Życiorys
W latach 1927-1932 studiował teologię na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego, w ich trakcie odbył praktykę w parafii w Mościskach nad Bugiem. Został ordynowany w 1932 zroku. Do wybuchu II wojny światowej pracował jako wikariusz i prefekt w Tomaszowie Mazowieckim. W 1939 obronił na Uniwersytecie Warszawskim doktorat z teologii. W 1939 aresztowany przez hitlerowców, był więziony w Piotrkowie Trybunalskim, następnie przewieziony do obozów w Oranienburgu i Dachau, gdzie przebywał do 1945.
Po wojnie rozpoczął został proboszczem administratorem w Tomaszowie Mazowieckim (1945-1950), a następnie proboszczem tej parafii (1951-1953). W latach 1953-1965 był proboszczem parafii św. Trójcy w Łodzi. W latach 1950-1954 był seniorem diecezji łódzkiej, a w latach 1954-1957 seniorem diecezji warszawskiej. W 1957 został wybrany prezesem Synodu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce.
Niezależnie od pracy duszpasterskiej zajmował się badaniami historycznymi z dziejów polskiego protestantyzmu. W 1949 został adiunktem na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego, a po jego likwidacji w 1954 w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej), w której w 1955 został zastępcą profesora, a w 1957 docentem. Był wieloletnim rektorem Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej (w latach 1965-1981). W 1966 został profesorem nadzwyczajnym, w 1967 kierownikiem Katedry Teologii Historycznej, a w 1972 profesorem zwyczajnym. Wchodził w skład prezydium Polskiej Rady Ekumenicznej, współpracował z Komisją Mieszaną Polskiej Rady Ekumenicznej i Kościoła Ewangelickiego w Niemczech. Był członkiem Sekcji Warszawskiej Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli.
Ogłosił ponad 150 prac, w tym kilka monograficznych oraz skryptów akademickich. Współpracował z wydawaną przez Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego ''Encyklopedią katolicką''. W 1979 uzyskał doktorat honorowy Uniwersytetu Humboldta w Berlinie. [źródło: Wikipedia, Woldemar_Gastpary]
