Życiorys
Urodził się jako syn Władysława i Jadwigi z domu Konoplańskiej. Ukończył gimnazjum filologiczne w Suwałkach w 1903. Rozpoczął studia na Wydziale Fizyczno-Matematycznym , przerwane podczas strajku szkolnego w 1905, kontynuowane na Szkole Politechnicznej we Lwowie od 1905 do 1905 i dokończone na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie od 1906 do 1911 w zakresie nauk przyrodniczych (geologii i paleontologii).
Tam w 1911 uzyskał tytuł naukowy doktora na podstawie pracy pt. Flora węglowa warstw Brzeszczańskich. Następnie wyjechał do Francji i studiował w École nationale supérieure des mines de Paris, Collge de France i na Sorbonie. Od 1913 do 1915 był asystentem w Katedrze Mineralogii i Geologii na Szkole Politechnicznej we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej pracował jako nauczyciel szkolny. Od 1915 pracował jako asystent w pracowni geologicznej Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie, a od grudnia 1915 do 30 kwietnia 1918 był jej kierownikiem.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości od 1 lipca 1919 do 1920 był wykładowcą geologii w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Od kwietnia 1918 funkcjonował jako zastępca profesora geologii i petrografii na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Politechniki Warszawskiej. W 1919 współtworzył Państwowy Instytut Geologiczny. Następnie przeniósł się do rodzinnego Wilna, gdzie od 1 lipca 1920 był profesorem nadzwyczajnym geologii i organizatorem Katedry Geologii na tamtejszym Uniwersytecie Stefana Batorego. Pełnił funkcje dziekana (1922/1923, 1929/1930) i prodziekana (1923/1924) Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego USB. W 1930 został profesorem zwyczajnym. W 1926 był nauczycielem geografii w Państwowym Gimnazjum im. Joachima Lelewela w Wilnie.
Należał do polskiej korporacji akademickiej Cresovia i organizatorem tamtejszego oddziału Ligi Ochrony Przyrody. Został współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Geologicznego i członkiem zarządu. Należał do Polskiego Towarzystwa Przyrodników. W roku akademickim 1931/1932 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Tartu.
W 1930 uzyskał mandat senatora Senatu RP III kadencji (1930-1935) (z ramienia BBWR). Zasiadał w Komisji Oświaty i Kultury. Z uwagi na stan zdrowia (po wylewie krwi do mózgu w 1933 był dotknięty paraliżem) w 1933 zrezygnował z pracy na uczelni, od marca 1933 przebywał na urlopie w Senacie, zaś 20 grudnia 1934 zrzekł się mandatu.
W 1937 otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
Podczas II wojny światowej przebywał w Wilnie, przebywał także w majątku Huta w suwalskiem. Wiosną 1945 został przetransportowany w ramach wysiedlenia Polaków z Kresów Wschodnich wraz z innymi profesorami wileńskimi. Zmarł 16 września 1945 w Mądralinie koło Otwocka. Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja F, rząd 1, miejsce 1).
Był dwukrotnie żonaty; z pierwszą żoną Marią z domu Dobrzańską miał syna Władysława (1911-1980, oficer Armii Krajowej, powstaniec warszawski 1944), z drugą, Wandą z domu Kerntopf (zm. 1960), miał córkę Jadwigę (1922-2002). [źródło: Wikipedia, Bronisław_Rydzewski]
