Serafim Żeleźniakowicz

Życiorys

Był synem kapłana prawosławnego, Arsenija Żeleźniakowicza, i jego żony Ludmiły zd. Gołub''Ob awtorie'' [w:] ks. S. Żeleźniakowicz, ''Istoria Jabłoczinskogo Swiato-Onufrijewskogo monastyria w triech tomach'', Warszawska Metropolia Prawosławna, Warszawa 2006, {{ISBN|978-83-60311-03-5}}, s.7-8. W wieku dziewięciu lat stracił ojca, zaś w 1935 także matkę. Już wcześniej, pod wpływem przykładu ojca, postanowił zostać kapłanem. W 1935 ukończył Seminarium Duchowne w Wilnie, w 1939 Studium Teologii Prawosławnej Uniwersytetu Warszawskiego, jednak z powodu wybuchu II wojny światowej nie mógł obronić pracy magisterskiej.

24 maja 1942 biskup grodzieński i białostocki Benedykt wyświęcił go na diakona, zaś następnego dnia - na kapłana. Pierwszą parafię prowadził w Hajnówce. Wyróżniwszy się w swojej pracy duszpasterskiej, został wyznaczony przez metropolitę warszawskiego i całej Polski Makarego na rektora prawosławnego seminarium duchownego w Warszawie. Funkcję tę pełnił w latach 1951-1970; uzupełniał jednocześnie studia, otrzymując stopień kandydata nauk teologicznych na Akademii Duchownej w Moskwie (1958) oraz broniąc doktorat z teologii na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej (ChAT) w Warszawie. W latach 1962-1991 był wykładowcą ChAT. Swoją dysertację doktorską poświęcił historii monasteru św. Onufrego w Jabłecznej.

16 września 1970 został proboszczem katedralnego soboru św. Mikołaja w Białymstoku, od 1986 dziekan okręgu białostockiego. Przyczynił się do powstania największej świątyni prawosławnej w Polsce - cerkwi Świętego Ducha w Białymstoku. Zajmował się duszpasterstwem młodzieży licealnej i akademickiej, reprezentował Kościół prawosławny na sympozjach naukowych. 24 września 1986 sobór polskich biskupów prawosławnych nadał mu wysoki tytuł protoprezbitera.

W chwili śmierci był najstarszym duchownym prawosławnym w Polsce. Pochowany został na cmentarzu prawosławnym Wszystkich Świętych w Białymstoku. [źródło: Wikipedia, Serafim_Żeleźniakowicz]