Życiorys
Urodziła się w Rawie Mazowieckiej w mieszczańskiej rodzinie Jakuba i Marianny z Raszkiewiczów{{Odn|Wryk|2015|s=308}}. Ze strony matki miała przodków pochodzenia tatarskiego. Wkrótce, wraz z rodzicami, zamieszkała w Warszawie{{Odn|Wryk|2015|s=308}}. Rodzina pasjonowała się sportem, głównie tenisem, w którego grał jej ojciec, siostra Czesława i brat Tadeusz, późniejszy piłkarz i lekkoatleta, instruktor Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego.
Karierę sportową rozpoczęła od narciarstwa. Przypadkiem, jako studentka Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Warszawskiego, trafiła do sekcji lekkoatletycznej AZS Warszawa, gdzie w 1923 wypatrzył ją francuski trener Maurice Baquet{{Odn|Wryk|2015|s=308}}. Przez całą karierę reprezentowała tylko AZS Warszawa. Uprawiała: rzut dyskiem, rzut oszczepem, pchnięcie kulą, skok wzwyż, skok w dal. Rok później świętowała zdobycie mistrzostwa Polski w rzucie dyskiem i pchnięciu kulą, a w 1926 ustanowiła pierwszy ze swoich rekordów świata w rzucie dyskiem - 34,15 m{{Odn|Wryk|2015|s=309}}. O jej wszechstronności świadczy 27 tytułów mistrzyni Polski zdobytych w kilku konkurencjach. Również znakomicie grała w piłkę ręczną, jeździła konno, pasjonowała się automobilizmem. Po zakończeniu lekkoatletycznej kariery grała w tenisa w mikście z Czesławem Spychałą. Komentatorzy sportowi nadali jej przydomek Czerbieta (zbitek słów: czerwona kobieta), gdyż zwykle występowała w czerwonym berecie.
31 lipca 1928 roku podczas igrzysk olimpijskich w Amsterdamie ustanowiła rekord świata w rzucie dyskiem wynikiem 39,62 m i zdobyła pierwszy złoty medal olimpijski dla Polski{{Odn|Wryk|2015|s=309}}. W plebiscycie dziennikarzy sportowych została uznana za Miss Igrzysk w Amsterdamie{{Odn|Wryk|2015|s=310}}. Do końca swojej kariery nie została pokonana w rzucie dyskiem w żadnych zawodach. W 1931 wycofała się z czynnego życia sportowego{{Odn|Wryk|2015|s=311}}.
Laureatka Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej (1927 i 1928). Zwyciężczyni Plebiscytu Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski w 1927 i 1928. Działała w strukturach sportowych. Członkini Zarządu Międzynarodowej Federacji Sportów Kobiecych, prezes Oddziału Warszawskiego Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej Kobiet.
Zajmowała się również poezją i malarstwem. Publikowała w Wiadomościach Literackich i Skamandrze. W 1929 wydano zbiór jej wierszy Któregoś dnia{{Odn|Wryk|2015|s=309}}. Po wojnie malowała głównie kompozycje kwiatowe, podpisując obrazy pseudonimem Helen George{{Odn|Wryk|2015|s=311}}.
Gdy wybuchła II wojna światowa, we wrześniu 1939 towarzyszyła mężowi Ignacemu Matuszewskiemu przy ewakuacji złota Banku Polskiego, którą ten organizował i nadzorował{{Odn|Wryk|2015|s=311}}. Była kierowcą jednej z ciężarówek na trasie przez Rumunię nad Morze Czarne i dalej do Francji. Po klęsce Francji wyjechała z mężem przez Hiszpanię do USA, gdzie mieszkała od 1941 do końca swojego życia - do 1959 w Nowym Jorku, a następnie na Florydzie{{Odn|Wryk|2015|s=311}}.
Po wojnie odwiedziła Polskę trzykrotnie w 1958, 1970 i 1975.
Była dwukrotnie zamężna: z Ignacym Matuszewskim - od 20 grudnia 1928 do jego śmierci 3 sierpnia 1946{{Odn|Wryk|2015|s=311}}, i z Jerzym Szczerbińskim - od 1949 do jego śmierci w 1959.
18 października 1990 jej prochy spoczęły na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie{{Odn|Wryk|2015|s=311}}. [źródło: Wikipedia, Halina_Konopacka]
