart 2:0 i 3:3. Maradona został ulubieńcem kibiców i jedną z legend klubu. Podczas 7 lat spędzonych w Neapolu rozegrał 258 meczów, strzelając 115 bramek.
W 1992 podpisał kontrakt z zespołem Sevilla FC. Jedynym osiągnięciem Argentyńczyka było 7. miejsce w Primera División. Popadł w konflikt z władzami klubu, w szczególności z wiceprezesem Jose Marią del Nido, stąd też po sezonie powrócił do rodzinnej Argentyny. Trafił do Newells Old Boys, gdzie zaliczył jedynie epizod, osiągając zaledwie ostatnie, 20. miejsce w argentyńskiej Primera División.
FIFA nałożyła na Maradonę 15-miesięczną dyskwalifikację, tym razem za stosowanie niedozwolonych środków. Argentyńczyk powrócił do sportu w 1995, podpisując ostatni w karierze kontrakt - z Boca Juniors. Mimo kolejnych problemów ze zdrowiem i narkotykami, Maradona zdążył zostać wicemistrzem Argentyny w 1998.
Ostatnim meczem Diego Maradony w karierze było spotkanie z 25 października 1997 roku, River Plate-Boca Juniors 1:2, na Estadio Monumental. Piłkarz rozegrał 45 minut, po czym zszedł z boiska. 30 października 1997 oficjalnie zakończył karierę piłkarską.
Reprezentacja Argentyny.
W reprezentacji Argentyny zadebiutował 27 lutego 1977 na La Bombonerze, w wygranym spotkaniu przeciwko Węgrom 5:1.
W 1979 Maradona sięgnął po Mistrzostwo Świata Juniorów w Japonii, po pokonaniu w finale reprezentacji ZSRR 3:1. Został wicekrólem strzelców turnieju, zdobywając 6 goli.
W 1982 znalazł się w kadrze na mistrzostwa świata. Jego drużyna przeszła pierwszą rundę turnieju, przegrywając z Belgią oraz pokonując Węgry i Salwador. Argentyna odpadła w drugiej rundzie turnieju, a Maradona w ostatnim meczu otrzymał czerwoną kartkę.
Maradona poprowadził drużynę narodową do zwycięstwa w mistrzostwach świata w 1986 roku w Meksyku. W meczu finałowym Argentyna pokonała reprezentację RFN 3:2. W ćwierćfinałowym meczu z Anglią Maradona zdobył dwie bramki. Jedną z nich strzelił ręką, natomiast drugą po rajdzie przez niemal całe boisko i minięciu sześciu angielskich zawodników. Tłumacząc się z pierwszej bramki, stwierdził, że pomogła mu ręka Boga. Dopiero po 19 latach w jednym z udzielanych wywiadów przyznał, że gola zdobył niezgodnie z przepisami, a 22 lata później przeprosił za ten incydent.
Podczas mistrzostw świata w 1990 we Włoszech Maradona był kapitanem swojej reprezentacji. Z jego pomocą Argentyna dotarła do finału, pokonując po drodze m.in. Brazylię, Jugosławię i Włochy. Finałowy mecz z RFN zakończył się porażką 0:1, po golu zdobytym z rzutu karnego w ostatnich minutach spotkania przez Andreasa Brehmego.
W marcu 1991 roku podczas testu antydopingowego wykryto w organizmie zawodnika niedozwolone środki.
Mistrzostwa świata w Stanach Zjednoczonych (1994), mimo świetnych meczów m.in. z Grecją gdzie strzelił bramkę, były końcem reprezentacyjnej kariery Maradony. Został z nich wykluczony po ponownie pozytywnym teście antydopingowym.
Ostatnim meczem piłkarza w reprezentacji było spotkanie z 25 czerwca 1994 roku Argentyna-Nigeria 2:1 na Foxboro Stadium w ramach mistrzostw świata. Reprezentacja już bez Maradony przegrała ostatni mecz grupowy z Bułgarią 0:2, a w 1/8 finału Argentyńczycy przegrali z Rumunią 2:3 i na tym zakończyli udział w mundialu.
Kariera trenerska.
Rozpoczął pracę trenerską w argentyńskim I ligowym zespole Deportivo Corrientes w 1994. Nie odniósł sukcesów, zajmując dopiero trzynaste miejsce w Primera División. Po roku przeniósł się do Racing Club, gdzie również nie wiodło mu się najlepiej, a w lidze uplasował się na 12. pozycji.
29 października 2008 został selekcjonerem reprezentacji Argentyny. Na ławce trenerskiej zadebiutował 19 listopada 2008 w meczu towarzyskim ze Szkocją (1:0). Maradona wywalczył z Argentyną awans na Mistrzostwa Świata 2010. Tam prowadzona przez niego reprezentacja dotarła do ćwierćfinału, gdzie przegrała 0:4 z Niemcami i odpadła z turnieju. 27 lipca 2010 dostał propozycję, aby prowadził dalej reprezentację Argentyny, lecz jego współpracownicy muszą odejść. Maradona zrezygnował z funkcji selekcjonera kadry, ponieważ chciał by jego sztab został. Sergio Batista został tymczasowym trenerem reprezentacji.
Przed mistrzostwami deklarował, że jeśli Argentyna zdobędzie mistrzostwo świata, przejdzie się w publicznym miejscu nago.
16 maja 2011 został trenerem Al-Wasl Dubaj, klubu ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i pracował tam do 10 lipca 2012. We wrześniu 2018 został trenerem klubu Dorados de Sinaloa z drugiej ligi meksykańskiej. Ostatnim klubem, który prowadził w latach 2019-2020 był argentyński Gimnasia y Esgrima La Plata.
Po zakończeniu kariery.
W 2000 roku wydał autobiografię zatytułowaną El Diego, napisaną we współpracy z Danielem Arcuccim i Ernesto Cherquisem Bialo. Opisuje w niej swoje dzieciństwo, karierę piłkarską, a także zawarł w niej listę stu, jego zdaniem, najlepszych piłkarzy świata. Książka ukazała się w Polsce pięć lat później, nakładem wydawnictwa Zysk i S-ka; przełożył ją Wojciech Charchalis.
W 2004 roku, z okazji stulecia FIFA, Maradona wraz z brazylijskim piłkarzem Pelém, został wybrany najwybitniejszym piłkarzem wszech czasów. W tym samym roku, doznał zawału serca. Większość czasu spędził w klinice medycznej na Kubie.
W 2005 roku wziął udział w drugiej edycji włoskiego ''Tańca z gwiazdami''. Zrezygnował z zabawy po trzecim odcinku, zajmując 9. miejsce.
W 2012 prowadził akcję promocyjną szachów w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.
Na początku listopada 2020 roku trafił do szpitala w związku ze zdiagnozowaniem u niego krwiaka podtwardówkowego. 4 listopada przeszedł operację, po której nie nastąpiły żadne komplikacje ani skutki uboczne. W połowie listopada Maradona wypisał się ze szpitala na własne życzenie i wrócił do rodzinnego domu. Zmarł 25 listopada 2020 roku w godzinach porannych na skutek ataku serca. Po jego śmierci prezydent Argentyny ogłosił trzydniową żałobę narodową.
Jego bracia Hugo i Raúl również byli piłkarzami. Jego synem jest włoski piłkarz i zawodnik piłki plażowej Diego Sinagra. Maradona został teściem piłkarza Sergio Agüero.
Był silnym zwolennikiem polityki lewicowej. Wielokrotnie udzielał poparcia południowoamerykańskim politykom, m.in. Fidelowi Castro czy też Hugo Chávezowi. W jednym z wywiadów przyznał, że nienawidzi wszystkiego, co amerykańskie. Wyrażał podziw wobec rewolucjonisty Che, na ramieniu posiadał tatuaż z jego wizerunkiem.
Upamiętnienie
* W 1998 powstał Kościół Maradony, parodia religii.
* Rumuński piłkarz Gheorghe Hagi został nazwany ''Maradoną Karpat'', zaś Nigeryjczyk Jay-Jay Okocha ''afrykańskim Maradoną''.
