Życiorys
Pochodził z Nowego Sącza, gdzie ukończył szkołę powszechną, po czym rozpoczął naukę w tamtejszym gimnazjum. Po przeprowadzeniu się rodziny do Tarnowa, kontynuował edukację w tym mieście, zakończoną maturą w 1928. Następnie od 1928 do 1929 odbył służbę wojskową w Batalionie Szkolnym Podchorążych Piechoty w Różanie, a od 1929 do 1931 odbył kurs unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1931, po czym przydzielony do służby w 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku na stanowisko dowódcy plutonu. 1 stycznia 1934 otrzymał awans do stopnia porucznika. Od 1937 do 1939 pełnił funkcję dowódcy 3 kompanii ckm w III batalionie pułku stacjonującym w Olchowcach. W latach 30. był uprawniony do protokołowania Górskiej Odznaki PZN (1937).
Po wybuchu II wojny światowej w 1939 został zmobilizowany w 4 batalionie ckm macierzystego pułku w Sanoku. Uczestniczył w polskiej wojnie obronnej na stanowisku zastępcy dowódcy 4 samodzielnego batalionu 2 pułku (w oddziale pod dowództwem mjr. Józefa Kiczki) w ramach 6 Dywizji Piechoty i przeszedł szlak bojowy od Krakowa po Lubelszczyznę (służył jednocześnie jako oficer zwiadowczy, służąc m.in. na stacji kolejowej w Brzeźnicy koło Będzina). Po klęsce wojny obronnej i agresji ZSRR na Polskę trafił do niewoli sowieckiej, z której zbiegł, na krótko powrócił do Sanoka, po czym 25 października 1939 opuścił miasto przedostając się na Węgry. Został internowany w obozie Lengyeltóti, z którego uciekł 13 grudnia w kierunku Zagrzebia. Tam jako ochotnik przystąpił do Wojska Polskiego. Trafił do Francji, gdzie w ramach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie został przydzielony do 1 Dywizji Grenadierów. W jej szeregach brał udział w walkach kampanii francuskiej 1940, w stopniu kapitana był dowódcą 2 kompanii I batalionu 2 pułku grenadierów. Podczas walk 18 czerwca 1940 został ranny, po kapitulacji Francji przedostał się do Lyonu, a na terenach francuskich był do września 1942. Odegrał rolę kuriera w transporcie sztandaru 2 pułku grenadierów (akcja pod kryptonimem Ewa, podobnie jak inny pochodzący z Sanoka oficer kpt. Aleksander Florkowski), który pierwotnie w wyniku aresztowań dostał się w ręce żandarmerii francuskiej w Cassis, po czym został zwrócony Polakom, a od września 1942 na pokładzie brytyjskiego okrętu podwodnego dotarł do Gibraltaru, 1 listopada trafił do Plymouth, potem 12 listopada poprzez Londyn i docelowo do Cupar w Szkocji; 13 listopada 1942 Edward Łabno przekazał sztandar byłemu dowódcy 1 Dywizji Grenadierów, gen. Bronisławowi Duchowi.
Na terenie Szkocji służył w 1 Brygadzie Strzelców, od października 1943 był dowódcą kompanii w 9 Batalionie Strzelców Flandryjskich, wchodzącym w skład 3 Brygady Strzelców z 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. W czerwcu 1944 brał udział w lądowaniu w Normandii, w sierpniu 1944 brał udział w bitwie pod Falaise[Andrzej Brygidyn, ''W dobie stalinowskiego terroru. W latach powojennych. Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka'', Kraków 1995, s. 779.] oraz w Chambois w ramach Operacji Overlord. Został ranny pod Barie Nassau. Wraz z dywizją gen. Maczka walczył do końca zmagań w Wilhelmshaven. W styczniu 1945 został awansowany do stopnia majora i w tej randze od 15 maja do 7 lipca 1945 był p.o. dowódcy 9 Batalionu Strzelców Flandryjskich.
Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do Polski i osiadł w Sanoku. Był prześladowany przez władze komunistyczne, został uznany za agenta i wroga klasowego, był poddanany ciężkim śledztwom, represjonowany także za rozgłaszanie informacji o zbrodni katyńskiej. Po aresztowaniu był przetrzymywany w aresztach UB w Szczecinku i Koszalinie oraz więziony. Po odwilży gomułkowskiej 1956 został uniewinniony i zrehabilitowany.
Ponownie zamieszkał w Sanoku, rozpoczął pracę zawodową i działalność społeczną. Był pracownikiem Zarządu Lasów Państwowych. Pod koniec lat 60. był zastępcą dyrektora Ośrodka Transportu Leśnego w Sanoku. Od 1957 był członkiem Komisji Handlu Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku (nie pełniąc mandatu radnego), został wybrany radnym Powiatowej Rady Narodowej w Sanoku (1969). Przeszedł na emeryturę w 1973. Był członkiem Koła Miejsko-Gminnego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Sanoku, członkiem Klubu Oficerów Rezerwy i Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych.
Jego żoną była Barbara z domu Nowak (1917-2008); ich ślub miał miejsce w czerwcu 1939.
Zmarł 26 sierpnia 1995. Został pochowany w grobowcu rodziny Nowak w części Rymanowski Stary Cmentarza Centralnego w Sanoku. [źródło: Wikipedia, Edward_Łabno]