Życiorys
Wykształcenie i praca zawodowa
Uczęszczał do gimnazjum i liceum im. Bolesława Chrobrego w Piotrkowie Trybunalskim, naukę przerwała wojna. Od 1940 do 1949 pracował jako kolejarz. W 1949 ukończył studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Łódzkiego. Władze PRL szykanowały go ze względu na poglądy polityczne (m.in. na 3 lata wstrzymano przyznaną już habilitację, którą ostatecznie przyznano mu w 1966). W 1989 uzyskał tytuł naukowy profesora.
Po studiach pracował w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, skąd został usunięty w 1953. Następnie pracował w Centralnym Zakładzie Instalacji Przemysłowych. Od 1955 do 1973 był zatrudniony w Zakładzie Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk, a od 1973 do 1993 w Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN. Od 1982 do 1989 był wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a od 1993 do 2002 w Wyższej Szkole Handlu i Prawa im. Ryszarda Łazarskiego.
Działalność polityczna
Od 1956 do 1962 uczestniczył w spotkaniach Klubu Krzywego Koła. W 1957 współtworzył pismo Za i Przeciw. Od 1963 był związany z Klubami Inteligencji Katolickiej. Od 1972 do 1976 był ekspertem ekonomicznym koła poselskiego Znak. W 1976 znalazł się wśród sygnatariuszy Listu 101. Od 1977 do 1980 publikował w niezależnych pismach, takich jak Głos, Opinia i Droga. W 1979 współtworzył Konfederację Polski Niepodległej. W 1980 był doradcą MKS. Od 1980 doradzał władzom NSZZ Solidarność. W listopadzie 1981 współtworzył Kluby Służby Niepodległości.
W czasie stanu wojennego został internowany na okres od grudnia 1981 do kwietnia 1982. Od 1988 do 1990 był członkiem Komitetu Obywatelskiego Solidarność. W 1990 został współautorem tzw. ''Planu Beksiaka''. Następnie, do 1991 doradzał prezydentowi Lechowi Wałęsie. Był także ekspertem Porozumienia Centrum, z ramienia którego bezskutecznie ubiegał się o mandat senatora w wyborach parlamentarnych w 1991. W 1992 był doradcą ekonomicznym premiera Jana Olszewskiego. W wyborach parlamentarnych w 1993 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy KPN. W 1999 zainspirował budowę pomnika Romana Dmowskiego w Warszawie. Wszedł w skład Komitetu Obrony Dobrego Imienia Polski i Polaków. [źródło: Wikipedia, Stefan_Kurowski]
