Przebieg kariery
Gąsienica-Sieczka ukończył szkołę podstawową i przyuczył się do zawodu stolarza
W marcu 1926 wziął udział w międzynarodowym konkursie skoków w Harrachovie, gdzie na pokrytej lodem skoczni zajął 5. pozycję. W Wengen uplasował się na 8. lokacie, skokiem na 42 m bijąc rekord swojego kraju. Wielu zawodników, w tym kilku najlepszych, miało upadki. W 1927 był czwarty na mistrzostwach Czechosłowacji w Novým Světe w Karkonoszach (rywalizacja odbywała się w dniach 28-30 stycznia), ustanawiając kolejny, o pół metra dłuższy od poprzedniego, rekord Polski{{odn|Szatkowski|2005}}. Startował też udanie w zawodach podczas konkursu w Pontresinie w Szwajcarii, gdzie skoczył 66 m, ale nie zwyciężył, ponieważ przypadkowo dotknął reką zeskoku{{odn|Szatkowski|2005}}. W tamtym sezonie był jeszcze 6. w Klosters i 3. w Arosie.
W 1928 reprezentował barwy Polski na igrzyskach olimpijskich w Sankt Moritz. Gąsienica-Sieczka skakał ostrożnie, gdyż był po kontuzji (nadwyrężenie ramienia), ale mimo to zajął najlepsze miejsce z Polaków{{odn|Szatkowski|2005}}. Był na 23. pozycji, po skokach na odległość 58 m i 41 m, z łączną notą 13,917 pkt. Rezultat z pierwszej serii dał mu kolejny rekord Polski
W 1929 startował na mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym, które odbywały się w Zakopanem. Podczas konkursu skoków i biegu zjazdowego mróz sięgał 35 stopni Celsjusza{{odn|Szatkowski|2005}}. W kombinacji norweskiej Gąsienica-Sieczka zajął 13. pozycję w skokach 34 m i 44 m, w biegu był 27., co łącznie dało mu 21. pozycję. W niedzielnym konkursie skoków na Krokwi Gąsienica-Sieczka zajął 38. miejsce, gdyż jego drugi skok na 45,5 m zakończył się upadkiem. Po konkursie najlepsi zawodnicy podjęli próbę bicia rekordu skoczni. Sigmund Ruud skoczył 71,5 m, ale miał upadek{{odn|Szatkowski|2005}}, natomiast Gąsienica-Sieczka osiągnął 66 metrów, ustanawiając rekord obiektu. Był to ostatni w jego karierze rekord Polski. [źródło: Wikipedia, Stanisław_Gąsienica-Sieczka|St]
