Życiorys
Pochodził z rodziny ruskich książąt, jego przodek Hrechory Podhorski przybył do Rzeczypospolitej w 1563 uciekając przed groźbą mordu ze strony cara Iwana Groźnego. Rodzicami Bolesława byli Józef Jan Podhorski i Maria Kazimiera ze Skarbek-Malczewskich, ojciec po ukończeniu gimnazjum rolnego studiował prawo na Uniwersytecie Kijowskim. Szlachowa była majątkiem, który matka Bolesława otrzymała w wianie. Podczas pogromów polskich majątków ziemskich, które miały miejsce po rewolucji październikowej opuścił rodzinny majątek i wyjechał do Kijowa. Powrócił tam w 1918, ale nie udało mu się reaktywować wcześniejszej działalności rolnej. W 1920 zgłosił się ochotniczo do wojska i walczył w szeregach 1 pułku ułanów Krechowieckich podczas wojny polsko-bolszewickiej za co został uhonorowany orderem Virtuti Militari V klasy. W 1921 zaangażował się w wojskową akcję osadniczą na Kresach. Należał do pionierów osadnictwa w powiecie rówieńskim, gdzie ówczesne władcze postanowiły zasiedlić oficerami 1 pułku ułanów i ich rodzinami tereny po dawnym poligonie szubkowskim tworząc Osadę Krechowiecką. Zamieszkał tam razem z rodzicami, przez cały okres od powstania osady do wybuchu II wojny światowej pełnił funkcję prezesa Osady. W międzyczasie ukończył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego i poślubił Elżbietę z domu Łoś. W 1939 został aresztowany i uwięziony w Oflagu VII A Murnau, gdzie przebywał do maja 1945, a następnie przedostał się do Włoch, gdzie dołączył do II Korpusu Armii Polskiego dowodzonego przez gen. Władysława Andersa. W październiku 1945 został zaangażowany przez ppłk. Kazimierza Zaorskiego do akcji odzyskania ukrytego sztandaru 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, który został na początku października 1939 zakopany w lasach pod Kockiem. Mimo początkowego niepowodzenia udało mu się na podstawie fałszywych dokumentów przekroczyć 25 maja 1946 polską granicę w Międzylesiu, sam sztandar odnalazł 13 kwietnia 1946. Po wykonaniu powierzonego mu zadania przekroczył zieloną granicę, sztandar przewiózł do Szwajcarii pocztą dyplomatyczną Konstanty Górski. Po jego odebraniu Bolesław Podhorski w październiku tego samego roku zameldował się w Dowództwie Korpusu w Anconie, został dwukrotnie odznaczony Srebrny Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Wyjechał wówczas do Wielkiej Brytanii, gdzie od 1948 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Polskiej Akcji Katolickiej. W 1958 przeszedł na emeryturę i powrócił do Polski. [źródło: Wikipedia, Bolesław_Podhorski]
