Życiorys
W latach 1929-1935 uczęszczał do Gimnazjum Polskiego. Wzorem swojego ojca, Wojciecha, wstąpił do polskich organizacji na terenie Wolnego Miasta Gdańska - należał m.in. do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej, Zjednoczenia Zawodowego Polskiego i KS Gedania. Od 1935 pracował w Emalierni Johannesa Segora we Wrzeszczu.
Po wybuchu II wojny światowej aresztowany 14 września 1939 w Gdyni, był więziony w obozach w Nowym Porcie, Stutthofie i Sachsenhausen. Zwolniony w 1942 powrócił do pracy w Emalierni Segora. Po przejściu frontu i powrocie Gdańska do Polski zajął się odbudową zniszczonego zakładu, pod nową nazwą Zakład Lakierniczo-Emalierski Gedania (do 1948).
W latach siedemdziesiątych, dzięki namowom i wsparciu prof. Mariana Pelczara, zajął się pracą pisarską. Najważniejszym osiągnięciem Zwarry na tym polu jest opracowanie publikacji ''Gdańsk 1939. Wspomnienia Polaków gdańszczan'' (1984), zawierającej 73 dokumentalne relacje o początku II wojny światowej w Gdańsku. Ponadto jest autorem autobiograficznej pięciotomowej książki ''Wspomnienia gdańskiego bówki'' oraz powieści ''W gdańskiej twierdzy'' i ''Gdańszczanie''.
W swoich książkach prowadził ostrą polemikę z Günterem Grassem. Według opinii Zwarry w książce ''Blaszany bębenek'' Grass przekazał wypaczony i szkalujący dobre imię Polaków obraz obrony Poczty Polskiej 1 września 1939. W 1993 oficjalnie zaprotestował przeciwko przyznaniu Grassowi honorowego obywatelstwa miasta Gdańska.
Przed wojną mieszkał na Biskupiej Górce, w ostatnich latach życia mieszkał w Oliwie.
Zmarł 14 sierpnia 2018. Został pochowany 21 sierpnia 2018 na Cmentarzu Oliwskim. Podczas mowy pogrzebowej nad grobem Brunona Zwarry, prezydent Gdańska Paweł Adamowicz zapowiedział zbiorową edycje wszystkich jego gdańskich wspomnień. [źródło: Wikipedia, Brunon_Zwarra]
