Życiorys
Zygmunt Żyłka-Żebracki urodził się 22 kwietnia 1907 w Jaćmierzu. Był synem Piotra (ur. 1862, zm. 22 kwietnia 1937 w Sanoku w wieku 75 lat) i Józefy z domu Ząbkiewicz (zm. 28 września 1940 w Krakowie w wieku 75 lat). W młodości należał do Związku Harcerstwa Polskiego. W 1923, wspólnie z trzema innymi harcerzami i uczniami Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku (Fritz Hotze, Józef Pudełko, Tadeusz Riedrich), postawił na cmentarzu przy ulicy Rymanowskiej Krzyż Powstańców dla upamiętnienia polskich zrywów niepodległościowych, umieszczając na nim tabliczkę z napisem: ''Bohaterom z 1831/63 Harcerze 1923''. W sanockim hufcu pełnił funkcje zastępowego, plutonowego, drużynowego III Drużyny im. Stefana Czarnieckiego. W 1927 ukończył VIII klasę bez zdania egzaminu dojrzałości w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku, lecz nie zdał egzaminu dojrzałości zarówno w 1927, jak i w 1928[Po ukończeniu VIII klasy sanockiego gimnazjum Zygmunt Żyłka-Żebracki nie zdał egzaminu dojrzałości 24 maja 1927 (po zaliczeniu egzaminu pisemnego otrzymał oceny niedostateczne na egzaminie ustnym z języka polskiego, z języka łacińskiego i z matematyki). Niespełna rok później ponownie zdawał egzamin dojrzałości w terminie lutowym 1928, jednak otrzymując oceną niedostateczną trzykrotnie na egzaminie pisemnym: z języka łacińskiego, z historii i z matematyki i nie został dopuszczony do egzaminu ustnego. Według niektórych źródeł Zygmunt Żyłka-Żebracki w 1929 zdał maturę w sanockim gimnazjum, lecz brak jest dostępnego sprawozdania szkolnego tej placówki za rok 1928/1929 celem weryfikacji tej informacji.]. W okresie młodzieńczym życia w Sanoku mieszkał z rodziną w domu przy ulicy Stanisława Konarskiego 30.
W latach 1930-1931 ukończył Kurs Unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty w Różanie, a w latach 1931-1933 był podchorążym Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. 5 sierpnia 1933 został mianowany przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego na stopień podporucznika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1933 i 159. lokatą w korpusie oficerów piechoty oraz postanowieniem Ministra Spraw Wojskowych wcielony do 15 pułku piechoty Wilków w Dęblinie. Zawodową służbę wojskową rozpoczął na stanowisku dowódcy plutonu. W okresie od 1935 do 1937 ukończył kurs chemiczny w Centrum Wyszkolenia Chemicznego i kurs inżynieryjny dla oficerów przy Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie. W rezultacie uzyskał uprawnienia do prowadzenia szkolenia kadr i prowadzenia robót w dziale inżynieryjnym. 1 stycznia 1936 roku otrzymał awans na porucznika w korpusie oficerów zawodowych piechoty. W ostatnich latach II Rzeczypospolitej pełnił służbę na stanowisku instruktora pułkowej szkoły podoficerskiej oraz wykładowcy Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy 28 DP przy 15 pułku piechoty Wilków w Dęblinie. W jego ramach na wiosnę 1939 stworzył sekcję szermierczą.
Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej 1939 walczył jako dowódca plutonu pionierów 15 pułku piechoty. 7 września brał udział w bitwie pod Pabianicami, gdzie jego pluton został rozbity, po czym przedostał się do Twierdzy Modlin, uczestniczył w jej obronie, a po jej poddaniu pozostawał w ukryciu w rejonie Maciejowic. Po nastaniu okupacji niemieckiej zaangażował się w organizowanie kolejnych organizacji podziemnych: Służby Zwycięstwu Polski, Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. W listopadzie 1939, za sprawą mjr. Stefana Drewnowskiego został zaprzysiężony do SZP, promowany przez mjr. Józefa Spychalskiego na stanowisko Komendanta Obwodu Garwolin AK (krypt. Gołąb), otrzymując polecenie organizowania struktur konspiracyjnych w powiecie garwolińskim. Wskutek jego działań wcielono do ZWZ siedem pomniejszych organizacji konspiracyjnych działających z tego obszaru i zorganizowano oddział dywersyjny Związku Odwetu ZWZ. Jednocześnie od 1940 zawodowo utrzymywał się z pracy w Zarządzie Drogowym i Zarządzie Dróg Wodnych w Puławach. Po wykonanym zadaniu rozbudowy służb w terenie, 3 maja 1942 został awansowany na stopień kapitana służby stałej. W czasie bezpośredniego niebezpieczeństwa ujawnieniem jego tożsamości i zagrożenia aresztowaniem w czerwcu 1942 przeniesiono go w inne miejsce działań. W sierpniu 1942 został komendantem Obwodu Puławy AK. Z jego inicjatywy stworzono lotne oddziały partyzanckie w obszarze Obwodu, a jednocześnie sformowano 15 pułk piechoty Wilków AK w szerokim planie odtwarzania Sił Zbrojnych sprzed 1939. Po rozpoczęciu Akcji Burza prowadzonej w w Okręgu Lublin AK funkcjonował jako dowódca i zwierzchnik 15 pułku piechoty Wilków AK. Jego starania przyniosły scalenie oddziałów Batalionów Chłopskich i Armii Krajowej. 3 maja 1944 otrzymał awans na stopień majora. Po aresztowaniu Stanisława Kowalskiego ps. Konrad, w listopadzie 1944 został Inspektorem Inspektoratu Rejonowego AK Puławy. Po formalnym rozwiązaniu Armii Krajowej na początku 1945 i wkroczeniu wojsk sowieckich nie ujawnił się i nadał działał w podziemiu. Decyzją władz RP na uchodźstwie (ministra RP na emigracji) w 1945 otrzymał awans na stopień podpułkownika. Działał także w ramach Ruchu Oporu Armii Krajowej (ROAK) i Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj.
W czasie trwającej wojny i okupacji niemieckiej Zygmunt Żyłka-Żebracki nie wydawał wyroków śmierci oraz rozkazów pozbawiania życia kogokolwiek. Także wobec swoich podwładnych stosował zasadę, wedle której dawał możliwość poprawy i naprawienia wyrządzonej krzywdy. Po latach określił swoją postawę słowami:
{{CytatD|''Nie mam na sumieniu niczyjego życia.''}}
21 marca 1945 został aresztowany przez NKWD w praskiej dzielnicy Warszawy podczas odprawy. Był przetrzymywany w aresztach w Warszawie, siedzibie NKWD w Lublinie przy ul. Chopina i na zamku w Lublinie i w tym czasie brutalnie traktowany. W wyniku ogłoszonej amnestii, jednak bez przeprowadzonej rozprawy sądowej, 16 marca 1946 wyszedł na wolność i miesiąc później rozpoczął ponownie działalność konspiracyjną. Przystąpił do Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, w ramach którego został szefem wywiadu Komendy Okręgu Lublin. W związku z tą działalnością w listopadzie 1946 został ponownie aresztowany, w czasie śledztwa był poddawany torturom, po czym, na mocy amnestii z 22 lutego 1947, odzyskał wolność w połowie czerwca 1947, bez przeprowadzonej rozprawy sądowej. 27 lipca 1952[Aresztowanie od lipca 1952 podawał w swoim życiorysie sam pułkownik Żyłka-Żebracki. Inne źródło jako czas aresztowania wskazało wrzesień 1952 jako czas aresztowania.] został po raz kolejny aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Zarzutem była przynależność do nielegalnej organizacji Dzwon, a w wyniku procesu sądowego, 30 września 1953 wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie został skazany na karę 12 lat pozbawienia wolności, pozbawienie praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat oraz przepadek mienia. Był osadzony w zakładach karnych Warszawa-Mokotów, Wronkach i Barczew. W wyniku kolejnej amnestii warunkowo wyszedł na wolność 7 listopada 1956[Osadzenie do listopada 1956 podawał w swoim życiorysie sam pułkownik Żyłka-Żebracki. Inne źródło wskazało datę odzyskania wolności 27 kwietnia 1956.], po czym w 1957 został prawnie zrehabilitowany. 27 lipca 1970 został znów aresztowany, tym razem pod zarzutem przynależności do organizacji Ruch. Był osadzony w warszawskim areszcie śledczym, zaś zwolniony został niespełna rok później, 15 maja 1971, w wyniku umorzenia prowadzonej sprawy.
Po wojnie pracował zawodowo w stolicy, wpierw w Państwowym Przedsiębiorstwie Traktorów i Maszyn, później w Zakładach Przemysłu Drzewnego i Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego (Oddział IV). W 1956 był zatrudniony w Biurze Architektoniczno-Konstrukcyjnym, następnie jako kierownik budowy w Spółdzielni Mieszkaniowo-Budowlanej Prasa-Blok w latach 1957-1958 oraz jako zastępca kierownika budowy w SPB OW1. 18 czerwca 1960 w Technikum Budowlanym Nr 1 im. Zdzisława Mączeńskiego przy ul. Górnośląskiej 31 zdał egzamin dojrzałości dla eksternów w zakresie programu technikum budowlanego w Ministerstwie Oświaty w Warszawie, uzyskując tytuł technika budowlanego. W 1961 podjął wyższe studia awodowe na Wydziale Budowlanym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Warszawie (przy Naczelnej Organizacji Technicznej), które ukończył uzyskując 31 sierpnia 1964 tytuł inżyniera budownictwa lądowego. Kolejne stanowiska pracy tracił po ujawnieniu jego działalności konspiracyjnej z przeszłości. Od 1960 pracował w Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Robót Kolejowych w Warszawie w Wydziale Techniki i Racjonalizacji (starszy inspektor techniczny, starszy inżynier), a zamieszkiwał przy ul. Henryka Wieniawskiego 5 w dzielnicy Żoliborz, nieopodal kościoła św. Stanisława Kostki.
Od lat 70. zaangażował się w gromadzenie materiałów i wiedzy historycznej o jednostkach AK, w których służył oraz organizowanie byłych jej żołnierzy. Dokonywał weryfikowania członków konspiracji AK-kowskiej i wspierał uzyskiwanie praw kombatanckich przez byłych żołnierzy. Jego staraniem powstała monografia 15 pułku piechoty Wilków AK pt. ''Zarys historii 15 Pułku Piechoty Wilków'' (pierwotnie opracowanie zostało skonfiskowane po jego aresztowaniu w 1970), ustanowiono sztandar tego pułku. Z jego inicjatywy dokonywano upamiętnień - pomników i tablic pamiątkowych, w tym żołnierzy AK w obwodzie Puławy (m.in. kościół w Rykach, Zamek w Lublinie), a także w kościele Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W 1991 Minister Obrony Narodowej, na wniosek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, awansował Zygmunta Żyłkę-Żebrackiego na stopień pułkownika w stanie spoczynku. Postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z 23 stycznia 1992 stwierdzono nieważność wyroku WSR w Warszawie z 30 września 1953.
12 lipca 1971 w Sanoku zawarł związek małżeński z Marią Aleksandrą Hrycaj (ur. 11 listopada 1911 w Borzęcinie jako córka Aleksandra (1873-1950, funkcjonariusz żandarmerii II RP i Policji Państwowej) i Marii z domu Gawełek (ur. 1886 lub 1887-1965), absolwentka geografii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, przedwojenna nauczycielka, w czasie okupacji niemieckiej zaangażowana w działalność konspiracyjną, funkcjonując pod pseudonimem Azalia Pontyńska, współdziałała na rzecz Polaków udających przez Sanok na Węgry oraz udzielała się jako nauczycielka tajnego nauczania, po wojnie nauczycielka biologii i geografii w II Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sanoku, zm. 16 kwietnia 2007 w Sanoku). 30 kwietnia 1974 przeszedł na emeryturę. Zamieszkał wraz z żoną w Sanoku, w jej domu rodzinnym przy ul. Płowieckiej 11a w dzielnicy Zatorze (po przemianowaniu, pod adresem Za Potokiem 3). Podobnie jak w służbie wojskowej, także w życiu prywatnym Zygmunt Żyłka-Żebracki zachowywał nieugięcie zasady (m.in. nie spożywał alkoholu, nie palił papierosów, utrzymywał dbałość wypowiedzi nie używając wulgaryzmów, był uważany za dżentelmena). Z uznaniem i szacunkiem o nim wspominał ks. Adam Sudoł, który w ostatnich latach jego życia był dla niego bliskim znajomym i częstym gościem w domu. Nieludzkie metody stosowane podczas przesłuchać oraz pobyt w więzieniu spowodowały trwały uszczerbek na jego zdrowiu, w związku z czym przez wiele lat chorował. Zmarł 6 lipca 1997 w Sanoku. Został pochowany w grobowcu rodzinnym w części Matejki Stary Cmentarza Centralnego w Sanoku 9 lipca 1997.
Zygmunt Żyłka-Żebracki miał brata Jana (także żołnierz AK, podczas wojny aresztowany przez Niemców, 30 marca 1945 poniósł śmierć w obozie koncentracyjnym Buchenwald). Był szwagrem Tadeusza Wojtowicza (mąż siostry Marii Hrycaj, Zofii). Żona pułkownika, Maria Żyłka-Żebracki, była siostrzenicą dr. Franciszka Gawełka. [źródło: Wikipedia, Zygmunt_Żyłka-Żebracki]