Życiorys
Syn Rozalii Talik i Karola Bieguna. Miał 2 siostry - Zofię i Kazimierę. Do chwili wybuchu wojny mieszkał z rodziną w Milówce. 5 września 1940 został wraz z rodziną wysiedlony na teren Lubelszczyzny, do Lipin Dolnych, powiat biłgorajski, dokąd przybyli w listopadzie 1940
Zimą 1940 został zaprzysiężony na członka Narodowej Organizacji Wojskowej przez Janusza Stoboya ps. Wir, komendanta obwodu Biłgoraj NOW. W kwietniu 1942 został aresztowany przez Gestapo za posiadanie radia i sabotaż. 8 maja 1942, po wcześniejszym dostarczeniu mu piłki do cięcia drewna i przecięciu drzwi do celi, uciekł z więzienia w Tarnogrodzie i jako spalony został skierowany do lasu.
Wraz z grupą kilku partyzantów w tym: Mikołajem Paśnik ps. Jastrząb, Adamem Kusz ps. Garbaty, stworzył zalążek oddziału partyzanckiego NOW, dowodzonego później przez por. Jana Przysiężniaka ps. Jan, Ojciec Jan. Walczył też w oddziałach Armii Krajowej kpt. Aleksandra Szklarka ps. Ryś oraz Zgrupowania Akcji Specjalnej Narodowych Sił Zbrojnych mjr. Leonarda Zub Zdanowicza ps. Ząb i por. Wacława Piotrowskiego ps. Cichy.
Po przejściu frontu wschodniego przez teren Lubelszczyzny wrócił do Milówki. Wcześniej kilka miesięcy, do czasu przejścia frontu przez teren Żywieczcyzny ukrywał się w klasztorze oo. Kapucynów w Krakowie. Podjął przerwaną naukę i zaczął pracować na kolei w Bielsku.
Zagrożony aresztowaniem przez UB, uciekł do lasu, gdzie wraz z innymi poszukiwanymi, w lipcu 1945 założył oddział partyzancki, który w przeciągu miesiąca urósł do 30 osób. Początkowo oddział zajął się likwidacją bandytyzmu, konfidentów współpracujących z obu reżimami, rozbrajaniem posterunków MO oraz antykomunistyczną akcją propagandową.
W sierpniu 1946 został mianowany podporucznikiem. W okresie lipiec 1945 - marzec 1947 był dowódcą oddziału w VII Okręgu NSZ, wchodzącego w skład zgrupowania kpt. Henryka Flamego ps. Bartek (między innymi ochraniał oddziały Zgrupowania podczas defilady w dniu 3 maja 1946 w Wiśle), gdzie zatrzymał m.in. rodzinę dostojnika partyjnego Aleksandra Zawadzkiego.
Był przeciwny akcji wyjazdu żołnierzy Zgrupowania na ziemie zachodnie, informując kpt. Bartka, że Korzeń i Lawina są konfidentami UB. w następstwie rozbieżności, co do tej kwestii wraz z oddziałem opuścił Zgrupowanie kpt. Bartka. Z jego polecenia członkowie jego oddziału zorganizowali nieudaną próbę likwidacji Korzenia i Lawiny.
Ujawnił się z oddziałem w marcu 1947 i wyjechał na ziemie zachodnie. Gdy dowiedział się, że kpt. Henryk Flame ps. Bartek został zastrzelony, zaczął się ukrywać ponownie i podjął pracę pod zmienionym nazwiskiem w Stargardzie. Nadto wraz z Włodzimierzem Dobiją ps. Groźny w grudniu 1947 zorganizował organizację pod nazwą Narodowy Związek Walki.
24 lutego 1948 został aresztowany w Stargardzie i przewieziony do Krakowa. Po procesie, wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 29 lipca 1948 sygn. akt. Sr 609/48 został skazany na łączną karę 15 lat więzienia, 5 lat pozbawienia praw obywatelskich i przepadek całego mienia (przewodniczący sądu ppłk. Julian Polan Charaschin, który m.in. skazał na karę śmierci Włodzimierza Dobiję ps. Groźny). Karę odbywał w więzieniach w Rawiczu i Wronkach. Został zwolniony 14 lipca 1956 po odbyciu kary 8 lat kary więzienia.
Był prezesem zarządu Okręgu Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych w Krakowie. Dekretem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 września 1989 został mianowany do stopnia porucznika (zaświadczenie nr 01042).
Zmarł 10 września 2001, został pochowany na cmentarzu parafialnym Borek Fałęcki w Krakowie. [źródło: Wikipedia, Antoni_Biegun]
