Życiorys
Syn Jana oraz Franciszki z Kuleszów. W 1939 ukończył średnią szkołę kolejową, a w 1942 Państwową Szkołę Budownictwa II stopnia. Następnie rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej, którą utworzono za zgodą władz okupacyjnych po zamknięciu Politechniki Warszawskiej. Po wojnie kontynuował studia na Wydziale Inżynierii, gdzie w 1946 uzyskał dyplom inżyniera budownictwa lądowego i magistra nauk technicznych. Pracę pt. ''Projekt 30-piętrowego budynku w konstrukcji stalowej z zastosowaniem i uzasadnieniem wykorzystania wiedzy z zakresu teorii plastyczności'' napisał pod kierunkiem prof. Eugeniusza Hildebrandta. Doktorat obronił w 1955, w 1962 uzyskał habilitację. w 1968 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1972 profesorem zwyczajnym. Od 1977 był członkiem korespondentem PAN, później członkiem rzeczywistym.
W 1949 związał się z PW jako asystent w Katedrze Mechaniki Technicznej na Wydziale Komunikacji pod kierownictwem prof. Eugeniusza Olszewskiego, od 1968 wieloletni profesor tej uczelni. W latach 1969-1970 był prorektorem, a w okresie 1970-1973 rektorem uczelni.
Od 1971 do 1973 sprawował stanowisko przewodniczącego Rady Techniczno-Ekonomicznej przy ministrze budownictwa, gospodarki przestrzennej i komunalnej.
W latach 1976-1993 został wiceprzewodniczącym Sekcji Konstrukcji Metalowych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN.
Podjął współpracę z Wojskową Akademią Techniczną prowadząc badania w zakresie zmęczenia niskocyklowego konstrukcji stalowych.
Od 1976 do 1992 roku przewodniczył Sekcji Inżynierii Budownictwa i Materiałów Budowlanych Komitetu Nagród Państwowych. Podejmował współpracę z wieloma ośrodkami naukowymi za granicą. W 1971 został członkiem Council on Tall Buildings and Urban Habitat w Lehigh University w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. W latach 1973-1982 był wykładowcą oraz prowadził prace doktorskie w Nigerii na Ahmadu Bello University Zaria{{R|p1}}.
W latach 1979-1980 współpracował z University of Liverpool w zakresie wymiany wykładów i prac naukowych.
W czasie kadencji rektorskiej doprowadził do poprawy sprawności nauczania oraz podniesienia poziomu prac naukowych, ponadto przyczynił się do jeszcze bliższej współpracy uczelni z przemysłem, czego dowodzi utworzenie filii wydziałów w zakładach przemysłowych, np. w Fabryce Samochodów Osobowych.
Projektował i nadzorował realizację m.in. odbudowy Warszawskiego Węzła Kolejowego PKP, rozbudowy Huty Bankowej, Zakładów Przemysłu Bawełnianego w Zambrowie i Fastach, obiektów siłowni wodnych Zespołu Myczkowice, Brzeg Dolny i Koronowo, Rurociągu Naftowego Przyjaźń. Wieloletni dyrektor Międzyresortowego Instytutu Przemysłu Budowlanego w Warszawie.
Działacz Polskiego Związku Inżynierów Techników Budownictwa (w latach 1968-1970 wiceprzewodniczący), laureat nagród resortowych; członek Prezydium Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. Od 1970 do 1974 zasiadał w Komitecie Warszawskim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1974-1980 był zastępcą przewodniczącego Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy, a w latach 1980-1985 posłem na Sejm PRL.
Autor i współautor ponad 160 prac naukowych, m.in. ''Wymiarowanie konstrukcji stalowych. Nowe metody'' (1956), ''Lekkie konstrukcje stalowe'' (1961), ''Konstrukcje metalowe'' (1966).
Mieczysław Łubiński został pochowany na cmentarzu w Gołąbkach. [źródło: Wikipedia, Mieczysław_Łubiński]
