Życiorys
Janusz Albrecht urodził się 14 lutego 1892 roku w Kaliskach, w powiecie włocławskim. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 puł w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień wachmistrza{{odn|CAW|loc=sygn. I.120.1.125 s. 11}}.
Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został skierowany do obozu internowania w Szczypiornie. Po ucieczce z transportu do obozu został działaczem Polskiej Organizacji Wojskowej
Ukończył w 1924 Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie. Z dniem 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko wykładowcy{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 568}}. W październiku 1927 roku został szefem Wydziału Wyszkolenia Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W listopadzie 1928 roku został przeniesiony do 1 pułku szwoleżerów na stanowisko dowódcy szwadronu{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 341}}. 29 stycznia 1930 roku ogłoszono jego przeniesienie do Oddziału III Sztabu Głównego w Warszawie{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 3 z 29 stycznia 1930 roku, s. 34}}. 9 grudnia 1932 roku został przeniesiony do składu osobowego inspektora armii, generała dywizji Edwarda Śmigły-Rydza z siedzibą w Wilnie{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 420}}. Z dniem 1 czerwca 1935 roku został przesunięty na stanowisko oficera do zleceń Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, generała Śmigły-Rydza{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 109}}. Od 1937 dowódca 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego wchodzącym w skład Mazowieckiej Brygady Kawalerii, którym dowodził w kampanii wrześniowej. Po dostaniu się do niewoli zbiegł z obozu w Jarosławiu.
Szef Oddziału III i szef Wydziału III/C Planowania Dowództwa Głównego Służby Zwycięstwa Polski od października 1939. Był szefem Sztabu Komendy Okupacji Niemieckiej ZWZ od stycznia 1940, a Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej od czerwca 1940. Od jesieni 1940 zastępca Komendanta Głównego ZWZ. Został aresztowany przez kieleckie Gestapo 7 lipca 1941 w Warszawie, prawdopodobnie na skutek denuncjacji rotmistrza Przemysława Deżakowskiego. Torturowany przez kilka dni, załamał się i złożył obszerne zeznania dotyczące struktur i zadań oddziałów Komendy Głównej ZWZ, oraz informacje o dowódcach ZWZ. 27 sierpnia został zwolniony z więzienia z misją przekazania Stefanowi Roweckiemu propozycji cichego porozumienia ZWZ z Niemcami i warunkiem dobrowolnego powrotu do Kielc (potwierdzonym oficerskim słowem honoru). 6 września 1941 popełnił samobójstwo, kiedy kierownictwo Armii Krajowej dało mu do zrozumienia, że jego misja jest bezcelowa. Pochowany na Cmentarzu Czerniakowskim w Warszawie (sektor I, rząd 15, grób 20).
W działalności konspiracyjnej w okresie II wojny światowej była zaangażowana również jego rodzina. Żona Maria, z domu Pawłowska (1895-1982), pseud. Maria i Ciocia Maryla, była żołnierzem batalionu AK Wigry, organizatorką pomocy dla więźniarek obozu na Majdanku, wiceprezesem Polskiego Białego Krzyża; została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
Córka Wanda, po mężu Kowalska (1924-1983), pseud. Wanda, walczyła jako żołnierz Szarych Szeregów i ZWZ-AK, była więziona na Majdanku, w Oświęcimiu i Ravensbrück. Syn Janusz Kazimierz (1926-1944), pseud. Janosik, był żołnierzem pułku AK Baszta, więźniem Pawiaka (marzec-maj 1940), poległ w powstaniu warszawskim. [źródło: Wikipedia, Janusz_Albrecht]
