Życiorys
{{Galeria
|Nazwa=Profesor Ziembiński
|wielkość=240
|pozycja=right
|Plik:PodpisZygmuntaZiembinskiego.jpg|Podpis Profesora
|Plik:Cemetery Poznan Szczawnicka (Zygmunt Ziembinski tomb).jpg|Grób na cmentarzu św. Jana Vianneya
}}
Był synem doktora psychologii i Marii z d. Romiszewskiej. Podczas II wojny światowej przebywał na Kielecczyźnie, gdzie walczył w AK (pseud. Krótki), a także uczył się na tajnych kompletach. Ukończył prawo (1947) i socjologię (1949) na Uniwersytecie Poznańskim (od 1955 UAM), z którego Katedrą Teorii i Filozofii Prawa związał całą drogę naukową od 1946, poczynając od stanowiska asystenta wolontariusza.
W pierwszych latach powojennych był działaczem Caritas Academica przy duszpasterstwie akademickim oo. dominikanów. Był również działaczem amatorskiego ruchu teatralnego. Rozprawę doktorską obronił w 1950, w 1955 otrzymał stanowisko docenta, w 1962 tytuł profesora nadzwyczajnego i w 1969. profesora zwyczajnego. W 1962 został kierownikiem Zakładu Prawniczych Zastosowań Logiki, od 1981 Katedry Teorii Państwa i Prawa. Był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. W 1991 został członkiem korespondentem PAN. Członek licznych towarzystw naukowych i komitetów redakcyjnych, redaktor naczelny Ruchu Prawniczego, Ekonomicznego i Socjologicznego (1991-1996).
Był autorem około 300 prac naukowych, z których do najważniejszych należą: ''Logika praktyczna'' (podstawowy podręcznik, 26 wydań od 1955), ''Normy moralne a normy prawne'' (1963), ''Socjologia jako nauka prawna'' (1975), ''Problemy podstawowe prawoznawstwa'' (1980), ''Szkice z metodologii szczegółowych nauk prawnych'' (1983), ''O pojmowaniu sprawiedliwości'' (1990), ''O pojmowaniu pozytywizmu oraz prawa natury'' (1993), ''O stanowieniu i obowiązywaniu prawa. Zagadnienia podstawowe'' (1995). [źródło: Wikipedia, Zygmunt_Ziembiński]
