Życiorys
Urodził się we Lwowie w rodzinie żydowskiej. Był synem Fryderyki (zm. 1899). Jego siostrą była Felicja Nossig, żona Izydora Próchnika, matka Adama Próchnika (1892-1942).
W młodości propagował ideę asymilacji Żydów, czego wyrazem było wydawanie polskojęzycznego dziennika ''Ojczyzna''. Wkrótce zmienił poglądy i stał się syjonistą. Jako pierwszy w Polsce w 1887 opublikował opracowanie dotyczące tego nurtu ideowego ''Próba rozwiązania kwestii żydowskiej''. Pod koniec XIX wieku był korespondentem paryskim Gazety Lwowskiej. Uczestniczył w I Kongresie Syjonistycznym w Bazylei, gdzie popadł w konflikt z Theodorem Herzlem. Przez długi okres, aż do wybuchu wojny i przesiedlenia do getta warszawskiego mieszkał i pracował w Berlinie.
Działał na wielu polach - stworzył Żydowską Organizację Kolonizacyjną (AIKO), tworzył opracowania statystyczne dotyczące ludności żydowskiej, rzeźbił (''Juda Machabeusz'', ''Król Salomon''), napisał libretto do ''Manru'' Ignacego Paderewskiego oraz dramaty ''Wygnanie Żydów'' i ''Król Syjonu''.
Przebywając w getcie podejmował nieskuteczne próby nawiązania współpracy z Niemcami i uzyskania ich zgody i pomocy dla emigracji Żydów z Europy. Po walkach, które miały miejsce w getcie w styczniu 1943 przesłał do władz niemieckich informacje dotyczące ruchu oporu w getcie oraz istnienia i rozmieszczenia na terenie dzielnicy żydowskiej bunkrów. Na wieść o tym Żydowska Organizacja Bojowa wydała na niego wyrok śmierci, który został wykonany 22 lutego 1943 w jego warszawskim mieszkaniu przy ulicy Muranowskiej 42.
Został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie. Nie wiadomo gdzie znajduje się jego grób, gdyż do czasów obecnych zachował się jedynie fragment tabliczki z jego nagrobka (w kwaterze 67, rzędzie 7). [źródło: Wikipedia, Alfred_Nossig]
