Życiorys
Urodził się w 1921. Był synem Stanisława (uczestnik polskiej wojny obronnej w 1939) i Katarzyny
Po wojnie, z uwagi na jego wyuczony zawód, został przydzielony do wojsk kolejowych. W stopniu podporucznika był w składzie, po czym został zastępcą dowódcy, a później dowódcą pociągu pancernego nr 2 (model Panzertriebwagen 16, funkcjonującego pod nazwą Grom), sformowanego w październiku 1945 w Warszawie, po czym skierowanego do Sanoka pod komendę 8 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty i następnie uczestniczącego w walkach z Ukraińską Powstańczą Armią (UPA) na liniach Sanok - Łupków (linia kolejowa nr 107) i Sanok - Ustjanowa (linia kolejowa nr 108). W stopniu kapitana został dowódcą utworzonego na początku 1947 dywizjonu pociągów pancernych Służby Ochrony Kolei (SOK), który stacjonował w Zagórzu na tamtejszej stacji kolejowej i także brał udział w walkach z UPA (działania zabezpieczające, wsparcie działań operacyjnych, obrona stacji kolejowych, rozminowywanie mostów). Jako komendant pociągu SOK działał przy ochronie linii kolejowej. W tym czasie miał dokonać zatrzymania na stacji kolejowej w Sanoku łącznika oddziałów podziemia antykomunistycznego, którego Józef Kuraś ps. Ogień rzekomo wysłał do Antoniego Żubryda ps. Zuch. 27 marca 1947 uczestniczył w odprawie oficerów dokonanej przez gen. Karola Świerczewskiego, który tego samego dnia poniósł śmierć w Bieszczadach
Przez ok. trzy lata był zatrudniony w kopalnictwie naftowym z siedzibą w Sanoku, pracując w Grabownicy, Krośnie, Krakowie, pełnił stanowisko zastępcy dyrektora ds. wierceń poszukiwawczych. Następnie przeniósł się do Sanockiej Fabryki Wagonów Sanowag (późniejszy SFA Autosan), gdzie przez ok. 30 lat pracował jako kierownik służby transportu wzgl. główny specjalista ds. transportu i spedycji, pełniąc także funkcję pełnomocnika dyrektora ds. transportu
W okresie powojennym w 1957 został działaczem kombatanckim w sanockiej organizacji. Działał w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację
Działał społecznie, w tym na rzecz upamiętnienia walk o niepodległość i uczestników wojen. Był inicjatorem powstania pomnika ofiar Zwangsarbeitslager Zaslaw w Zasławiu, pomnika upamiętniającego żołnierzy 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty obok byłej Szkoły Podstawowej nr 7 (obecnie Gimnazjum nr 4 im. 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty) przy ulicy Jana Pawła w sanockiej dzielnicy Wójtostwo, Pomnika Synom Ziemi Sanockiej Poległym i Pomordowanym za Polskę w Sanoku. Opublikował pięć wydawnictw książkowych w zakresie udziału przedstawicieli Sanoka i ziemi sanockiej w wojnach. Współpracował z miesięcznikiem Polsce wierni ZKRP i BWP. Udzielał się także na rzecz szkoły Gimnazjum nr 4 im. 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Sanoku, noszącej patronat jednostki, w której służył. W tej działalności wygłaszał wykłady wspomnieniowe i na tematy żołnierskie. Był kolekcjonerem pamiątek historycznych. Publikował na łamach Gazety Sanockiej - Autosan. Był autorem publikacji o charakterze kombatanckim oraz podsumowań tematyki II wojny światowej. W latach 90. angażował się w polemikę na łamach prasy. W lutym 1999 brał udział w zjeździe powiatowym Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej w Sanoku.
Pozostawał kapitanem rezerwy w stanie spoczynku w latach 80. i 90. i w połowie lat 90
Marian Jarosz zmarł 29 sierpnia 2008, a jego pogrzeb odbył się 2 września 2008 w Sanoku. Jego żoną była Cecylia, z domu Bryndza, podczas II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej, ps. Irena (zm. 1993). Oboje zostali pochowani we wspólnym grobowcu w części Rymanowski Stary Cmentarza Centralnego w Sanoku. Mieli dwie córki: Danutę i Urszulę.
Jego brat Bronisław (1924-1977) także był żołnierzem LWP w stopniu majora oraz lekarzem
