Pochodził z rodziny żydowskiej, jego rodzicami byli Bernard Passenstein i Izabela z domu Mitz (Mic). Ojciec studiował we Francji, był inżynierem agronomem. Po studiach wrócił do Polski, zamieszkał w Warszawie, gdzie poznał przyszłą żonę. Kiedy we wrześniu 1939 wybuchła wojna, mieszkali w Stanisławowie na Kresach. Ojciec pracował w przedsiębiorstwie zieleni miejskiej jako specjalista od kwiatów, a matka jako pielęgniarka. Ojciec był działaczem społecznym, cenionym również zawodowo.
Po zajęciu miasta przez Niemców, w obawie o życie kilkuletniego Daniela, rodzice postanowili ukryć go w okolicach Częstochowy, co zrealizował przyjaciel domu - Gustaw Godek, mający tzw. dobry wygląd (w czasie wojny na fałszywych dokumentach na nazwisko Tadeusz Płoński), który wyszukiwał kolejne miejsca ukrycia. Ostatnie z nich w 1944 było w Warszawie na Pradze, u rodziny Władysławy Salonek{{u|uwaga1}}{{u|uwaga2}}, gdzie z imieniem ''Bogdan'' doczekał zajęcia tego przedmieścia przez wojska sowieckie.
Rodzice zginęli w 1944, ukrywając się w okolicach Warszawy, gdzie zostali rozpoznani przez dwóch Polaków i zatrzymani podczas przejazdu kolejką podmiejską na linii otwockiej. Prawdopodobnie spoczywają w zbiorowym grobie w Radości.
Swoje przeżycia wojenne Daniel Passent tak podsumował w jednym ze swoich felietonów: ''mnie ocalili Polacy i Żydzi, a moich rodziców zdradzili Polacy; jedni i drudzy byli obywatelami państwa polskiego''.
Po wojnie wychowywany w Berlinie przez wuja, Jakuba Prawina (męża Anny Prawin, siostry ojca Daniela Passenta), generała Ludowego Wojska Polskiego i szefa Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech.
Z wykształcenia ekonomista, studiował na Uniwersytecie w Leningradzie (1955/1956), na Uniwersytecie Warszawskim (1956-1960) i na Uniwersytecie Princeton (1962/1963){{fakt|data=2015-02}}.
Działalność dziennikarską rozpoczął w 1956 w ''Sztandarze Młodych'', gdy był studentem Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1959 jest związany z tygodnikiem Polityka. Był m.in. jego korespondentem podczas wojny wietnamskiej, od wielu lat jego stały felietonista.
Wszedł do historii światowego dziennikarstwa, gdy na początku lat 60. zdobył prawo do publikacji pamiętników Adolfa Eichmanna - zbrodniarza hitlerowskiego, odpowiedzialnego za zagładę Żydów (Polityka była jednym z dwóch pism na świecie, które jako pierwsze je opublikowały).
Współpracował z prowadzonym przez Jana Pietrzaka kabaretem Pod Egidą, pisząc tu teksty antysystemowe. Z drugiej strony w latach 80. wielokrotnie bronił na łamach tego tygodnika decyzji o wprowadzeniu stanu wojennego oraz polityki ówczesnych władz (na wniosek Jerzego Urbana nie został w tym okresie poddany weryfikacji). W latach 1996-2002 pełnił funkcję polskiego ambasadora w Chile.
Zasiadał w Radzie Fundacji Okularnicy.
Od października 2012 do 2022 prowadził w Tok FM audycję ''Goście Passenta''.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1997). Wcześniej odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
