Życiorys
Był absolwentem Gimnazjum Męskiego w Ostrowie Wielkopolskim oraz filologii polskiej i filozofii ścisłej Uniwersytetu Poznańskiego. Działał w ostrowskim Towarzystwie Tomasza Zana. Debiutował nagrodzonym przez Wiadomości Literackie tomikiem ''Brzemię niebieskie''. Publikował w Skamandrze, Wiadomościach Literackich. Do 1939 roku był nauczycielem poznańskich szkół średnich, m.in. Liceum św. Marii Magdaleny. W 1935 roku otrzymał Złoty Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury.
Okres okupacji spędził w Warszawie. Posługiwał się pseudonimem ''Konrad Wallen''. W 1944 r. został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. W czasie alianckiego nalotu został ranny w głowę. Wiersze napisane w trakcie wojny opublikował w 1946 w tomikach ''Piąta ewangelia'' i ''Syn ziemi''.
Po powrocie do Poznania redagował, wraz z Jarosławem Iwaszkiewiczem, Życie Literackie (1945-1947). W latach 1945-1947 lat był prezesem oddziału poznańskiego Związku Literatów Polskich, w 1945 otrzymał nagrodę literacką miasta Poznania, a w 1949 nagrodę Episkopatu Polski. Po szczecińskim zjeździe Związku Literatów Polskich w 1949 roku, na którym przyjęto socrealizm jako obowiązujący kierunek literacki, publikacja religijnej poezji Bąka stała się niemożliwa. Od 1946 roku był też atakowany na łamach Woli Ludu
W czerwcu 1950 roku na warszawskim zjeździe Związku Literatów Polskich zapowiedział zamiar wygłoszenia przemówienia o niszczeniu przez Żydów literatury i kultury polskiej, a następnie popełnienia samobójstwa. Wyprowadzony z sali, być może przez pracowników UB, został zamknięty w szpitalu psychiatrycznym. Pobyt w tym zakładzie, podczas którego był bity, poważnie osłabił jego zdrowie. Wypuszczony pół roku później, stał się niewygodny dla poznańskiego środowiska kulturalnego; uznano go za antysemitę, podejrzany był także jego homoseksualizm{{doprecyzuj|data=2017-01|niezrozumiałe}}. 18 maja 1952 roku został zatrzymany i ponownie zamknięty w szpitalu psychiatrycznym w Dziekance. Niektórzy członkowie poznańskiego ZLP rozpoczęli starania o jego ubezwłasnowolnienie, jednak w kwietniu 1953 Bąk, na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej, został wypuszczony ze szpitala. W maju 1953 roku został usunięty ze związku (przywrócono mu członkostwo po październiku 1956, jednak wówczas sam z niego zrezygnował)
W 1956 wydawnictwo Pallotinum opublikowało jego tom poezji ''Modlitewnik'', następne tomiki wydawał m.in. PAX. Jednak prześladowania i inwigilacja Bąka trwały nadal (w 1960 roku był więziony), a sam poeta odizolował się od otoczenia. Zmarł 30 kwietnia 1961 roku w niejasnych okolicznościach
Tworzący jako pisarz katolicki, po kilkuletnim przygotowaniu pod koniec życia stał się członkiem parafii ewangelicko-augsburskiej w Poznaniu. Mimo konwersji, został pochowany na cmentarzu przy ul. Lutyckiej, od 1982 roku jego prochy spoczywają na warszawskich Powązkach
W 2016 r. poeta i redaktor naczelny Zeszytów Poetyckich, Dawid Jung, postulował o uhonorowanie pośmiertne Wojciecha Bąka.
Obecnie przyznawana jest Nagroda Poetycka im. Wojciecha Bąka. [źródło: Wikipedia, Wojciech_Bąk]
