Życiorys
Urodził się w rodzinie żydowskiej, jako syn Szymona (zm. 1939) i Edwardy (zm. 1942). Miał dwie siostry: Felicję (1917-1994, żonę działacza socjalistycznego Pawła Grossmana) i Esterę, zamordowaną wraz z dwójką dzieci podczas II wojny światowej. Jego żoną była Helena Edwarda Sławeczyńska (1912-2007).
Przed II wojną światową był pracownikiem gazety Ostatnie Wiadomości. W 1924 redagował socjalistyczny Nowy Zew. Dwa lata później rozpoczął studia w Wolnej Wszechnicy Polskiej na Wydziale Nauk Polityczno-Społecznych. W 1927 wstąpił do Anarchistycznej Federacji Polski, gdzie współpracował z Jerzym Borejszą oraz rozpoczął działalność w grupie samokształceniowej Benjamina Wolmana. Za swoją działalność został aresztowany w 1929. W następnym roku wyjechał do Francji, gdzie m.in. studiował na Uniwersytecie Paryskim; do Polski wrócił w 1932{{odn|Marek|2006|s=302}}.
W październiku 1939 wraz z Romanem Jabłonowskim organizował socjalistyczny ruch oporu. W sierpniu 1942 dzięki pomocy Bernarda Konrada Świerczyńskiego wraz z żoną uciekł z getta warszawskiego i zamieszkał po aryjskiej stronie w mieszkaniu przy ulicy Sieleckiej 54. W czasie powstania warszawskiego wraz z rodziną został nieskutecznie aresztowany przez Ukraiński Legion Samoobrony. Do końca wojny ukrywał się w Nadarzynie{{odn|Marek|2006|s=302}}.
W 1946 współzakładał łódzki Spółdzielczy Instytut Wydawniczy Słowo, którego działalność została skrytykowana rok później na posiedzeniu Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej (spółdzielnię zamknięto w 1949){{odn|Marek|2006|s=303}}. W styczniu 1947 na zaproszenie Rosy Pesotty wyjechał do Stanów Zjednoczonych w celu przeprowadzenia wykładów na temat warszawskiego getta oraz powstania{{odn|Marek|2006|s=302-303}}. Od 1949 do końca działalności zawodowej pracował w wydawnictwie Książka i Wiedza{{odn|Marek|2006|s=303}}.
Pochowany jest wraz z żoną na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie. [źródło: Wikipedia, Jan_Paweł_Rogalski]
