Życiorys
W latach 19331937 studiował prawo na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, gdzie pod kierunkiem Zygmunta Wojciechowskiego obronił pracę poświęconą prawu spadkowemu w XIII-wiecznej Wielkopolsce. Po obronie pracy magisterskiej pracował na stanowisku asystenta. W czasie II wojny światowej działał w konspiracji na Pomorzu Gdańskim.
W 1945 roku powrócił na Uniwersytet Poznański, gdzie na podstawie ukończonej w konspiracji (1940), dysertacji zatytułowanej ''Najdawniejsze polskie prawo spadkowe'', której promotorem był Zygmunt Wojciechowski, uzyskał stopień naukowy doktora. W 1950 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. ''Studia nad reliktami wspólnej własności ziemi w najdawniejszej Polsce do XIV wieku''. Od 1955 był profesorem nadzwyczajnym, a od listopada 1973 profesorem zwyczajnym. W latach 1964-1973 był równocześnie profesorem Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie m. in. przyczynił się do rewindykacji rozproszonego księgozbioru Wydziału Prawa.
Był członkiem założycielem Instytutu Zachodniego w Poznaniu. Od roku 1962 do 1965 pełnił funkcję sekretarza Rady Naukowej Instytutu. Od roku 1948 należał do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Od roku 1973 do śmierci był członkiem i wiceprzewodniczącym Komisji Kultury Antycznej Polskiej Akademii Nauk. W pracy naukowej zajmował się dziejami polskiego prawa spadkowego i rzeczowego oraz prawem rzymskim. Opublikował m. in. znany i wielokrotnie wznawiany podręcznik ''Prawo rzymskie'' (1972).
Wypromował czterech doktorów nauk prawnych: Władysława Rozwadowskiego (1962), G. Kuleczkę (1966), Błażeja Wierzbowskiego (1975) i I. Mierzyńską (1976).
Zmarł 20 grudnia 1982, został pochowany na Cmentarzu Sołackim w Poznaniu. [źródło: Wikipedia, Kazimierz_Kolańczyk]