Życiorys
Po ukończeniu gimnazjum brał udział w tajnych kursach samokształceniowych za co został aresztowany i uwięziony przez władze carskie. Ukończył seminarium nauczycielskie w Warszawie. Od sierpnia 1915 walczył w kampanii wołyńskiej w szeregach 4 kompanii III baonu 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich, gdzie został ranny. Po rekonwalescencji został przydzielony do 5 batalionu 1 Pułku Artylerii, w późniejszym czasie wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako ochotnik walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W uznaniu zasług bojowych został odznaczony Krzyżem Niepodległości i Złotym Krzyżem Zasługi. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości rozpoczął studia w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie), był uczniem Tadeusza Breyera. Po ukończeniu studiów w 1927 kontynuował naukę we Włoszech, Francji, Szwecji i Jugosławii. Przez wiele lat pracował na Akademii Sztuk Pięknych jako asystent, następnie od 1946 do 1963 jako profesor. W latach 1947-1951 oraz 1957-1959 był rektorem tej uczelni. Odznaczony m. in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1949), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955), Złotym Krzyżem Zasługi (1951) i Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955).
Tworzył kompozycje figuralne, pomniki i portrety.
Wraz ze swoją drugą żoną Barbarą Bielinius-Strynkiewicz (pierwszą żoną od 1917 była Stanisława z Dembowskich) prowadził stałą wystawę rzeźb plenerowych w Mogielnicy. Opierając się na stadium natury budował formy zwarte i dynamiczne zmierzając do coraz większych uproszczeń. [źródło: Wikipedia, Franciszek_Strynkiewicz]
