Życiorys
Urodził się w rodzinie nauczycielskiej. Ukończył Wydział Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu w Dorpacie w Estonii, gdzie był członkiem Konwentu Polonia.
Jego praca dyplomowa (licząca ponad 100 stron) traktowała o stosunku chrześcijaństwa do idei ewolucji, co na początku XX wieku było bardzo aktualną kwestią.
Ordynowany przez ks. superintendenta Juliusza Burschego 8 grudnia 1912. Jako wikariusz pracował w parafii Św. Trójcy w Warszawie, a od 1913 był administratorem parafii w Mławie i Przasnyszu, rok później objął urząd proboszcza parafii w Lipnie. W 1921 został II proboszczem w Warszawie. Pełnił funkcję zastępcy dyrektora Diakonatu Warszawskiego. Założył Spółdzielczy Bank Ewangelicki i był jego dyrektorem, ponadto redaktorem i wydawcą ''Zwiastuna Ewangelicznego''. W 1924 przejął duchowe kierownictwo warszawskiego diakonatu ''Tabita''. W 1928 wybudował dla nich dom macierzysty w Skolimowie pod Warszawą.
Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany w 1939, więziony w Pawiaku, w Sachsenhausen i Oranienburgu. Wypuszczony po roku, w konspiracji założył Narodową Radę Ewangelicką.
Po wojnie został proboszczem kościoła Świętej Trójcy, który odbudował. W 1952 został wybrany biskupem-adiunktem Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Był założycielem i pierwszym prezesem (do 1960) Polskiej Rady Ekumenicznej. Zaangażowany w ruch ekumeniczny, współpracował z ''Tygodnikiem Powszechnym'', ''Znakiem'' i ''Więzią''.
W 1950 lub 1951 roku miał być niejawnie konsekrowany przez mariawickiego biskupa Wacława Marię Bartłomieja Przycieskiego i biskupów starokatolickich z Utrechtu na tzw. biskupa ekumenicznego. Świadkami konsekracji mieli być ks. Władysław Paschalis z Kościoła Ewangelicko-Reformowanego (który potajemnie był też mariawickim zakonnikiem), siostra diakonisa Ewelina Krygiel z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego i ks. Bernard Kukla, mariawicki proboszcz. Wydarzenia tego nie potwierdzają dowody pisemne
W roku 1951 objął funkcję prezesa Synodu co oznaczało podporządkowanie Kościoła władzom. W roku 1952 z polecenia UdSW nadzorował akcję mazurską mającą na celu usunięcie metodystów z regionu.
Uczestnik pierwszych nabożeństw ekumenicznych w kościele św. Marcina. W dniu 1 stycznia 1963 przeszedł w stan spoczynku, będąc jeszcze czynnym w ruchu ekumenicznym. Kard. Stefan Wyszyński zezwolił mu w tym samym, 1963 roku, na odprawianie luterańskich nabożeństw w kościele sióstr sakramentek w Warszawie. Swoje ostatnie kazanie wygłosił w kościele św. Marcina, sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, w Warszawie, 9 października 1977. [źródło: Wikipedia, Zygmunt_Michelis]
