Życiorys
Urodziła się w Łodzi w rodzinie żydowskiej, jako córka lekarza i działacza społecznego Aleksandra Margolisa (1887-1939) i Anny z domu Markson (1892-1986). Z bratem Janem (1928-1998) byli pierwowzorem Ali i Olka z ''Elementarza'' Mariana Falskiego, zaprzyjaźnionego z rodzicami (ich postaci zostały wprowadzone w wydaniu z lat 30).
W czasie II wojny światowej przebywała w warszawskim getcie, gdzie jej matka była lekarką. W tym czasie była uczennicą i pielęgniarką w Żydowskiej Szkole Pielęgniarek prowadzonej przez Lubę Blum-Bielicką. Uczestniczyła w powstaniu w getcie. Podczas powstania warszawskiego była pielęgniarką, odznaczona Krzyżem Walecznych. Po wojnie została lekarzem pediatrą, m.in. w II Klinice Pediatrycznej w Łodzi. Opiekowała się dziećmi chorymi na cukrzycę, założyła także poradnię dla dzieci z chorobami nerek oraz ośrodek leczenia cukrzycy dziecięcej w Rabce.
W 1968 po wydarzeniach marcowych i rozpętanej kampanii antysemickiej nie pozwolono jej na kontynuację pracy naukowej, odrzucając rozprawę habilitacyjną, dotyczącą teorii typów cukrzycy.
Wyjechała wraz z dziećmi do Francji. Zaangażowana w działalność organizacji ''Lekarze bez Granic''. Po 1980, gdy organizację opuścił Bernard Kouchner, współtworzyła wraz z nim organizację ''Lekarze Świata'' (była także współzałożycielką polskiej sekcji). Pracowała m.in. na statkach-szpitalach, wyławiających na Morzu Południowochińskim uciekinierów z komunistycznego Wietnamu (tzw. ''boat people''), a także w szpitalach w Salwadorze, Czadzie, Afganistanie oraz Bośni i Hercegowinie, gdzie podczas wojny domowej współtworzyła m.in. ośrodek wsparcia dla ofiar gwałtów. Współpracowała m.in. z Danielle Mitterrand, żoną prezydenta Francji. Współzałożycielka francusko-polskiego stowarzyszenia ''SOS Aide aux Malades Polonais'' ({{w języku|pl|Pomoc Chorym w Polsce}}), zajmującego się leczeniem za granicą osób nieuleczalnych w Polsce, a także organizowaniem staży profesjonalnych dla polskich lekarzy i pomocą finansową dla polskich szpitali. Była prezesem stowarzyszenia ''Association Les Cahiers Littéraires'', wydającego w okresie paryskim kwartalnik ''Zeszyty Literackie''.
Po wybuchu stanu wojennego w Polsce organizowała pomoc dla opozycji demokratycznej. Po 1989 założycielka Fundacji Dzieci Niczyje (obecnie Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę), współzałożycielka Biura Pomocy Inicjatyw Społecznych. 6 kwietnia 1998 na wniosek dzieci została Kawalerem Orderu Uśmiechu, który odebrała w Warszawie 6 stycznia 1999.
Zmarła w Paryżu. Jest pochowana na cmentarzu ekumenicznym w Bagneux. Jej symboliczny grób znajduje się na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie.
Od 2011 osobom pomagającym krzywdzonym dzieciom przyznaje się nagrodę im. Aliny Margolis-Edelman. [źródło: Wikipedia, Alina_Margolis-Edelman]
