Służba wojskowa
Był potomkiem starego, tatarskiego rodu szlacheckiego, którego przedstawiciele osiedlili się na Litwie w czasach wielkiego księcia Witolda, synem Jana, kapitana Armii Imperium Rosyjskiego. W latach 1912-1919 był słuchaczem Korpusu Kadetów w Pskowie, a następnie w Kijowie. Ewakuowany do Turcji i Jugosławii, gdzie w 1923 ukończył oficerską szkołę kawalerii. Do 1925 pełnił służbę w serbskiej straży granicznej po czym powrócił do Polski.
W 1925 przyjęty został do Wojska Polskiego, w którym rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. Zawodową służbę wojskową rozpoczął w 1928 w 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich stacjonującym w garnizonie Wilno. W październiku 1938 przeniesiony został do 13 Pułku Ułanów Wileńskich w garnizonie Nowa Wilejka, w którym objął dowództwo 1 Szwadronu Ułanów Tatarskich, ostatniego pododdziału jazdy tatarskiej w historii Rzeczypospolitej. W 1939 roku brał udział w kampanii wrześniowej.
W pierwszych dniach września 13 Pułk Ułanów walczył pod Piotrkowem, następnie przeprawiał się przez Wisłę w rejonie Maciejowic. Pod Maciejowicami 9 albo 10 września szwadron tatarski wykonał ostatnią szarżę na nieprzyjaciela.
Maciejowicka szarża stanowi symboliczne zamknięcie historii walk oddziałów tatarskich w wojsku polskim. Nieco później 13 Pułk Ułanów został rozbity pod wsią Suchowola na Lubelszczyźnie. Jeljaszewicz z garstką swoich ludzi próbował przebić się do granicy węgierskiej, ale dostał się do niewoli niemieckiej i resztę wojny spędził w oflagu. [źródło: Wikipedia, Aleksander_Jeljaszewicz]
