Twórczość
Szabelski jest twórcą trzydziestu dwóch utworów. Dominują utwory symfoniczne - m.in. 5 symfonii, Concerto grosso, Concertino, koncerty na flet i na fortepian. Ten ostatni instrument odgrywał w jego twórczości symfonicznej sporą rolę. Często sięgał po chór. O dziwo, mimo że Szabelski był wirtuozem organów - utworów przeznaczonych na ten instrument napisał tylko kilka. Równie niewiele stworzył utworów stricte kameralnych - to jedynie ''Kwartet smyczkowy'' i ''Aforyzmy 9''.
Pod względem stylistycznym twórczość kompozytora charakteryzuje dynamika i bogata warstwa tonalno-harmoniczna. W utworach tworzył napięcia dynamiczno-brzmieniowe, ale tematy, po które sięgał, nigdy nie powtarzały się. Jeśli wracały, to poddane wariacji, która w jego muzyce nabierała permanentnego charakteru. Charakterystyczny dla jego niego jest też kontrast następujących po sobie części utworów.
Dorobek kompozytorski Szabelskiego można podzielić na dwa okresy, z których każdy dzieli się na poszczególne fazy:
Okres tematyczny trwał od zarania kariery muzycznej Szabelskiego do prezentacji ''Sonetów'' na Warszawskiej Jesieni w 1957 r. W fazie szkolnej trwającej do końca lat 20. XX w. powstały zaginione dziś ''Wariacje Fortepianowe'', ''I Kwartet Smyczkowy'', ''Kantata do słów Ody do Radości'', ''I Symfonia''. Kończy ją ''Passacaglia na organy'' i ''II Symfonia''. Utwory te, choć inspirowane muzyką późnego romantyzmu czy twórczością Szymanowskiego, zdradzają jednak indywidualny styl, który Szabelski będzie rozwijał dalej.
W fazie drugiej przypadającej na lata 30. i 40. XX w. powstały ''Suita'', ''Etiuda'', ''Sonata Organowa'' i ''Simfonietta''. Tutaj Szabelski inspirował się neoklasycyzmem, w utworach słychać ślady barokowego monumentalizmu, a także podobieństwa do twórczości Igora Strawinskiego.
Styl ten rozwija w fazie trzeciej (1949-1957), kiedy tworzył monumentalne ''III i IV Symfonię'' czy ''Concerto Grosso''. Barokowe rozwiązania chociażby w narracji czy rozbudowanych liniach melodycznych widać również w ''Marszu Żołnierskim'' czy ''Poemacie Bohaterskim''.
Okres atematyczny (1957-1966) w fazie pierwszej cechuje się zerwaniem z dotychczasowym stylem na rzecz awangardy. Szabelski sięgał tu po technikę dodekafonii, zbliżał się do twórczości Antona Weberna. Zamiast rozbudowanej formy wypowiedzi tworzył formy lapidarne. W tym okresie powstawały ''Sonety'', ''Wiersze'', ''Improwizacje'', ''Aforyzmy 9'', ''Preludia'', ''Koncert Fletowy'', ''V Symfonia''.
Faza druga (od 1966 aż do śmierci) odznaczała się jeszcze większą kompresją wypowiedzi. Taką maksymalnie lapidarną formę przyjmuje ''Reduta 56'', poemat symfoniczny ''Kopernik'' czy jego ostatnie dzieło ''Koncert Fortepianowy''. [źródło: Wikipedia, Bolesław_Szabelski]