Życiorys
Urodził się 10 czerwca 1857 w Sanoku jako syn Walentego (1813-1898) i Honoraty z domu Machalska (1826-1903). Ojciec, wraz z Mateuszem Beksińskim, przybyli do Sanoka jako byli powstańcy listopadowi. Obaj wspólnie założyli zakład rzemieślniczy - warsztat kotlarski, w którym rozpoczęli produkcję kotłów, narzędzi miedzianych i innych przedmiotów użytkowych. Z czasem dołączono także dział kowalski i ślusarski oraz uruchomiono w nim produkcję narzędzi i urządzeń dla górnictwa i przemysłu naftowego, przemysłu gorzelniczego i browarnictwa. Po pewnym czasie ich praca uległa podziałowi - Mateusz zajmował się w szczególności rzemiosłem, a Walenty uprawą roli. Warsztat kotlarski był umiejscowiony przy obecnej ulicy Podgórze. Jego bratem był Aleksander (1849-1897), inżynier Kolei Państwowej.
Kazimierz Lipiński uczył się w szkole podstawowej w Sanoku, a następnie wobec braku wyższej placówki w mieście, w gimnazjum realnym w Tarnowie (1869-1871), po nieuzyskaniu promocji do następnej klasy, powrócił do Sanoka, gdzie ojciec skierował go do nauki w fabryce. W zakładzie uzyskał praktykę zawodową, chodził do szkoły dokształcającej dla rzemieślników, otrzymał tytuł czeladnika i 2 kwietnia 1883 wręczono mu kartę przemysłową. Następnie pobierał nauki w placówkach szkolnych w dziedzinie przemysłu w Pradze (od 1877) i Wiedniu, gdzie jednocześnie odbył służbę wojskową w okresie jednego roku (tzw. Intelligenzprüfung, zdany przez niego celem uniknięcia trzyletniej służby). W czasie gdy ponownie trafił do rodzinnego miasta, w 1886 roku zmarł Mateusz Beksiński. Wówczas Walenty Lipiński przekazał warsztat niespełna 30-letniemu Kazimierzowi. Na przełomie 1889/1890 syn przeniósł fabrykę na tereny przy obecnej ulicy Stanisława Konarskiego, gdzie w zamiarze rozwinięcia działalności i rozbudowy zakładu wybudował hale fabryczne i obiekty przemysłowo-techniczne i służące pracownikom (w obrębie tego obszaru (tzw. osiedla na Stawiskach) wzniesiono także wille z przeznaczeniem dla pracowników zakładu usytuowane na zboczu tzw. Szklanej Górki). Jego wspólnikiem został Czech Jan Schenk z Messendorfu, który zadbał o maszyny i osoby wyspecjalizowane w ich obsłudze. Obaj rozpoczęli produkcję maszyn wiertniczych. Wkrótce Lipiński odkupił od niego udziały i został jedynym właścicielem oraz dyrektorem zakładu, który od 1891 nosił nazwę Fabryka Wagonów i Maszyn w Sanoku. W tym czasie produkowano w nim kotły, maszyny i wagony, a w fabryce pracowało 120 robotników i jeden inżynier. Reprezentując własną fabrykę wystawił własny pawilon na Powszechnej Wystawie Krajowej w 1894, podczas której otrzymał dyplom honorowy i złoty medal. Wówczas na wyroby fabryki Lipińskiego zwrócił uwagę i docenił cesarz Franciszek Józef I, któremu przemysłowiec został osobiście przedstawiony. W tym czasie założył zakład kolejowy w pobliskim Zagórzu. W tym samym roku dotychczasowa firma została przekształcona w spółkę akcyjną Pierwsze Galicyjskie Towarzystwo Akcyjne Budowy Wagonów i Maszyn. Na jej czele dalej stał Kazimierz Lipiński, jednak założyciel zakładu nie miał już decydującego wpływu na kierowanie fabryką. Za pozyskane z emisji akcji środki (2 mln koron) wykupiono podmiejskie tereny oddalone od centrum miasta, w gminie Posada Olchowska (grunty odsprzedało miasto). Tam w latach 1894-1897 wybudowano nowe hale fabryczne i ruszyła w nich produkcja wagonów kolejowych towarowych i osobowych, a także tramwajów. Jeszcze przed końcem XIX wieku firma stała się czołowym i jednym z największych producentów pojazdów szynowych w Monarchii Austro-Węgierskiej. W tym czasie liczba pracowników fabryki wynosiła ok. 1000. W 1898 Lipiński został mianowany członkiem komisji krajowej we Lwowie w sprawie wystawy międzynarodowej w Paryżu, zaplanowanej na 1900.
W 1900, w wyniku nieporozumień z radą nadzorczą, Kazimierz Lipiński zrezygnował z funkcji dyrektora, a jego następcami byli kolejno Aleksander Misiągiewicz (1900-1905), Ignacy Drewnowski (1905-1909) i Ludwik Eydziatowicz (1909-1914). Przez pracowników został zapamiętany jako pracodawca dobry i troskliwy. Przy tym uchodził za twórcę pracy pozytywistycznej na terenie Sanoka. Poza zaangażowaniem w fabryce wagonów, działał także w dziedzinie poszukiwania ropy naftowej. Prowadził prosperującą kopalnię naftową w Borysławiu w spółce z Arturem Goldhammerem o znacznej produkcji, a także zainicjował odwierty w Uhercach (szyb o głębokości 600 m - bez efektu) i Kropiwniku (trzy szyby ok. 450-metrowe o nierentownej produkcji), zaś wobec braku opłacalności w tym zakresie skoncentrował się tylko na prowadzeniu kopalni w Borysławiu.
Działał także społecznie i politycznie. Był członkiem zwyczajnym Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego, członkiem założycielem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół (funkcjonował w komisji finansowej). Był asesorem ze stanu kupieckiego do senatu dla spraw handlowych C. K. Sądu Obwodowe w Sanoku oraz zastępcą sędziego przysięgłego I kadencji przy trybunale tegoż sądu. 25 marca 1895 został wydziałowym Towarzystwa Muzyki Ochotniczej w Sanoku. Został członkiem założonej 11 stycznia 1903 w Sanoku pierwszej filii lwowskiego Towarzystwa Chowu Drobiu, Gołębi i Królików.
Był politykiem Polskiego Stronnictwa Demokratycznego (tzw. galicyjscy demokraci). W mieście członkami ugrupowania byli także Jan Zarewicz, Michał Słuszkiewicz, Feliks Giela. W 1894 roku przyczynił się do zatwierdzenia przez Radę Miasta projektu nowego planu przestrzennego miasta, wykonując kopię projektu autorstwa Władysława Beksińskiego na potrzeby dyskusji radnych. Był radnym miejskim (kadencja od 1890, także asesor, 1897, 1900). W 1896 był sekretarzem biura wyborczego w Sanoku przed wyborami z mniejszej kurii VII kadencji Sejmu Krajowego Galicji. W sierpniu 1900 wszedł w skład komitetu mieszczańskiego w Sanoku, zajmującego się wyborami do Sejmu Krajowego Galicji, a wkrótce potem został jednym z sanockich kandydatów do Sejmu, reprezentujących stronnictwo demokratyczne. W latach 1901-1907 był posłem do galicyjskiego Sejmu Krajowego VIII kadencji z II Kurii, reprezentującym miasta Sanok i Krosno (w tym czasie pozostawał radnym miejskim w Sanoku - w 1905 od roku nie pojawiał się jednak na posiedzeniach, jako że nie zamieszkiwał już w mieście). W Sejmie był członkiem komisji górniczej, kolejowej i przemysłowej. Pod koniec kadencji, we wrześniu 1907 Gazeta Sanocka zarzuciła Lipińskiemu niezabranie głosu w Sejmie od początku sprawowania mandatu i niezwołanie sejmiku relacyjnego.
8 grudnia 1894 został odznaczony Krzyżem Orderu Franciszka Józefa.
Na początku XX wieku funkcjonowała Fundacja Zapomogowa im. Kazimierza Lipińskiego wspierająca wdowy i sieroty po zasłużonych pracownikach sanockiej fabryki wagonów i maszyn (jej sekretarzem był Juliusz Bruna).
Po rezygnacji z działalności przemysłowej zbył swoje udziały w spółce i w 1901 przeprowadził się do Kamienicy na Sądecczyźnie (jednocześnie odwiedzał w Sanoku matkę Honoratę), po czym odsprzedał także ten majątek i osiedlił się w miejscowości Jekelfalva na terenie Komitatu Spiskiego (obecnie Węgry), gdzie również nabył dwór.
Kazimierz Lipiński w 1905 ożenił się z Marią Józefą Włodek (1881-1914); mieli dwóch synów i córkę. Zmarł na serce 11 września 1911 w Jekelfalva. Jego pogrzeb w Sanoku stał się manifestacją robotników z założonej przez niego fabryki i mieszkańców miasta. Został pochowany w grobowcu rodzinnym w środkowej części Rymanowski Stary Cmentarza Centralnego w Sanoku. Wykonał go rzeźbiarz Stanisław Piątkiewicz i jest uznany za obiekt zabytkowy i podlega ochronie prawnej. Został odnowiony na koszt miasta w 1958. Opiekę nad grobowcem podjęła fabryka Autosan.
Tuż po jego pogrzebie, w 1911 nazwiskiem Kazimierza Lipińskiego nazwano główną ulicę w sanockiej dzielnicy Posada, przy której mieściła się Fabryka Wagonów, obecnie Autosan (w 1948 i 1951 w PRL pojawiły się projekty przemianowania nazwy ulicy na Józefa Stalina i Wielkiego Proletariatu, co ostatecznie nie zostało zrealizowane; przeciwo zmianom protestowała Maria Kril).
Powinowatymi Kazimierza Lipińskiego byli Bronisław Filipczak, Henryk Kopia, Stanisław Kosina. [źródło: Wikipedia, Kazimierz_Lipiński_(przemysłow]