Życiorys
Urodził się 27 września 1927 w Hroszówce. Był synem Jana (1889-1973) i Zofii (1889-1980). Do szkoły podstawowej uczęszczał w rodzinnej Hroszówce (I-III klasa od 1934-1937), w Lisznej (IV) i w Sanoku. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę, gdy jego rodzinna wieś trafiła na obszar okupacji sowieckiej ziem polskich (prawy brzeg Sanu), 10 lutego 1940 został deportowany wraz z ojcem na Sybir do Krasnouralska. Tam pracował w kuźni jako pomocnik kowala. Po układzie Sikorski-Majski ochotniczo wstąpił do formujących się Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i został przydzielony do 2 Armii Wojska Polskiego. Został przeszkolony w Sumach i przeszedł kurs w Podoficerskiej Szkole Broni Pancernej w Uljanowsku. Mianowany plutonowym służył jako mechanik kierowca czołgu T-34 w szeregach I batalionu w składzie 3 Brygady Pancernej. Został ciężko ranny w płonącym czołgu podczas bitwy pod Budziszynem w kwietniu 1945.
Po wojnie zatrzymał się tymczasowo w sanockich Olchowcach (nie mogąc powrócić do spacyfikowanej w ramach akcji Wisła rodzinnej wsi). Pod koniec 1945 został uznany za niezdolnego do służby wojskowej z uwagi na obrażenia zdrowia. Wyjechał do Warszawy, gdzie pracował jako kierowca przedsiębiorstwa w ramach odgruzowywania stolicy. Wówczas ukończył VI i VII klasę szkoły podstawowej. Latem 1947 postanowił kontynuować edukację w Sanoku. W ramach uruchomionych tam po wojnie szkół mechanicznych w 1949 ukończył Gimnazjum Przemysłowe Państwowej Fabryki Wagonów z tytułem ślusarza, a w 1951 ukończył Państwowe Liceum Mechaniczne z tytułem technika mechanika - technologa (w jego klasach był m.in. Mieczysław Majewski). Następnie, po otrzymaniu nakazu pracy, pracował w Fabryce Sprzętu Lotniczego w Mielcu.
Podjął studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, które ukończył w 1955. Podczas studiów rozpoczął uprawianie szermierki, reprezentował barwy AZS-AWF Warszawa i został powołany do kadry Polski w tej dyscyplinie. Został zwycięzcą zawodów o mistrzostwo Warszawy w szpadzie. Po studiach został asystentem w Katedrze Szermierki AWF w Warszawie. W tym czasie był wykładowcą, uczestniczył w zawodach i zgrupowaniach. Karierę zawodniczą zakończył w 1964. Wówczas został trenerem klubowym. W 1970 opublikował książkę pt. ''Metodyka nauczania. Floret - szabla - szpada''. W 1970 otrzymał tytuł trenera klasy mistrzowskiej. Następnie wyjechał za granicę. Był szkoleniowcem reprezentacji Danii w szermierce. Później pracował w Boliwii i Portugalii. Przez ponad trzy dekady działalności jego wychowankami zostało ponad 500 trenerów szermierki II klasy.
W 2000 otrzymał nominację na stopień oficerski podporucznika z nominacji prezydenta RP. Zamieszkał w sanockiej dzielnicy Olchowce. Zmarł 26 października 2004. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Olchowieckim w Sanoku. [źródło: Wikipedia, Stanisław_Spyra]